خواب

Dream

کپه

خواب را از سدای خرناسه خوووااااب که در هنگام خواب از دهان می آید گذاشته اند، کلمه خرناسه هم از سدای خر خر در خواب کهه خُـــــــــُر نسیییی که خر از بخش اول و ناسه بخش دوم . نفس بیرون فرستادن گذاشته شده. بسیاری کلمات یک بخشی و دو بخشی از نوا ها گرفته شده است.

در انگلیسی هم sleep از سدای خر خر ســــــــش نفس دادن تو و لی لی لیپ نفس بیرون بردن و حرکت لب و لپ
در عربی حلم از سدای نفس بیرون فرستادن معمولی در خواب گرفته شده حَــــــَلم

نوم

صدای های صوتی هم برای تلفظ بزارید

خواب از بهر خویش گفتن :رویا و آرزویی بیهوده در سر پروردن
این نه کامست کز تو می‌جویم
خوابی از بهر خویش می‌گویم
(هفت پیکر نظامی، تصحیح دکتر ثروتیان، ۱۳۸۷ ، ص 515)

خواب:
دکتر کزازی در مورد واژه ی " خواب" می نویسد : (( خواب در پهلوی در ریخت خْوَاب xwab به کار می رفته است . ))
((خور و خواب و آرام جوید همی،
وز آن زندگی کام جوید همی .))
توضیح بیت :
(نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 195 )

تعبیر وای خیلی ترسناکه از نوشتنش هم دستام میلرزه خواب دیدم کسی را مجبور میکنم تا توبه کنه ولی اون خوابه بیدار نمیشه از خواب و صورت زشت شده رنگ چشمان عوض دشده سبز رنگ شده و در صورت مونث می بینمش با این که مذکر است

مخالف:بیدار

خواب:
دکتر فروزان فر در مورد " خواب" می نویسد :((خواب یکی از مسائل مهمی است که حکما و متکلمین و صوفیه درباره حدوث آن عقاید مختلف دارند و در ادیان تاثیر بسیار داشته است ،به عقيده حكما خواب (نوم )حالتي است كه عارض جانداران مي شود و بر اثر آن ،از احساسات و حرکات غیر ضروری و غیر ارادی باز می مانند ولي حواس باطني به عقیده اکثر از کار نمی افتد .در این حالت نفس بعالم خود متوجه می‌شود زیرا نفس بعالم ملکوت اتصال معنوی دارد و مانع ازتوجه بدان عالم، اشتغال وی به تدبیر بدن و مدرکات حسی است و در نوم این تعلق گسسته می‌شود و چون صور جمیع کائنات از ازل تا ابد در علم حق و عقول و نفوس سماوي موجود است، بعضی از آن ،به حکم مقابله در نفس انسانی منطبع می گردد چنانكه صور حسي در آیینه نمودارمی‌شود و از نفس ناطقه در حس مشترک می افتاد و قوت متصرفه از حس مشترک می گيرد و آن را تفصيل و ترکیب می دهد و بعلاقه مشابهت و به مناسبت سوابق ذهنی از حرفه و شغل و نیز به حسب کیفیت مزاج بر آن صورت، لباس های مختلف می پوشاند و از این رو خواب محتاج به تعبیر است و خواب دیدن وقتی است که آدمی به بیداری نزدیک می‌شود و از آن پس به حالت يقظه باز می آید آنگاه برای خواب درجاتی است که برخی حقیقت محض است و حاجت به تعبیر ندارد و آن رویایی است که متخيله در آن تصرف نکرده باشد و آنچه متخیله در آن تصرف کند محتاج تعبیر است مگر آنکه بي انطباع از ملکوت و تنها از این انشا متخیله باشد که اضغاث احلام است و آن را گزارش و تعبیری نيست، معتزله خواب را امری موهوم می دانند و می گویند رویت شرطی دارد که در خواب موجود نیست و بنابراین خواب حقیقتی ندارد و زاده اوهام است و از نوع ادراکات نیست به عقیده اشعریه نیز رویا حقیقت ادراك نیست ولی ثبوتی و صحتي ندارد و سخن آنها در این باره مضطرب و مشوش است و ظاهراً به سبب آیات و احادیثي كه درباره ي خواب هست ناچار بوده اند كه صحت آن را گردن نهند با آن را حقیقت ادراك نشمرده اند.
صوفیه خواب را از نوع کشف و بر دو نوع شمرده‌اند :رویایی صالح که از نمایش حق است ،و صادق که از نمایش روح است ،ابوالقاسم قشيري در کیفیت وقوع رویا بحثی می‌کند که قابل توجه است و در آن نوعی از تحلیل و تجزیه عوامل روحی و حسی مشهود است، این نظریات عموماً بر آن مبتنی است که انسان مرکب از روح و بدن است و روح می‌تواند بعالم غیب اتصال یابد و بر گذشته و حال و آینده ،اشراف حاصل کند هر چند که توجه روح به گذشته به عقیده متقدمان به ندرت صورت می گیرد،ابن سینا كه بحث بسیار مفصل و بالنسبه دقیق در مسإله رویا کرده است خواب را گاه به مشارکت بدن و متخیله و ترکیبی از محرکات حسی خارجی و اعمالم متخیله نیز شمرده است.
مولانا كه حکایاتی از خواب های گذشتگان در مثنوی آورده است و چنان به نظر می‌رسد که او نیز خواب را مانند دیگران تصویر می نموده است دراين مورد و در داستان پیر چنگی و حکایت سه مسافر جهود و ترسا و مسلمان، به نوعی دیگر خواب را تعریف می‌کند و بنا براین خواب نوعی از آزادی روح است از قيود خارجی خواه دینی و خواه از طریق آداب اجتماعی كه آن آزادی برای انسان در بیداری دست نمی‌دهد و انسان به واسطه ترس از عقوبت یا بد نامي و هتك حيثيت نمی تواند مطابق میل و رغبت خود عمل کند ولی خواب عالمي است که بشر در آن نه حاکم است و نه محکوم جهانی است كه روح مطابق آرزوي می‌سازد و بی ریا و نفاق و ترس و شرم دست به کار می‌شود و به هوای دل خود مي زيد و در نتیجه می‌توان گفت که خواب زاده ایجاد و به کار بستن میل و رغبتي است که در بیداری حاصل نمی‌شودو آدمي جز در خواب كمتر بدان مي رسد. ))
(شرح مثنوی شریف، فروزان فر ،بدیع الزمان ، چاپ هشتم ،1375 .ص 181 )