مغولستان در شمال آسیای میانه قرار دارد و مناطق مغول نشین از سوی شمال با سیبری و از جنوب با چین محصور شده اند. پایتخت آن اولان باتور است. مساحت مغولستان ۱٬۵۶۵٬۰۰۰ کیلومتر مربع است. مغولستان نوزدهمین کشور بزرگ جهان ( پس از ایران ) و در عین حال کم تراکم ترین کشور جهان است.
مغولستان مجموعاً ۸٬۱۱۴ کیلومتر مرز دارد که ۴٬۶۷۳ کیلومتر آن با چین و ۳٬۴۴۱ کیلومتر آن با روسیه است. به خاطر دوری مغولستان از دریا آب وهوای آن برّی و سرد و خشک است. ارتفاع سرزمین مغولستان از سطح دریا بین هزار تا دو هزار متر متغیر است. قسمت های شمالی و غربی آن را کوه ها پوشانیده اند و کوه های آلتای در غرب کشور تا سیبری ادامه می یابند. بلندترین نقطه مغولستان کوه «تاوان بوگد» با ۴٬۳۷۴ متر ارتفاع است که در مرز با چین و روسیه قرار گرفته است. در قسمت جنوبی این کشور بیابان گُبی قرار دارد که تا چین ادامه می یابد. اکثر مناطق در این کشور تابستان های کوتاه و گرم و زمستان های بسیار سرد و پربرف دارند و اولان باتور، پایتخت این کشور، از نظر میانگین سالیانهٔ دما سردترین پایتخت جهان به شمار می آید. مغولستان بطور کلی کشوری سرد مرتفع و بادخیز است.
رودهای نیمه شمالی کشور پس از گذر در روسیه به اقیانوس منجمد شمالی و اقیانوس آرام می ریزند. رودهای نیمه جنوبی در راه خشک شده یا مقدار کمی از آب آن ها به شوره زارهای گبی وارد می شود.
مغولستان در ارتفاع واقع ده و آب و هوای سرد و خشک دارد. آب و هوای آن شدید قاره ای با زمستان های طولانی و سرد و تابستان های کوتاه است و بیشتر بارش در تابستان رخ می دهد. این کشور به طور متوسط ۲۵۷ روز بدون ابر در سال دارد و معمولاً در مرکز منطقه ای از فشار جوی زیاد قرار دارد. شمال کشور بالاترین میزان بارندگی را دارد که میانگین آن در هر سال ۲۰۰ تا ۳۵۰ میلی متر است. کمترین بارش در جنوب است که ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلی متر دریافت می کند.
در منتهی الیه جنوب بیابان گبی قرار دارد که برخی از مناطق آن در اکثر سال ها هیچ بارندگی ندارند. نام گبی کلمه ای است مغولی به معنای کویر، فرورفتگی، مرداب نمکی یا دشت خشک مناسب شترها. برای مغول ها معنی «گُبی» با بیابان اصلی تفاوت دارد، گرچه این تمایز همیشه برای افراد خارجی آشکار نیست. مراتع گبی حساس هستند و به راحتی توسط چرای سنگین نابود می شوند، امری که منجر به گسترش صحرای واقعی می شود، صحرای واقعی سنگلاخی است که حتی شترهای دوکوهانه هم در آن قادر به زنده ماندن نیستند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمغولستان مجموعاً ۸٬۱۱۴ کیلومتر مرز دارد که ۴٬۶۷۳ کیلومتر آن با چین و ۳٬۴۴۱ کیلومتر آن با روسیه است. به خاطر دوری مغولستان از دریا آب وهوای آن برّی و سرد و خشک است. ارتفاع سرزمین مغولستان از سطح دریا بین هزار تا دو هزار متر متغیر است. قسمت های شمالی و غربی آن را کوه ها پوشانیده اند و کوه های آلتای در غرب کشور تا سیبری ادامه می یابند. بلندترین نقطه مغولستان کوه «تاوان بوگد» با ۴٬۳۷۴ متر ارتفاع است که در مرز با چین و روسیه قرار گرفته است. در قسمت جنوبی این کشور بیابان گُبی قرار دارد که تا چین ادامه می یابد. اکثر مناطق در این کشور تابستان های کوتاه و گرم و زمستان های بسیار سرد و پربرف دارند و اولان باتور، پایتخت این کشور، از نظر میانگین سالیانهٔ دما سردترین پایتخت جهان به شمار می آید. مغولستان بطور کلی کشوری سرد مرتفع و بادخیز است.
رودهای نیمه شمالی کشور پس از گذر در روسیه به اقیانوس منجمد شمالی و اقیانوس آرام می ریزند. رودهای نیمه جنوبی در راه خشک شده یا مقدار کمی از آب آن ها به شوره زارهای گبی وارد می شود.
مغولستان در ارتفاع واقع ده و آب و هوای سرد و خشک دارد. آب و هوای آن شدید قاره ای با زمستان های طولانی و سرد و تابستان های کوتاه است و بیشتر بارش در تابستان رخ می دهد. این کشور به طور متوسط ۲۵۷ روز بدون ابر در سال دارد و معمولاً در مرکز منطقه ای از فشار جوی زیاد قرار دارد. شمال کشور بالاترین میزان بارندگی را دارد که میانگین آن در هر سال ۲۰۰ تا ۳۵۰ میلی متر است. کمترین بارش در جنوب است که ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلی متر دریافت می کند.
در منتهی الیه جنوب بیابان گبی قرار دارد که برخی از مناطق آن در اکثر سال ها هیچ بارندگی ندارند. نام گبی کلمه ای است مغولی به معنای کویر، فرورفتگی، مرداب نمکی یا دشت خشک مناسب شترها. برای مغول ها معنی «گُبی» با بیابان اصلی تفاوت دارد، گرچه این تمایز همیشه برای افراد خارجی آشکار نیست. مراتع گبی حساس هستند و به راحتی توسط چرای سنگین نابود می شوند، امری که منجر به گسترش صحرای واقعی می شود، صحرای واقعی سنگلاخی است که حتی شترهای دوکوهانه هم در آن قادر به زنده ماندن نیستند.
wiki: جغرافیای مغولستان