تهمورث

به معنی ریختن و معنی کلی واژه با این حساب بذر افشان میشه اما اگر رس همان رز باشه به معنی سرزمین معنی میشه فرزند میهن تخمه سرزمین البته رس می تونه معنی های دیگه هم داشته باش که من معنی برای مجموعه نمیتونه پیدا کنم و فکر میکنم این دو معنی محتمل تر هستن

الف - فقط یک مرد باقی می ماند.
ب - فقط یک زن باقی می ماند.
پ - یک مرد و یک زن باقی می ماند.
در حالت سوم چون عدد ۲ باقی می ماند و باز هم قابل تقسیم بر ۲ می باشد، لذا در عمل تقسیم بسوی گذشته روی این حالت ، قدم نهائی برداشته شده و آنرا باز هم بر دو تقسیم نموده و به یک مرد و یا زن رسیده اند و از دیدگاه امروز هردوی نیم گانه های این تقسیم از لحاظ طبیعی به یک سهم مساوی باهم ، برابر و هم ارز اند. در مسیر بازگشت بجای استفاده از دو نقطه آغار به یک سهم مساوی و برابر با همدیگر بسوی آینده و عمل معکوس تقسیم و تجزیه و تحلیل و تفریق ، یعنی ترکیب و جمع ، از یکی از نقطه ها یعنی مرد آغار گشته است و آنهم به این علت و دلیل کودکانه که گویا مرد از لحاظ نیروی جسمانی و عقلانی بر تر از زن بوده باشد و برای حفظ بقاء زندگی اعضای خانواده و گروه گاو و قوچ شکار میکرده و با خود به غار می آورده و در جهت دفاع از آنها هم گاهی اوقات در دم غار با خرس و پلنگ و ببر و شیر و دیو هم گلاویز می شده است. اما در مسیر بازگشت چون از لحاظ طبیعی و به روش معقول و منطقی عمل تولید مثل توسط مرد بدون زن محال و غیر ممکن می باشد، یکی دیگر از آن دو نقطه اصلی و برابر اولیه یعنی نقطه زنانه دوباره مورد استفاده قرار می گیرد و این بار نه با یک سهم مساوی و برابر بلکه بصورت فرعی و جنبه ای و یا به عنوان ترکه پشت دهل بهمراه نقطه مردانه به عنوان گُرز روی دهل بسوی آینده جاری و روان میگردد. در داستان تورائی ( توراتی ) خلقت یا آفرینش آدم در باغ پردیس یا فردوس یا جنت و یا باغ بهشت Eden با تلفظ اِدِن ( به زبان عربی : عدن ) ارائه شده توسط حکیمان و خردمندان قوم یهود ( به اصطلاح انبیاء و دریافت کنندگان وحی با گوشان بی هوش سر ) حوا بعدا از دنده های چپ یا راست آدم به عنوان یک موجود فرعی و دست دوم بیرون کشیده می شود که گویا از اصالت اولیه مثل آدم برخوردار نبوده باشد بلکه ثانویه که بعدا در زبان عربی لقب ضعیفه یا ضعیف بودن دریافت نموده است و زن ستیزی در بین پیروان این سه دین ریشه در همان افسانه تخیلی و توهمی دارد که مطمئنن و یقینن و بدون هیچ گونه شک و ترید ، محتوای آن از طرف خداوند متعال و به امر وی و از آسمان نازل نگردیده و در قالب وحی به گوش سر سرایندگان آن ابلاغ نشده است.
در داستان هم سنگ و هم تراز ( طراز ) آن داستان تورائی و در رقابت سالم اما کودکانه با آن و سروده شده توسط خردمندان اهورائی - اوستایی - زرتشتی - فردوسی - اسطوره ای - حماسی - نیمه تاریخی در سرزمین ایران یعنی افسانه کیومرث، اهو را مزدا ( اَهو را مَزِدا : به معنای هو اولیه یا آغازین و یا ازلی و ابدی را از خاطرت پاک نکن بلکه اورا همیشه به یاد داشته باش ) مانند یاهوَه و یا یَهوَه خردمندان قوم یهود بطور معقول و منطقی عمل نکرده است، یعنی برای کیومرث ( کی او مرز : یعنی مرز زمانی او بسوی گذشته کی و کجاست؟ پاسخ : گیائو مرز یا گیاه او مرز ، یعنی مرز او بسوی گذشته به دوران گیاهی قبل از پیدایش حیوانات بر می گردد ) یا همان مرد اولیه یک همسر مثل حوا جهت تولید مثل و فرزنددار شدن و تکثیر بسوی آینده به روش سزارین ( در داستان وضع حمل رودابه مادر رستم ) از سمت چپ و راست وی بیرون نکشیده تا که پس از به پایان رساند عمل تقسیم در آنجا توقف کند و به فکر برگشتن بسوی آینده بیافتد و نه اینکه راه را به تنهایی و در پشت سر راه کردن نیمه مساوی و هم ارز زنانه خود در جهت دست یابی به مرز گیاهان روان گردد و پس از رسیدن به آن مرز روی آن بایستد و پشت خود را به زمان گشته و جماعت گیاهان و نباتات بکند و با انتخاب روش خود ارضائی بذر خودرا روی خاک زمین به پاشد و از آن بذر ، یک نهال دو شاخه ای هومی و نیمه گیاهی و نیمه انسانی بروید و شاخه اصلی و مردانه آن مشی و شاخه فرعی و زنانه آن مشیانه نام بگیرند که یک اقتباس کودکانه از میترا و وارونه بیش نمی باشند.
نیافرید آفریدگار کائنات مرا بهر طاعت و بندگی و الا یعبدون/ بلکه تا کند مرا به معرفت ابعاد فراوان و بیکران خویش رهنمون / واحد و احد نیند دو علم الا یگانه به لسان آراب / در برابر ابعاد، اسما و صفات الفاظی اند کودکانه بر سر آب و در طول آداب /

- کیومرث: کَی او مرز : یعنی مرز زمانی او بسوی گذشته کی و کجاست ؟
- گیائو مرز : گیاه او مرز : یعنی مرز زمانی او به دوره گیاهان بر میگردد یعنی قبل از پیدایش موجودات زنده دیگر از قبیل حیوانات.
- هوشنگ یا هوش ناگ به معنای هوشمند.
- جمشید : جام شید ؛ جام شیرینی ( عسل و خرما ) و جام روشنایی ( خورشید )
- فریدون : فرای دون : فرا به معنای بالا و دون به معنای پایین . لذا نام فریدون به شکل اولیه ؛ فرای دون به معنای بالای پایین یا بر تر از پائین بوده است مثل Pharao با تلفظ فَرا او ( به زبان عربی : فرعون ) به معنای اوی بالائی، لقب فرمانروایان مصر.
- منوچهر : من و چهره که اشاره به باور و بینش دوگانگی وجود دارد ؛ یکی من و دیگری فرم یا شکل یا صورت یا تن به شکل منوتن در مقایسه با دوگانگی های بدن - روان و تن - جان و امروز سه گانگی های بدن - روح - روان ( قدیمی ) و ماده - روان - روح ( جدید ) .
کوروش: که او روش : به معنای : او راه و روش است.
و هزار و یک مثال دیگر .

در متن های پهلوی رفتن نژادهای گوناگون از خونیرس به کشورهای دیگر در زمان فرمانروایی تهمورث صورت می گیرد. مردم بر پشت گاو اساطیری سَرَسوک می نشینند و به سوی سرزمین جدید می روند. در طی این سفر و بر پشت این گاو است که شبی در میان دریا، باد بر آتشدان های پرآتشی که بر سه جای پشت گاو قرار دارد می کوبد و آنها را به دریا می اندازد. این سه آتش چون سه �جان� دوباره به جایی که در پشت گاو داشتند برمی گردند و همه جا را روشن می کنند. این سه آتش که نمادی از سه آتش مهم اساطیری آذرفرنبغ ( آتش موبدان ) ، آذرگُشنَسب ( آتش ارتشتاران ) و آذربُرزین مهر ( آتش کشاورزان ) تلقّی شده اند نور بر همه جا می افشانند و راه را به رهروان می نمایانند.
در روایت شاهنامه نیز تهمورث پسر هوشنگ است و لقب دیوبند دارد که بر اهریمن به افسون پیروز می شود، سوار او می شود، دیوان را به بند می کشد و دیوان برای حفظ جان خود راز نگارش را به او می آموزند. در شاهنامه نیز پادشاهی تهمورث سی سال ذکر شده است.
تاریخ اساطیری ایران
استاد دکتر ژاله آموزگار، صص ۴۷_۴۸
#پنجشنبه_ها_و_شاهنامه

بر پایه ی اوستا، تهمورث آیین برخی ( = قربانی ) را در بزرگداشت ایزد نیرومند باد، ” وایو“برپای می دارد و از او در می خواهد که وی را چندان چیرگی و توان ارزانی بدارد که بتواند بر مردمان و دیوان و جادوگران و پریان فرمان براند. ایزد باد خواست تهمورث را بر می آورد. فره ایزدی با او یار و همراه می شود و وی بر هفت پاره زمین که زیستگاه مردمان و دیوان و جادوان و پریان ”ساسْتاران و کویان و کَرْپانان بوده است، چیرگی و فرمانروایی می یابد و سی سال اهریمن را چونان بارگی در زیر ران و فرمان می آورد و بر دو کرانه گیتی در می تازد. ) )
( ( پسر بد مراو را یکی هوشمند
گرانمایه تهمورث دیوبند ) )
( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 254. )