اَرَسطو یا ارسطاطالیس (/ærɪstɒtəl/;
زبان یونانی: Ἀριστοτέλης، تلفظ ، Aristotélēs؛ تلفظ: آریستوتِلِس، زادهٔ ۳۸۴ ق.م. -درگذشتهٔ ۳۲۲ ق. م) از
فیلسوفان یونان باستان بود. او یکی از مهم ترین فیلسوفان
غربی به حساب می آید. در هجده سالگی به آکادمی افلاطون راه یافت و به مدت بیست سال در مکتب افلاطون کسب دانش کرد، وی به سرعت چنان پیشرفتی در علوم نظری کرد که افلاطون به وی لقب عقل داد. او به مدت ۴ سال، آموزگار اسکندر مقدونی بود. نوشته های او در زمینه ها و رشته های گوناگون از جمله فیزیک، متافیزیک، شعر، ادبیات، زیست شناسی، منطق، علم بیان، سیاست، دولت و اخلاق بوده اند. ارسطو به همراه سقراط و افلاطون از تأثیر گذارترین و بزرگترین فیلسوفان یونان باستان بوده است، بدین سبب ارسطو لقب معلم اول را داراست. ارسطو فلسفه را با عنوان «دانش هستی» تعریف می کرد.اسپینوزا،
ابن رشد، ابن هیثم،
ابن سینا ، رنه دکارت ، هگل ، شهاب الدین سهروردی ،
برتراند راسل ، لودویگ ویتگنشتاین ، ایمانوئل کانت ، ابن باجه ، فرانسوا ولتر ، کارل پوپر ،
فارابی ، میرداماد
ارسطو در سال ۳۸۴ ق.م. در خانواده ای ثروت مند از اهالی است استاگیروس/اسطاغیر)، شهری در شمال یونان، به دنیا آمد. در ۱۸ سالگی به آکادمی (فرهنگستان) افلاطون در آتن فرستاده شد و ۲۰ سال در آن جا درس خواند.
پس از مرگ افلاطون در سال ۳۴۷، ارسطو ناکام از به اختیار گرفتن مدیریت فرهنگستان، به
اسوس در آسیای صغیر رفت و با پایتیاس خواهرزادهٔ فرمانروای وقت ازدواج کرد. در ۳۴۳ به دعوت
فیلیپ مقدونی آموزش اسکندر مقدونی را بر عهده گرفت. پس از بازگشتش به آتن در ۳۳۵، آموزشگاه خود را به نام
لایسیوم تأسیس کرد.
در ۳۲۳ و پس از مرگ اسکندر، که آتن را ملحق شاهنشاهی خود کرده بود، آتش احساسات ضد مقدونی اوج گرفت و دامن گیر ارسطو شد. او به ناچار به خالکیس پناه برد و سال بعد (۳۲۲) در ۶۲ سالگی درگذشت.