احتکار

انبارکردن غله یاچیزدیگربقصدگران فروختن
۱ - ( مصدر ) انبار کردن کا ( مخصوصا غله ) برای فروش بهنگام گرانی و کمیابی . ۲ - ( اسم ) بنداری انبارداری .

۱ - ( مصدر ) انبار کردن کا ( مخصوصا غله ) برای فروش بهنگام گرانی و کمیابی . ۲ - ( اسم ) بنداری انبارداری .

(اِ تِ) [ ع . ] ۱ - (مص م .) انبار کردن و نگاهداشتن کالا به قصد گران فروختن . ۲ - (اِمص .) انبارداری .

۱. گردآوردن چیزی بیش از اندازۀ نیاز، انبار کردن.
۲. (اقتصاد) انبار کردن کالا به قصد گران فروختن.

احتکار، به انبار کردن مواد غذایی خاص به انگیزه افزایش قیمت آنها گفته می شود. و از این عنوان در باب تجارت سخن گفته شده است. و احتکار کننده را محتکر گویند.
ذخیره کردن مواد غذایی برای خود یا خانواده یا امری دیگر احتکار محسوب نمی شود.
موارد احتکار
به قول مشهور احتکار تنها در گندم، جو، خرما، کشمش و روغن ثابت است. و هر چند بسیاری از فقیهان، احتکار را در روغن زیتون ثابت دانسته اند اما ثبوت آن در روغن زیتون و نمک اختلافی است.
احتکار به قصد اضرار
شکّی نیست که احتکار اگر به قصد اضرار به مسلمانان و یا موجب اختلال در نظام زندگی اجتماعی آنان شود حرام است. البته نه به عنوان احتکار بلکه به عنوان ثانوی که همان حرمت اضرار به مسلمانان یا حرمت ایجاد اختلال در نظام زندگی آنان است. از این جهت فرقی در حرمت بین موارد ذکر شده و غیر آن نیست و هر نوع حبس کردن موادّ غذایی و غیر غذایی از چیزهایی که در زندگی به آن احتیاج است را می تواند شامل شود. لیکن سخن از احتکار در جایی است که موادّ غذایی مذکور به قصد گران شدن قیمت آنها در عین نیاز داشتن مردم بدون رسیدن به حدّ اضطرار انبار شود که در حرمت و کراهت این عمل اختلاف است.
اختلاف در کراهت احتکار
...

احتکار (انگلیسی: Hoarding)، در علم اقتصاد، عمل تحصیل و نگه داری منابع کم یاب است، با این احتمال که بتوانند برای کسب سود به مشتریان فروخته شوند. اینکار خلاف قانون است.

اِحتِکار
در فقه، انبارکردن مواد غذایی و امتناع از عرضۀ آن به قصد گران فروشی یا افزایش قیمت آن در آینده. عده ای از فقها ازجمله گروهی از شافعیه به تحریم آن نظر داده اند و گروهی دیگر ازجمله شیخ مفید و صاحب جواهر، قائل به کراهت آن بودند. بیشتر امامیه آن را در گندم، جو، خرما، کشمش و روغن دانسته اند، اما شیخ طوسی نمک را نیز بر آن افزوده است. حاکم می تواند محتکر را به فروش ملزم کند. زیدیه و بیشتر امامیه تحقق احتکار را مشروط به آن می دانند که رفع نیاز از راهی دیگر ممکن نباشد. در ایران اولین بار در ۱۳۱۸ش، هم زمان با جنگ جهانی اول و کمیابی ارزاق، قانونی دربارۀ جلوگیری از احتکار کالاهای مورد نیاز تصویب شد. ماده ۴ قانون تعزیرات حکومتی مصوب ۱۳۶۷ مجمع تشخیص مصلحت نظام احتکار را چنین تعریف کرده است: «احتکار عبارت است از نگهداری کالا به صورت عمده با تشخیص مرجع ذیصلاح و امتناع از عرضۀ آن به قصد گران فروشی یا اِضرار به جامعه، پس از اعلام ضرورت عرضۀ آن توسط دولت». مجازات محتکر بسته به این که مرتبۀ اول تا چهارم باشد. از الزام به فروش، جریمۀ معادل دَه درصدِ ارزش کالای احتکار شده، لغو پروانۀ کار، معرفی محتکر از طریق رسانه ها و فروش کالا توسط دولت، و اخذ جریمه تا سه برابر ارزش کالا، متفاوت است.

ذخیره ، احتکار ، اندوخته ، گنج

انباشتن ، جمع اوری ، احتکار ، دیوار موقتی

خیال ، فکر ، احتکار ، تفکر و تعمق ، زمین خواری ، سفته بای

کنز ، اِحْتِکار

اِحْتکارُ السِّلَعِ

استبقى

کِفاحُ (مکافَحَة) الإحْتکاراتِ