آنچه از واژگانِ گفتار یا زبان لری نوشته ام واژگانی است که از مردم بی سواد و درس نخوانده و بالای ۶٠ سال که در کوه های زاگَرس یا دشت های خوزستان زندگی کرده و با زبان لری سخن گفته اند و از زبان گذشتگان خود شنیده اند می باشد.
و شک ندارم که بیش از ٩۵ درصد گفتار مردمان درس نخوانده زاگرس ریشه ای به کل ایرانی و چند هزار ساله در این سرزمین داشته و از هیچ زبانی گرفته نشده است.
حرف های (ق، ط، ظ، ض، ص و ...) یا بودن واژه در زبان عربی و قالب های آن به هیچ وجه نشانه ای بر عربی بودن واژه یا هر زبان دیگری نیست. این واژه ها فقط در نوشتار اینگونه آمده اند.
دیکشنری
جدیدترین پیشنهادها
در گفتار لری : دِرو =دِره اُ = دره آب ( بسیار پر کاربرد ) شکاف و دره ی آب پهن، دریاچه، هر شاخه از دریاچه به احتمال زیاد دریا ( دریاب ) همان دره آب ...
در گفتار لری میانکوه دزفول : پَهلا، پَ َلا ( اَ کشیده ) = کفش در مَثل: پا پَهلا کرد = پا کفش کرد= کفش هایش را پوشید
در گفتار لری میانکوه دزفول : پَ َلا ( اَ کشیده ) یا پَهلا = کفش در مثَل: پا پَ َلا ( پَهلا ) کرد و رفت = پا در کفش کرد و رفت= کفش ها را پوشید و رفت
در گفتار لری : مان، مانی = مادر شاید همان مام باشد که در زبان های ایرانی غربی حرف ن با م جابجا شده است. و در فارسی نوشتار مامان نوشته می شود.
طراوت = تر و تازه طراوت = تراوت = تر اوَت ریشه این واژه از ( تَر ) به معنای تازه، سبزه، آبدار و شاداب می باشد.