یکپارچگی منطقه ای

یکپارچگی منطقه ای یا همگرایی منطقه ای ( به انگلیسی: Regional integration ) ، فرآیندی است که در آن کشورهای همسایه به منظور ارتقای همکاری ها از طریق نهادها و قوانین مشترک به توافق می رسند. اهداف این موافقت نامه می تواند از اقتصادی گرفته تا سیاسی و محیطی متغیر باشد، اگرچه معمولاً به شکل یک ابتکار اقتصاد سیاسی است که در آن منافع تجاری برای دستیابی به هدف های اجتماعی - سیاسی و امنیتی گسترده تر، همان طور که توسط دولت های ملی تعریف شده است، تمرکز دارد. یکپارچگی منطقه ای یا از طریق ساختارهای نهادی فراملی یا از طریق تصمیم گیری بین دولتی یا ترکیبی از هر دو سازماندهی شده است.
تلاش های گذشته ای برای ادغام منطقه ای اغلب برای رفع موانع تجارت آزاد در هر منطقه، افزایش جابجایی آزاد افراد، نیروی کار، کالاها و سرمایه در سراسر مرزهای ملی، کاهش احتمال درگیری مسلحانه منطقه ای ( مثلاً از طریق اعتماد و امنیت - اقدامات ساختمانی ) و اتخاذ مواضع منسجم منطقه ای دربارهٔ مسائل سیاسی، مانند محیط زیست، تغییرات آب و هوا و مهاجرت متمرکز شده است.
تجارت درون منطقه ای به تجارتی گفته می شود که بر مبادلات اقتصادی عمدتاً بین کشورهای همان منطقه یا منطقه اقتصادی متمرکز است. در سال های اخیر، کشورهایی که در رژیم های اقتصادی - تجارتی قرار دارند، مانند آسه آن در جنوب شرق آسیا، سطح مبادلات تجاری و کالایی بین خود را افزایش داده اند تا تورم و موانع تعرفه ای مرتبط با بازارهای خارجی را کاهش داده و در نتیجه رونق روزافزون را به دنبال دارد.