یهودیت حسیدی

یهودیت حَسیدی ( به عبری: תנועת החסידות ) ( חסידות در عبری به معنای پرهیزگاری است ) یک گروه فرعی در یهودیت حریدی است که به خاطر محافظه کاری مذهبی و انزوای اجتماعی اش مشهور است. به جنبش یهودی مذهبی در قرن های ۱۲ و ۱۳ میلادی در آلمان گفته می شود که ریاضت را با عرفان یهودی ( کابالا ) ترکیب می کند. این مکتب در میان مردم عادی که علاقه مند بودند که از قوانین مذهبی ظاهری به سمت زندگی روحانی حرکت کنند طرفدار پیدا کرد. [ ۱] یهودیان حسیدی شاخه ای از یهودیان ارتدکس هستند.
اسرائیل بن الیزر که معمولاً با نام بعل شم طوف شناخته می شود یهودیت حسیدی را در قرن ۱۸ ایجاد کرد. در لهستان که بیشتر یهودیان ییدیش زبان در آن ساکن بودند سه گروه مختلف یهودی شکل گرفت: اولین گروه کسانی بودند که مخالف مطالعه کابالا بودند، گروه دوم موافق مطالعه کابالا بودند و گروه سوم کسانی بودند که سکولار شده و مذهبی نبودند. بعد از جنبش شبتای زوی در قرن ۱۷ میلادی اختلاف بین این گروه ها شدت گرفت. یهودیان جنوب لهستان موافق تصوف و کابالا بودند در حالی که یهودیان لیتوانی و استونی ضد کابالا بودند. در لیتوانی و استونی گروه های یهودی بیشتر در شهرهای بزرگ زندگی می کردند و قدرت ساختار یهودیت ربانی برای جلوگیری از مطالعه کابالا بیشتر بود. در حالی که در لهستان یهودیان به صورت پراکنده بودند و در این مناطق گسترش کابالا بیشتر بود. بعد از جنبشهای ضدیهودی قرن ۱۶ و ۱۷ بسیاری یهودیان بسیار درمانده بودند. بعد از حمله ترکان عثمانی به لهستان مدتی این منطقه بدون سکنه باقی ماند. بعد از اتمام حمله عثمانی تلاش زیادی برای بازسازی لهستان آغاز گردید. در این زمان از حضور یهودیان نیز در این بازسازیهای استقبال گردید. وضعیت یهودیان در این زمان برای ایجاد جنبش تصوفی جدید بسیار مناسب بود. در بین یهودیان نیز گرایش زیادی به ایده های کابالایی وجود داشت. دید سنتی و پیروی سنتی از قوانین تورات و تلمود برای اکثریت یهودیان جذابیت زیادی دیگر نداشت. در این زمان دیدگاه های صوفی گرایانه جدیدی خارج از چهارچوب سنتی حاخامها شکل گرفت. این افراد نیستاریم یا بعل شم ( استاد نام خداوند، که در کابالای عملی برای ایجاد معجزه استفاده می شد ) نام داشتند که جنبش زیادی در اکثریت یهودیان ایجاد می کردند. تصویر این افراد درستکار که در بین مردم زندگی می کردند با تصویر کابالایی لامد واو زدیکیم ( ۳۶ فرد درستکار مخفی که دنیا را حفظ می کنند ) تطابق زیادی داشت. با این پیش زمینه جنبش حسیدی ایجاد شد که اولین بار توسط اسرائیل بن الیزر به عنوان اولین بعل شم طوف صورت گرفت. در این زمان در اروپای شرقی مبلغان یهودی مگید نیز وجود داشتند. مگیدها طرفدار سیستم ربانی بودند و با مجازات افرادی که قوانین یهودی را اجرا نمی کردند موافق بودند. بعل شم ها با مجازات مخالف بوده و اعتقاد داشتند که این گونه مجازاتها با عشق و محبت درونی فاصله دارد. از این رو در جنبش حسیدی این نوع سیستم مجازات کنار گذاشته شد و ایده دویکوس به معنی تعلق به خدا در تمامی اعمال جایگزین آن گردید. بعل شم ها همچنین با روشهای قبلی تصوف نظیر روزه گرفتن یا خود زنی مخالف بودند.