یَغْمای جَنْدَقی، رحیم (خوروبیابانک ۱۱۹۶ـ ۱۲۷۶ق)
شاعر ایرانی. از کودکی نزد امیراسماعیل خان عامری، حاکم جندق، پرورش یافت و مدتی منشی او بود. اثر هجوآمیزش به نام سرداریه را در روزهایی که در دستگاه سردار ذوالفقارخان سمنانی خدمت می کرد سروده است. پس از آن که به دستور ذوالفقارخان زندانی و سپس آزاد شد، نام خود را به ابوالحسن و تخلص خود را از مجنون به یغما تغییر داد. از آن پس در سلک درویشان درآمد و به بغداد رفت. ازآن جا به تهران رفت و به معرفی حاج میرزا آغاسی وزیر، به دربار محمدشاه قاجار راه یافت و حکومت کاشان یافت. هزل، هجو و انتقاد مایۀ شعر و نثر اوست. در قالب غزلیات، قطعات، ترجیعات و رباعیات هزلیات بسیار دارد. مرثیه های او سبک تازه ا ی دارد و بیشتر نوشته هایش به فارسی سره است. نوآورترین شاعر مکتب بازگشت بود و بسیار به زبان عوام توجه نشان داد. مکتوب کردن نوحه های سینه زنی از ابداعات اوست و شیوۀ تصنیف را برای هجو نخستین بار وی به کار گرفت. از خوشنویسان عصر خود بود. برهان قاطع را استنساخ کرده و لغاتی بر آن افزوده است. مجموعه آثار یغمای جندقی در دو جلد به تصحیح سید علی آل داود به چاپ رسید که جلد یکم سروده های او (۱۳۵۷ش) و جلد دوم مکاتیب و منشآت (۱۳۶۲ش) وی است.
شاعر ایرانی. از کودکی نزد امیراسماعیل خان عامری، حاکم جندق، پرورش یافت و مدتی منشی او بود. اثر هجوآمیزش به نام سرداریه را در روزهایی که در دستگاه سردار ذوالفقارخان سمنانی خدمت می کرد سروده است. پس از آن که به دستور ذوالفقارخان زندانی و سپس آزاد شد، نام خود را به ابوالحسن و تخلص خود را از مجنون به یغما تغییر داد. از آن پس در سلک درویشان درآمد و به بغداد رفت. ازآن جا به تهران رفت و به معرفی حاج میرزا آغاسی وزیر، به دربار محمدشاه قاجار راه یافت و حکومت کاشان یافت. هزل، هجو و انتقاد مایۀ شعر و نثر اوست. در قالب غزلیات، قطعات، ترجیعات و رباعیات هزلیات بسیار دارد. مرثیه های او سبک تازه ا ی دارد و بیشتر نوشته هایش به فارسی سره است. نوآورترین شاعر مکتب بازگشت بود و بسیار به زبان عوام توجه نشان داد. مکتوب کردن نوحه های سینه زنی از ابداعات اوست و شیوۀ تصنیف را برای هجو نخستین بار وی به کار گرفت. از خوشنویسان عصر خود بود. برهان قاطع را استنساخ کرده و لغاتی بر آن افزوده است. مجموعه آثار یغمای جندقی در دو جلد به تصحیح سید علی آل داود به چاپ رسید که جلد یکم سروده های او (۱۳۵۷ش) و جلد دوم مکاتیب و منشآت (۱۳۶۲ش) وی است.