یحیی ابن بقی

[ویکی فقه] اِبْنِ بَقی، یحیی بن محمد بن عبدالرحمان سلاوی (۵۱۰ -۵۶۳ق/ ۱۱۷- ۱۱۶۸م)، فقیه، مفسر، ادیب، واعظ و شاعر در دوره حکومت مرابطون است.
وی در شهر سلا در مغرب (مراکش) زاده شد و همان جا نخستین معلومات را در زبان عربی و علوم دینی کسب کرد. در آن هنگام مرابطون بر مغرب و اندلس حکم می راندند و سلا نیز تحت تسلط خاندان بنوعشره از نوادگان ابراهیم بن مدبر بود. درست نمی دانیم به چه علت ابن بقی زادگاه خود را ترک گفته است. شاید وی در اواسط عمر رهسپار اندلس شد و در شهر مُرسیه مسکن گزید.
شهرت یافتن در علوم دینی
ابن بقی در مرسیه با دانشمندانی چون ابوالعباس بن جلال و ابن ادریس نشست و برخاست کرد تا سرانجام خود در فقه و اصول و تفسیر و ادب شهرت یافت.
مشاغل
به نظر می رسد که شغل اصلی او، موعظه بوده است و شاید به همین مناسبت بود که محمد بن سعید، امیر مرسیه حقوقی از برای او معین نمود. چندی بعد، امیر حقوق او را قطع کرد و ابن بقی نه تنها دست تکدی به سوی کسی دراز نکرد که از پذیرفتن یاری دیگران نیز سرباز زد. اما اگر قول ضبی درست باشد، دیگر نتوانست به کار وعظ بازگردد و علت آن نیز شاید روابط تیره او با امیر مرسیه بوده باشد. از این رو به شغل طبابت روی آورد و در این کار شهرت یافت و زندگی را با درآمد حاصل از طبابت گذرانید. با این همه، کسی جز ضبی از چیرگی او در کار پزشکی سخن نگفته و اثری نیز از او به جای نمانده است.از فحوای سخن این نویسنده چنین برمی آید که وی زاهدی پاک دامن و دانشمندی متوسط بود.
اشعار
...