یائو ( به چینی ساده شده: 尧؛ به چینی سنتی: 尧؛ به پین یین: Yáo؛ به وید - جایلز:Yao ) ، زندگی در فاصلهٔ سال های ۲۳۵۸ تا ۲۲۵۸ پیش از میلاد، از فرمانروایان اسطوره ای چین است. وی یکی از سه شهریار و نیز یکی از پنج فرمانروای نامدار در تاریخ افسانه ای چین به شمار می آید. وی همچنین با عنوان تائوتانگ شی ( 陶 唐氏 ) نیز، شناخته می شود.
وی در موقع تولد، یی فانگ سون ( 伊 放 勋 ) ، یا یی چی ( 伊 祁 ) نام گرفت و فرزند دوم فرمانروا کو و کوئینگ دو ( 庆 都 ) محسوب می شد. او همچنین به عنوان تنگ یائو ( 唐尧 ) نیز شناخته شده است.
امپراتور یائو اغلب به گونه ای اغراق آمیز، به عنوان پادشاهی بی عیب و نقص به لحاظ اخلاقی ستوده می شود. همچنین سخاوتمندی یاو و سعی و تلاشش در راستای خدمت، به عنوان یک مدل یا الگوی تمام عیار در برابر پادشاهان و فرمانروایان آیندهٔ چین قرار می گیرد و ستایش می شود.
البته چینی های اعصار قبلی، اغلب از یائو، شان و یو به عنوان شخصیت های تاریخی بحث می کردند و برای این شخصیت ها ماهیت واقعی و تاریخی قائل بودند، امّا مورخان معاصر معتقدند که این شخصیت ها، اگر هم در واقعیت تاریخ حضور داشته اند، احتمالاً رهبرانی بومی یا رؤسا و نمایندگان قبایل هم پیمانی بوده اند که یکپارچگی و نظام سلسله مراتبی را در این قبایل حفظ می کرده اند و دولت هایی را در دوران گذار به جامعهٔ مردسالار و فئودال تأسیس کرده بودند. در یکی از کتاب های تاریخی کلاسیک، یائو، شان و یو، یک فصل را به خود اختصاص داده اند و جزئی از پنج استورهٔ کهن چین، محسوب شده اند. جوانگ زی یا چانگ تزو ( Chuang Tzu ) در همین ارتباط می گوید که یاو و شان، بهترین همهٔ مردان بودند. ( بخش پنجم، از کتاب نشانه های تقوای کامل )
برطبق افسانه های موجود، یائو در سن ۲۰ سالگی به فرمانروایی رسید و در سن ۱۱۹ سالگی، از دنیا رفت و در زمان مرگ، تاج و تخت خویش را به شان بزرگ واگذاشت که داماد او محسوب می شد و با دو دختر او، پیوند ازدواج بسته بود.
از جمله خدمات و بهره رسانی های متعددی که به یاو نسبت داده می شود، می توان به این موضوع اشاره کرد که گفته می شود او بازی ویچی Weiqi را به عنوان نوعی سرگرمی برای پسر کند ذهنش، که دانزو ( 丹朱 ) نام داشته، اختراع کرده است.
امّا بعد از مرگ یائو و پس از اینکه دوران ۳ سالهٔ سوگواری آیینی پایان گرفت، شان، فرزند یائو، یعنی همان دانزو را به عنوان حاکم معرفی نمود، اما مردم فقط خود شان را به عنوان وارث به حق یائو به رسمیت شناختند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفوی در موقع تولد، یی فانگ سون ( 伊 放 勋 ) ، یا یی چی ( 伊 祁 ) نام گرفت و فرزند دوم فرمانروا کو و کوئینگ دو ( 庆 都 ) محسوب می شد. او همچنین به عنوان تنگ یائو ( 唐尧 ) نیز شناخته شده است.
امپراتور یائو اغلب به گونه ای اغراق آمیز، به عنوان پادشاهی بی عیب و نقص به لحاظ اخلاقی ستوده می شود. همچنین سخاوتمندی یاو و سعی و تلاشش در راستای خدمت، به عنوان یک مدل یا الگوی تمام عیار در برابر پادشاهان و فرمانروایان آیندهٔ چین قرار می گیرد و ستایش می شود.
البته چینی های اعصار قبلی، اغلب از یائو، شان و یو به عنوان شخصیت های تاریخی بحث می کردند و برای این شخصیت ها ماهیت واقعی و تاریخی قائل بودند، امّا مورخان معاصر معتقدند که این شخصیت ها، اگر هم در واقعیت تاریخ حضور داشته اند، احتمالاً رهبرانی بومی یا رؤسا و نمایندگان قبایل هم پیمانی بوده اند که یکپارچگی و نظام سلسله مراتبی را در این قبایل حفظ می کرده اند و دولت هایی را در دوران گذار به جامعهٔ مردسالار و فئودال تأسیس کرده بودند. در یکی از کتاب های تاریخی کلاسیک، یائو، شان و یو، یک فصل را به خود اختصاص داده اند و جزئی از پنج استورهٔ کهن چین، محسوب شده اند. جوانگ زی یا چانگ تزو ( Chuang Tzu ) در همین ارتباط می گوید که یاو و شان، بهترین همهٔ مردان بودند. ( بخش پنجم، از کتاب نشانه های تقوای کامل )
برطبق افسانه های موجود، یائو در سن ۲۰ سالگی به فرمانروایی رسید و در سن ۱۱۹ سالگی، از دنیا رفت و در زمان مرگ، تاج و تخت خویش را به شان بزرگ واگذاشت که داماد او محسوب می شد و با دو دختر او، پیوند ازدواج بسته بود.
از جمله خدمات و بهره رسانی های متعددی که به یاو نسبت داده می شود، می توان به این موضوع اشاره کرد که گفته می شود او بازی ویچی Weiqi را به عنوان نوعی سرگرمی برای پسر کند ذهنش، که دانزو ( 丹朱 ) نام داشته، اختراع کرده است.
امّا بعد از مرگ یائو و پس از اینکه دوران ۳ سالهٔ سوگواری آیینی پایان گرفت، شان، فرزند یائو، یعنی همان دانزو را به عنوان حاکم معرفی نمود، اما مردم فقط خود شان را به عنوان وارث به حق یائو به رسمیت شناختند.
wiki: یائو