گیسو

گیسو (دنباله دار). گیسو، یا کُما ( به انگلیسی: Coma ) نام پوشش ابرمانندی در اطراف هستهٔ یک دنباله دار است. گیسو زمانی تشکیل و دیده می شود که دنباله دار از نزدیکی خورشید در مدار بیضی شکل بسیار کشیدهٔ خود عبور می کند. [ ۱] این هالهٔ دربرگیرندهٔ هسته، با گرم شدن بخش هایی از هستهٔ دنباله دار تصعید می شود. [ ۲] پدیدآمدن این حالت در یک دنباله دار ظاهر آن را از دیدگاه تلسکوپ های مشاهده کننده کدر ( فازی ) می کند و آن را از ستاره های واقعی متمایز می سازد.
گیسو به طور کلی از یخ و غبار دنباله دار ساخته شده است. [ ۱] آب معمولاً بیشترین و تا ۹۰٪ از مواد فرّاری است که از هستهٔ دنباله دار در داخل منطقهٔ ۳ تا ۴ واحد نجومی از خورشید، به بیرون فوران می کند. [ ۱] مولکول های منبع H2O در درجهٔ اول از طریق نورکافت و به نسبت بسیار کوچکتری از طریق فوتویونیزه نابود می شوند. [ ۱] باد خورشیدی نقش کوچک تری در تجزیهٔ آب در مقایسه با فوتوشیمی ایفا می کند. [ ۱] ذرات گرد و غبار بزرگتر در امتداد مسیر مداری دنباله دار باقی می مانند در حالی که ذرات کوچکتر در اثر فشار تابش نور به دور از خورشید و به طرف دم دنباله دار رانده می شوند.
در ۱۱ اوت ۲۰۱۴، اخترشناسان با استفاده از آرایه میلی متری بزرگ آتاکاما ( ALMA ) مطالعاتی را برای نخستین بار منتشر کردند که توزیع هیدروژن سیانید، هیدروژن ایزوسیانید، فرمالدهید و گرد و غبار را در داخل کمای دنباله دارهای C / 2012 F6 و سی/۲۰۱۲ اس۱ را شرح می دهد؛ و C / 2012 S1 ( ISON ) . [ ۳] [ ۴] در ۲ ژوئن ۲۰۱۵، ناسا گزارش داد که طیف نگار ALICE در کاوشگر فضایی روزیتا که در حال مطالعهٔ دنباله دار چوریوموف - گراسیمنکو ۶۷پی ( P / Churyumov - Gerasimenko ) بود، تعیین کرد که الکترون ها ( در فاصله ۱ کیلومتری ( ۰٫۶۲ مایل ) بالاتر از هسته دنباله دار ) از فوتونیزه شدن مولکول های آب توسط تابش خورشید تولید می شوند و فوتون های خورشید همانگونه که قبلاً تصور شد، مسئول آزادسازی مولکول های آب و دی اکسید کربن آزاد شده از هستهٔ دنباله دار در کما نیستند. [ ۵] [ ۶]

گیسو (صورت فلکی). صورت فلکی گیسو معادل لاتین: ( Com ) و مساحت: ۳۸۶ درجه مربع است.
تعداد ستاره های اصلی:۱۲.
تعداد ستاره هایی که می دانیم سیاره دارند:۱۰.
هرچند که این صورت فلکی کوچک و کم فروغ است و تا سال ۱۶۰۲ هنوز محدودهٔ آن دقیقاً مشخص نبود اما گیسوی برنیکه تاریخ بزرگ و درخشانی دارد و دارای اصالت باستانی است و نشان دهندهٔ گیسوی ملکهٔ مصر یعنی برنیکه دوم است که همسر بطلمیوس سوم، حکمران این کشور در سال های ۲۲۱ تا ۲۴۶ قبل از میلاد مسیح بوده است.
سال ها بود که این صورت فلکی به دنبال اصالت گم شدهٔ خود می گشت و این تیکو براهه بود که آن را به مقصودش رساند. این صورت فلکی تا پیش از سال ۱۶۰۲ یا بخشی از دُم شیر آسمان به حساب می آمد یا جزء صورت فلکی سنبله. اما سرانجام در سده ۱۶ نقشه های آسمان این دو عضو تازه را در صفحات خود راه دادند. یکی از آنان صورت فلکی گیسو بود. تیکو براهه در این سال گیسو را در مقام یک صورت فلکی مجزا در فهرست معروف خود جای داد و در سال ۱۶۰۳ نیز این صورت فلکی در نقشهٔ اجرام آسمانی بایر قرار گرفت.
ستاره بتا کمی نورانیتر از خورشید ماست که نگاه به آن نشان می دهد که خورشید را اگر از فاصله ۲۷ سال نوری می دیدیم تا چه حد کم نور و ضعیف بود. نوع طیف آن G0 V و دارای قدر ۴٫۶ می باشد.
خوشه کهکشانی گیسو در فاصله میلیون ها سال نوری از ما واقع شده و شامل بیش از ۱۰۰۰ کهکشان است که اکثراً ضعیف تر از قدر دوازدهم هستند
• مسیه ۸۵
• مسیه ۶۴
• مسیه ۵۳
• مسیه ۹۱
• مسیه ۸۸
• مسیه ۹۹
• مسیه ۹۸
• مسیه ۱۰۰
• تازی ها
• خرس بزرگ
• گاوران
• دوشیزه
• شیر

گیسو (اخترشناسی)(Coma Berenices)
در اخترشناسی به دو معنا به کار می رود: ۱. ابرِ کدری از گاز و غبار که هستۀ دنباله دار را احاطه می کند. ۲. صورتی فلکی در نیمکرۀ شمالی آسمان، و نشان دهندۀ موهای برنیس، ملکۀ سلوکی. این صورت فلکی در قرن ۳پ م برای تسکین اندوه ملکه برنیس به این نام خوانده شد. برنیس موهایش را قبلاً نذر آفرودیت، ایزدبانوی یونانی عشق و زیبایی کرده بود، اما بعداً این موها از معبد ربوده شدند. بسیاری از ستاره های درخشان این صورت فلکی به خوشۀ باز گسترده ای تعلق دارند، اما اصطلاح «خوشۀ گیسو» معمولاً به تجمع کهکشانهایی اطلاق می شود که در این بخش از آسمان فراوان اند.