گورگن گریگوری عجمیان ( به ارمنی: Գուրգեն Գրիգորի Մահարի ) متخلص به گورگن ماهاری ( به ارمنی: Գուրգեն Մահարի ) ( به انگلیسی: Gurgen Mahari ) ( زادهٔ ۱ آگوست ۱۹۰۳ در وان – درگذشتهٔ ۱۷ ژوئن ۱۹۶۹ در ایروان ) شاعر و نویسندهٔ ارمنی معاصر بود.
خانوادهٔ ماهاری اهل وان بودند. شهر وان در ارمنستان غربی ( مناطق شرقی ترکیه ی امروزی ) واقع شده بود و مهم ترین شهر ارمنی نشین ولایات ارمنی امپراتوری عثمانی بود. در سال ۱۹۱۵ در دوران نسل کشی ارمنی ها، مردم وان در مقابل یورش نیروهای نظامی ترک و مردم ترک شهر به مقاومت برخاسته بودند و با رسیدن قوای روسیه به شهر توانسته بودند از قتل عام نجات پیدا کنند. اما چند ماه بعد، نیروهای روس تصمیم به عقب نشینی گرفته بودند و این به معنای تخلیهٔ شهر بود. خانواده ماهاری هم در میان این مهاجران و متواریان به روسیه بودند. خود ماهاری آن زمان نوجوانی سیزده ساله بود و بعد از پناهندگی به ارمنستان روسیه در یتیم خانه بزرگ شده بود. [ ۱]
ماهاری در سال های دهه ۱۹۲۰م فعالیت های دامنه داری در عرصه ادبیات ارمنی آغاز کرد و به اتفاق تنی چند از شاعران و نویسندگان ارمنی، گروه ادبی «اکتبر» را بنیان نهاد. این گروه بعدها با انجمن ادبی «نوامبر» یقیشه چارنتس ادغام شد.
اولین کتاب او «تایتانیک» در سال ۱۹۲۴ به چاپ رسید. او سپس سه گانهٔ زندگی نامه ای خود را نوشت ( قسمت اول: «کودکی» در سال ۱۹۲۹ به چاپ رسید و نوشتن قسمت سوم آن در ۱۹۵۵ پایان یافت ) که روایتگر داستان چگونگی نجات یافتن وی و تراژدای که بر سر ارمنیان ارمنستان غربی گذشته است.
او توسط پلیس مخفی شوروی دستگیر شد در دورهٔ استالینیسم و آزاد شد پس از مرگ استالین ( ماهاری در سال ۱۹۳۷ به ۱۰ سال حبس محکوم شد که در سال ۱۹۴۷ بازگشت و یک سال بعد دوباره تبعید گشت ) .
گورگن ماهاری از پیشکسوتان ادبیات ارمنستان شوروی بود، دوست و هم دوره یقیشه چارنتس و «آکسِل باکونتس» که در دوران سیاه استالین همراه آن ها به زندان افتاده و بر خلاف آن ها از مهلکه جان سالم به در برده بود. او بیش از یک دهه از عمر خود را در سیبری در تبعید گذرانده بود و همان جا با همسرش «آنتونینای لیتویایی» آشنا شده بود. بعد با هم به ارمنستان آمده بودند و دورهٔ جدیدی در زندگی ادبی ماهاری شروع شده بود. [ ۱]
او همچنین نویسندهٔ رمان باغستان های شعله ور ( ۱۹۶۶ ) و چارنتس نامه ( ۱۹۶۸ ) یادبود شاعر ارمنی یقیشه چارنتس است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفخانوادهٔ ماهاری اهل وان بودند. شهر وان در ارمنستان غربی ( مناطق شرقی ترکیه ی امروزی ) واقع شده بود و مهم ترین شهر ارمنی نشین ولایات ارمنی امپراتوری عثمانی بود. در سال ۱۹۱۵ در دوران نسل کشی ارمنی ها، مردم وان در مقابل یورش نیروهای نظامی ترک و مردم ترک شهر به مقاومت برخاسته بودند و با رسیدن قوای روسیه به شهر توانسته بودند از قتل عام نجات پیدا کنند. اما چند ماه بعد، نیروهای روس تصمیم به عقب نشینی گرفته بودند و این به معنای تخلیهٔ شهر بود. خانواده ماهاری هم در میان این مهاجران و متواریان به روسیه بودند. خود ماهاری آن زمان نوجوانی سیزده ساله بود و بعد از پناهندگی به ارمنستان روسیه در یتیم خانه بزرگ شده بود. [ ۱]
ماهاری در سال های دهه ۱۹۲۰م فعالیت های دامنه داری در عرصه ادبیات ارمنی آغاز کرد و به اتفاق تنی چند از شاعران و نویسندگان ارمنی، گروه ادبی «اکتبر» را بنیان نهاد. این گروه بعدها با انجمن ادبی «نوامبر» یقیشه چارنتس ادغام شد.
اولین کتاب او «تایتانیک» در سال ۱۹۲۴ به چاپ رسید. او سپس سه گانهٔ زندگی نامه ای خود را نوشت ( قسمت اول: «کودکی» در سال ۱۹۲۹ به چاپ رسید و نوشتن قسمت سوم آن در ۱۹۵۵ پایان یافت ) که روایتگر داستان چگونگی نجات یافتن وی و تراژدای که بر سر ارمنیان ارمنستان غربی گذشته است.
او توسط پلیس مخفی شوروی دستگیر شد در دورهٔ استالینیسم و آزاد شد پس از مرگ استالین ( ماهاری در سال ۱۹۳۷ به ۱۰ سال حبس محکوم شد که در سال ۱۹۴۷ بازگشت و یک سال بعد دوباره تبعید گشت ) .
گورگن ماهاری از پیشکسوتان ادبیات ارمنستان شوروی بود، دوست و هم دوره یقیشه چارنتس و «آکسِل باکونتس» که در دوران سیاه استالین همراه آن ها به زندان افتاده و بر خلاف آن ها از مهلکه جان سالم به در برده بود. او بیش از یک دهه از عمر خود را در سیبری در تبعید گذرانده بود و همان جا با همسرش «آنتونینای لیتویایی» آشنا شده بود. بعد با هم به ارمنستان آمده بودند و دورهٔ جدیدی در زندگی ادبی ماهاری شروع شده بود. [ ۱]
او همچنین نویسندهٔ رمان باغستان های شعله ور ( ۱۹۶۶ ) و چارنتس نامه ( ۱۹۶۸ ) یادبود شاعر ارمنی یقیشه چارنتس است.
wiki: گورگن ماهاری