گورو گوبیند سینگ

گورو گوبیند سینگ ( پنجابی: ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ) ( زاده ۱۶۶۶ - درگذشته ۱۷۰۸ میلادی ) دهمین گورو در آئین سیک است.
او در پتنه، بیهار در هندوستان زاده شد و در سال ۱۶۷۵، در حالی که تنها نه سال داشت، پیشوایی مذهبی و سیاسی پیروان آئین سیک را بر عهده گرفت. آیین سیک ملغمه ای از عرفان هندی و اسلامی است. از این رو آیین سیک آمیزه ای از هندوئیسم و اسلام است. او که شاهد شکنجه و اعدام پدرش گورو تیغ بهادر به دستور شاه متعصب مسلمان هند، اورنگ زیب بود؛ در صدد گرفتن انتقام از مغولان هند برآمد و در بیست جبهه با مغولان جنگید. او یک رهبر، جنگاور، شاعر و پیامبر بود . [ نیازمند منبع] او محفل و سازمان خالصه را بنیاد نهاد؛ و برای اعضای آن پنج علامت معین کرد که به پنج کاف معروف است. گورو گوبیند سینگ در سال ۱۷۰۸ در ناندید درگذشت
او آخرین انسانی بود که در مذهب سیک خود را گورو نامید؛ پیش از مرگ او کتاب گرانت صاحب را گوروی بعد از خود معرفی کرد و گفت که این کتاب تا جاودان راهنما و مرشد سیک ها خواهد بود او به زبان های پنجابی، هندی و فارسی شعر می گفت.
گورو گوبیند سینگ پس از شکست در نبرد چامکائور، نامه ای به اورنگ زیب ( پادشاه گورکانیان ) نوشت که به نظم فارسی است و به ظفرنامه موسوم است. او در این نامه اورنگ زیب را به خاطر قسم دروغ به قرآن و کشتار سیک هایی که تسلیم شده بودند، سرزنش می کند ولی در بخشی از نامه هم ویژگی های خوب شاه را می ستاید. [ ۱] [ ۲] حکایتان مجموعه ای از داستان هایی است که پس از ظفرنامه آمده و ادامه این منظومه تلقی می شود. گورو گوبیند سینگ شعر دیگری هم به نام فتح نامه به فارسی نوشته است.