گواهی تدریس علامه مجلسی به علی نقی بن رمضان علی

[ویکی فقه] نحوه تکثیر کتاب های علمی، تدریس و مصون نگهداشتن آن ها از جعل و تحریف، یکی از مهمترین دغدغه های دانشمندان دینی بوده است. آن ها برای این منظور، از روشی استفاده نموده اند که در اصطلاح کتابشناسی به آن "بلاغ" یا "انها" گفته می شود. بلاغ دستخطی از استاد بود که در نسخه نوشته می شد و به وسیله آن گواهی، شرکت شاگرد در درس را تایید می گردید و ضمناً صحّت نسخه نیز تایید می گشت؛ بنابراین "بلاغ" هم گواهی تحصیلی بود و هم نشان صحّت نسخه به شمار می رفت.اساتید در هر نسخه علامت بلاغ های متعددی می نوشتند و در پایان نسخه یا پایان بخش های کتاب در ضمن بلاغ ها برای شاگرد اجازه نقل حدیث و روایت را به نحو عموم یا درباره آن اثر یا آثاری خاص صادر می کرد که این اجازه گواهی علمی برای آن شاگرد در اعتبار روایت ها و استنادهایش به شمار می آمد. در این مقاله گواهی درسی علّامه مجلسی برای شاگردش علی نقی بن رمضان علی بررسی می شود.
متن درسی: تهذیب الاحکام؛ تاریخ پایان درس: اواخر جمادی الثانی ۱۰۷۱. محل تحریر گواهی: تهذیب الاحکام پایان کتاب طهارت؛ ضمیمه گواهی: اجازه به شاگردمتن گواهی: «بسم الله الرحمن الرحیم انهاه المولی التقی الورع مولانا علی نقی ایده الله تعالی سماعاً و تحقیقاً و ضبطاً فی مجالس آخرها اواخر شهر جمادی الثانیة لسنة احدی و سبعین و الف. و اجزت له ان یروی عنی ما سمعه منی. نمقه بیمناه الداثرة المفتاق الی رحمة ربه الغافر ابن محمّد تقی محمّد باقر عفی عنهما، حامداً مصلیاً مسلماً.»
فهرست نسخه های خطی کتاب خانه آیت الله مرعشی، ج۸، ص۹۰، نسخه ش۲۸۸۷.
۱. ↑ فهرست نسخه های خطی کتاب خانه آیت الله مرعشی، ج۸، ص۹۰، نسخه ش۲۸۸۷. ۲. ↑ حسینی اشکوری، احمد بن علی، اجازات الحدیث، ص۸۴.
صدرایی خویی، علی، مجله حدیث حوزه، برگرفته از مقاله «شانزده گواهی تدریس از علّامه مجلسی»، سال اوّل، شماره یک، زمستان ۱۳۸۹.
...