گنیش داس بهدرا

[ویکی فقه] بهدرا (بدهیرا/ ودهیرا)، گَنیش داس، مورخ فارسی نویس هند و مذهب سده سیزدهم می باشد.
از تاریخ تولد و آغاز زندگی او اطلاعی در دست نیست. لقبش را از نام جد بزرگش، کاکامَل بهدرا گرفت. که در ۸۹۴ مِهتَه (استاندار یا ناظم امور دیوانی) سیالکوت و بهلول پور بود. پدرش شیودیال (متوفی ۱۲۱۸)، از امرای دربار سردار « صاحب سینگ » بود. (چهارباغ پنجاب، گنیش داس بهدرا، ص۲۳۰؛ گروهی از مردم قبیله او در دوره سلطنت اورنگ زیب (۱۰۳۷ـ ۱۰۶۸) به اسلام گرویدند و گروهی دیگر که پدرش با آنان نسبت داشت، در زمان اکبرشاه (۹۶۳ـ۱۰۱۴) به گجرات مهاجرت کردند.

مناصب بهدرا
بهدرا در گجرات «قانون گو» (مأمور مالیاتی بخش) شد و چندی بعد به پیشنهاد راجا گلاب سینگ (متوفی ۱۲۷۳) نخستین فرمانروای دوگرا، کشمیر و جامو به کشمیر رفت و در آن جا به ریاست دارالانشا برگزیده شد. تاریخ مرگ او مانند تولدش معلوم نیست، اما با توجه به سال تألیف تحفة الهدایت (۱۲۷۷) مسلّماً تا آن تاریخ در قید حیات بوده است.

قریحه شعری بهدرا
بهدرا افزون بر تاریخ نگاری در شاعری و بویژه در سرودن اشعار تاریخی مهارت داشت. او در نوشته هایش اشعار شاعران ایرانی، مانند فردوسی، سعدی و حافظ را نقل کرده است.

آثار مشهور بهدرا
...