گلیکوزیل ترانسفرازها ( انگلیسی: Glycosyltransferase ) که به اختصار GTFs یا Gtfs گفته می شوند، آنزیم هایی هستند که پیوندهای گلیکوزیدی طبیعی ایجاد می کنند. کار این آنزیم، انتقال پاره مولکول های ساکاریدی از یک قند نوکلئوتید ( که به آن ها دهندهٔ گلیکوزیل هم می گویند ) به یک مولکولِ هسته دوستِ گیرندهٔ گلیکوزیل است. هسته دوست مورد بحث، می تواند مولکول هایی با پایهٔ اکسیژن، کربن، نیتروژن و گوگرد باشد. [ ۱]
نتیجهٔ نهایی این انتقال گلیکوزیل، ممکن است یک دی ساکارید، گلیکوزید، الیگوساکارید یا پلی ساکارید باشد. برخی گلیکوزیل ترانسفرازها، سبب انتقال قند به فسفات غیر آلی یا آب می شوند. انتقال گلیکوزیل در ریشه های پروتئینی هم رخ می دهد، معمولاً به تیروزین، سرین و ترئونین که گلیکوپروتئین متصل به اکسیژن ایجاد می شود یا به آسپاراژین که گلیکوپروتئین متصل به نیتروژن ایجاد می شود. اگر عوامل مانوزیل به تریپتوفان منتقل شوند، «سی - مانوزیل تریپتوفان» ایجاد می شود که به فراوانی در یوکاریوت ها وجود دارد. ترانسفرازها از لیپیدها نیز به عنوان پذیرنده استفاده می کنند که گلیکولیپید ایجاد می شود و حتی گاهی از پذیرنده های فسفات قندی متصل به چربی را به کار می برند که یک نمونهٔ آن فسفات های دولیکول است.
به گلیکوزیل ترانسفرازهایی که از پذیرنده های قند نوکلئوتیدی استفاده می کنند، آنزیم های للویر هم می گویند که نامشان را از لوئیس فدریکو للویر دانشمند آرژانتینی می گیرند که کاشف قند نوکلئوتیدها بود و در سال ۱۹۷۰ بابت پژوهش هایش بر روی متابولیسم قندها، برندهٔ جایزه نوبل شیمی شد. آن دسته از گلیکوزیل ترانسفرازهایی که از پذیرنده های غیر نوکلئوتیدی همچون دولیکول یا پیروفسفات پلی پرنول استفاده می کنند، گلیکوزیل ترانسفرازهای غیر للویر نام دارند.
پستانداران تنها از ۹ دهندهٔ قند نوکلئوتیدی برای گلیکوزیل ترانسفرازها استفاده می کنند:[ ۲] اوریدین دی فسفات گلوکز، اوریدین دی فسفات گالاکتوز، اوردین دی فسفات - استیل گلوکزآمین، اوریدین دی فسفات - اِن - استیل گالاکتوزامین، اوریدین دی فسفات زایلوز، اوریدین دی فسفات گلوکورونیک اسید، گوانوزین دی فسفات مانوز، گوانوزین دی فسفات فوکوز، سیتیدین مونوفسفات - سیالیک اسید. فسفات این دهنده ها معمولاً با یک کاتیون دو ظرفیتی نظیر منگنز ترکیب است. البته آنزیم های مستقل از فلز نیز در این خانوادهٔ آنزیمی یافت می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنتیجهٔ نهایی این انتقال گلیکوزیل، ممکن است یک دی ساکارید، گلیکوزید، الیگوساکارید یا پلی ساکارید باشد. برخی گلیکوزیل ترانسفرازها، سبب انتقال قند به فسفات غیر آلی یا آب می شوند. انتقال گلیکوزیل در ریشه های پروتئینی هم رخ می دهد، معمولاً به تیروزین، سرین و ترئونین که گلیکوپروتئین متصل به اکسیژن ایجاد می شود یا به آسپاراژین که گلیکوپروتئین متصل به نیتروژن ایجاد می شود. اگر عوامل مانوزیل به تریپتوفان منتقل شوند، «سی - مانوزیل تریپتوفان» ایجاد می شود که به فراوانی در یوکاریوت ها وجود دارد. ترانسفرازها از لیپیدها نیز به عنوان پذیرنده استفاده می کنند که گلیکولیپید ایجاد می شود و حتی گاهی از پذیرنده های فسفات قندی متصل به چربی را به کار می برند که یک نمونهٔ آن فسفات های دولیکول است.
به گلیکوزیل ترانسفرازهایی که از پذیرنده های قند نوکلئوتیدی استفاده می کنند، آنزیم های للویر هم می گویند که نامشان را از لوئیس فدریکو للویر دانشمند آرژانتینی می گیرند که کاشف قند نوکلئوتیدها بود و در سال ۱۹۷۰ بابت پژوهش هایش بر روی متابولیسم قندها، برندهٔ جایزه نوبل شیمی شد. آن دسته از گلیکوزیل ترانسفرازهایی که از پذیرنده های غیر نوکلئوتیدی همچون دولیکول یا پیروفسفات پلی پرنول استفاده می کنند، گلیکوزیل ترانسفرازهای غیر للویر نام دارند.
پستانداران تنها از ۹ دهندهٔ قند نوکلئوتیدی برای گلیکوزیل ترانسفرازها استفاده می کنند:[ ۲] اوریدین دی فسفات گلوکز، اوریدین دی فسفات گالاکتوز، اوردین دی فسفات - استیل گلوکزآمین، اوریدین دی فسفات - اِن - استیل گالاکتوزامین، اوریدین دی فسفات زایلوز، اوریدین دی فسفات گلوکورونیک اسید، گوانوزین دی فسفات مانوز، گوانوزین دی فسفات فوکوز، سیتیدین مونوفسفات - سیالیک اسید. فسفات این دهنده ها معمولاً با یک کاتیون دو ظرفیتی نظیر منگنز ترکیب است. البته آنزیم های مستقل از فلز نیز در این خانوادهٔ آنزیمی یافت می شود.
wiki: گلیکوزیل ترانسفراز