گلنگدن

گَلَنگِدن یا روآیک وسیله ای است در برخی از انواع سلاح های گرم که کارش جابجا کردن فشنگ در لوله سلاح است. واژهٔ گلنگدن از ترکی گرفته شده و به معنی «آینده و رونده» است. [ ۱] [ ۲] فرهنگستان پیشین زبان فارسی برای گلنگدن برابر «روآیک» را تصویب کرده بود.
گلنگدن معمولاً استوانه ای فلزی است که ابزارهای شلیک مثل سوزن و فنر در داخل آن قرار دارد و بر بدنه آن نیز برآمدگی هایی ( به نام خان ) برای قفل کردن آن هنگام شلیک قرار دارد. گلنگدن با دست ( در سلاح های غیر خودکار ) یا به طور خودکار ( در سلاح های خودکار و نیمه خودکار ) جلو و عقب می رود.
گلنگدن دستی برای راحتی کار شامل دسته ای است که روی سلاح دیده می شود. در سلاح های خودکار و نیمه خودکار گلنگدن معمولاً دیده نمی شود.
گلنگدن با حرکت به عقب پوکه فشنگ شلیک شده را ( معمولاً با ناخن فشنگ کش ) به عقب می کشد و به بیرون پرتاب می کند. گلنگدن با حرکت به جلو فشنگ تازه را که با فشار فنر از خزانه به جلوی مسیر گلنگدن آمده است به داخل جان لوله می راند و پس از قفل شدن گلنگدن و چکاندن ماشه سوزنی که داخل گلنگدن قرار دارد با فشار فنر سوزن به چاشنی فشنگ ضربه می زند و باعث انفجار خرج چاشنی و خرج فشنگ می شود.

گَلَنْگِدَن (Breech Block)
(در تداول عامه گَلَنگَدن) واژه ای ترکی به معنی آینده و رونده. در انواع سلا ح های گرم (به جز توپ و خمپاره انداز که گلوله گذاری توسط نفر و یک به یک صورت می گیرد) به آن قسمت از اسلحه اطلاق می شود که حالت متحرک داشته و کار آن در ابتدای تیراندازی مسلح کردن اسلحه است که توسط فرد تیرانداز و با کشیدن دستگیرۀ گلنگدن به مسلح شدن اسلحه منجر می شود؛ یعنی گلوله را از خشاب خارج می کند و در درون لوله قرار می دهد و گلوله آمادۀ شلیک می شود. در تفنگ های قدیمی برای مسلح شدن اسلحه یعنی قرارگرفتن گلوله در خان لوله باید سرباز هر بار گلنگدن می زد، اما در سلاح های امروزی یک بار در ابتدای تیراندازی گلنگدن زده می شود و سپس گلنگدن به صورت خودکار عمل کرده و سلاح را تا پایان یافتن همۀ گلوله های موجود در خشاب پس از شلیک هر گلوله مسلح می کند.