گسل دنا

گسل دنا از گسل های اصلی کمربند چین خورده و رانده زاگرس است که با راستای شمال غربی–جنوب شرقی و شیب به سمت شرق شمال شرقی و طول بیش از ۱۰۰ کیلومتر، طرفین خود را به دو بخش با ویژگی های زمین ساختی، لرزه زمین ساختی و ریخت شناسی متفاوت تقسیم کرده است. [ ۱] این گسل در بخش های شمال غربی سی سخت و غرب سمیرم، با راستای شمالی – جنوبی و طول نزدیک به ۵۲ کیلومتر و درمنطقه سی سخت – یاسوج، هم راستا با روند کوه های زاگرس ( شمال غربی – جنوب شرقی ) و طول ۸۰ کیلومتر، دامنه جنوب غربی رشته کوه دنا را تحت تأثیر قرار داده است. [ ۲]
گسل دنا مرز پهنه زاگرس بلند و زاگرس چین خورده را تشکیل می دهد. این گسیختگی با راستای شمالی – جنوبی، از نوع گسل های پی سنگی عرضی با سازوکار امتداد لغز راست گرد همراه با راندگی است، به گونه ای که سبب انحراف اثر محوری و خمیدگی ساختمان های چین خورده و راندگی واحدهای دیرینه زیستی بر واحدهای نوزیستی و کواترنری گردیده است و چندین گنبد نمکی در امتداد این گسل برونزد دارند. این گسل تا منطقه سپیدان در استان فارس با راستای شمالی – جنوبی امتداد دارد و بی هنجاری های ساختاری، تغییرات شدید شیب لایه ها همراه با واژگونی پهلوی جنوب غربی تاقدیس ها از شواهد این پهنه گسلی است. [ ۲]
گسل دنا یکی از شکستگی های اصلی در پی سنگ کامبرین زاگرس است که با فعالیت های بعدی خود، در مواردی بر رسوبات زاگرس تأثیر گذاشته است؛ بدین سان که رسوبات زاگرس را در مناطقی قطع و در مناطقی باعث پیچش و تغییر راستای این رسوبات و ساختارهای آن ها شده است. اطلاعات ژئوفیزیک هوایی مغناطیسی، بخش جنوبی گسل دنا را به صورت دوشاخه نشان می دهد. یکی از شاخه ها به سمت جنوب رفته و در امتداد گسل کازرون قرار می گیرد و شاخه دیگر به سمت جنوب شرقی و شیراز می رود. پهنه گسلی دنا در انتهای شمالی خود یعنی جایی که به گسل بزرگ زاگرس نزدیک می شود نیز شاخه شاخه شده و به سمت شمال غربی متمایل می شود. از ویژگی های مهم زمین شناسی گسل دنا، بیرون زدگی چند گنبد نمکی در درازای آن است. در مسیر این گسل، در بخش غربی کوه دنا، سازندهای زاگون و لالون ( کامبرین ) بر روی سنگ های کرتاسه رانده شده اند. در گستره شمال کوه دنا، در دامنه غربی کوه دره بادامی و کوه کمانه، سنگ های کرتاسه بر روی دشت یا سازند بختیاری ( پلیوسن ) رانده شده اند. [ ۱]