گسل تبریز

گسل تبریز یکی از ساختارهای خطی ایران است که با درازای ۱۰۰ کیلومتر از کوه های میشو ( در غرب ) تا بستان آباد ( در شرق ) قابل ردیابی است. بهترین اثر این گسل در شمال تبریز دیده می شود و به همین دلیل گسل تبریز نام گذاری شده است. روند عمومی آن شمال ۱۱۵ درجه شرقی و شیب آن قائم است. از صوفیان به سمت غرب، این گسل پس از گذشتن از شهرستان خوی به سمت ماکو و سپس به کوه های آرارات در ترکیه می رسد. ادامه جنوب شرقی آن کوه های سلطانیه در جنوب شرقی زنجان است که ممکن است به گسل قم–زفره برسد.
گسل شمال تبریز یکی از گسل های قدیمی ایران است که از فروافتادگی زنجان–ابهر، شمال تبریز و شمال غربی آذربایجان گذشته و تا قفقاز ادامه می یابد. در زمان دوونین پیشین، این گسل منطقه آذربایجان را به دو بلوک تقسیم می کد. بلوک شمال شرقی فروافتاده و بلوک جنوب غربی تا پایان کربنیفر به صورت فرازمین بوده است؛ بنابراین ممکن است فعالیت این گسل از دوره دوونین آغاز شده باشد؛ هرچند که سن قدیمی تر آن محتمل است.
اگرچه در شمال فرودگاه تبریز، سنگ های میوسن بر روی رسوبات آبرفتی کواترنری رانده شده اند، ولی بررسی زمین لرزه های تاریخی و ۱۰۰ سال گذشته تبریز، هیچ نشانی از فعالیت این گسل ندارد. برخی پژوهشگران مانند مانوئل بربریان، حرکت دوباره گسل همراه با زمین لرزه ای ویران گر را محتمل می دانند. [ ۱]