ناتو یک اتحاد نظامی دربرگیرنده بیست و هشت کشور اروپایی و دو کشور آمریکای شمالی است که یک سامانه پدافند جمعی را تشکیل می دهند. روند پیوستن به این پیمان بر پایه ماده ۱۰ پیمان آتلانتیک شمالی است که تنها راه فراخوانی را از «دیگر کشورهای اروپایی» و توافقات بعدی مجاز می داند. کشورهایی که مایل به پیوستن هستند باید الزامات خاصی را برآورده کنند و یک فرایند چندگامی شامل گفتگوی سیاسی و آمیزش نظامی را تکمیل کنند. روند پیوست توسط شورای آتلانتیک شمالی، نهاد سرپرست ناتو، وارسی می شود.
ناتو در سال ۱۹۴۹ با دوازده عضو بنیان گذار، پایه گذاری شد و با افزوده شدن یونان و ترکیه در سال ۱۹۵۲ به تندی گسترش یافت. آلمان غربی در سال ۱۹۵۵ با رد پیشنهاد بی طرفی در یادداشت استالین، در سال ۱۹۵۲ برای تسلیح دوباره آلمان غربی، به ناتو پیوست. این کار، اتحاد جماهیر شوروی را وادار کرد تا اتحاد امنیت جمعی خود را که به شکل غیررسمی پیمان ورشو نامیده می شود، در همان سال بر پا کند. اسپانیا کشور بعدی بود که در سال ۱۹۸۲ به ناتو پیوست. اتحاد جماهیر شوروی و ناتو، در سال ۱۹۹۰، به توافق رسیدند که آلمان متحد به خاطر عضویت آلمان غربی، با اعمال چارچوب ها و محدودیت هایی در مورد استقرار نیروهای ناتو در خاک آلمان شرقی پیشین، به ناتو بپیوندد. انحلال اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱ منجر به درخواست شماری از کشورهای پیشین پیمان ورشو و کشورهای پس از شوروی برای پیوستن به ناتو شد. این اتفاق اعتراض روسیه را، از این روی که این کشورها را در حوزه نفوذ خود می دید، برانگیخت. [ ۱] در سال ۱۹۹۶، بیل کلینتون، رئیس جمهور ایالات متحده، از جمهوری های پس از شوروی و کشورهای پیشین پیمان ورشو خواست تا به ناتو بپیوندند و گسترش ناتو را به بخشی برجسته از کانون سیاست خارجی خود تبدیل کرد. [ ۲] کنوانسیون بن - پاریس پایان بخش اشغال آلمان توسط ایالات متحده، فرانسه و بریتانیا در سال ۱۹۵۲ بود.
سه سال بعد، لهستان، مجارستان و جمهوری چک، در میان کشمکش های زیاد در ناتو و مخالفت شدید روسیه، به ناتو پیوستند. چرخه گسترش بعدی با پیوست هفت کشور اروپای مرکزی و شرقی بلغارستان، استونی، لتونی، لیتوانی، رومانی، اسلواکی و اسلوونی رخ داد. این کشورها برای آغاز مذاکرات عضویت در نشست پراگ در سال ۲۰۰۲ فراخوانده شدند و اندکی پیش از نشست استانبول در سال ۲۰۰۴ به ناتو پیوستند. آلبانی و کرواسی در ۱ آوریل ۲۰۰۹، پیش از نشست سران استراسبورگ - کهل در سال ۲۰۰۹ به ناتو پیوستند. تازه ترین کشورهای عضوی که به ناتو پیوسته اند مونته نگرو در ۵ ژوئن ۲۰۱۷ و مقدونیه شمالی در ۲۷ مارس ۲۰۲۰ هستند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفناتو در سال ۱۹۴۹ با دوازده عضو بنیان گذار، پایه گذاری شد و با افزوده شدن یونان و ترکیه در سال ۱۹۵۲ به تندی گسترش یافت. آلمان غربی در سال ۱۹۵۵ با رد پیشنهاد بی طرفی در یادداشت استالین، در سال ۱۹۵۲ برای تسلیح دوباره آلمان غربی، به ناتو پیوست. این کار، اتحاد جماهیر شوروی را وادار کرد تا اتحاد امنیت جمعی خود را که به شکل غیررسمی پیمان ورشو نامیده می شود، در همان سال بر پا کند. اسپانیا کشور بعدی بود که در سال ۱۹۸۲ به ناتو پیوست. اتحاد جماهیر شوروی و ناتو، در سال ۱۹۹۰، به توافق رسیدند که آلمان متحد به خاطر عضویت آلمان غربی، با اعمال چارچوب ها و محدودیت هایی در مورد استقرار نیروهای ناتو در خاک آلمان شرقی پیشین، به ناتو بپیوندد. انحلال اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱ منجر به درخواست شماری از کشورهای پیشین پیمان ورشو و کشورهای پس از شوروی برای پیوستن به ناتو شد. این اتفاق اعتراض روسیه را، از این روی که این کشورها را در حوزه نفوذ خود می دید، برانگیخت. [ ۱] در سال ۱۹۹۶، بیل کلینتون، رئیس جمهور ایالات متحده، از جمهوری های پس از شوروی و کشورهای پیشین پیمان ورشو خواست تا به ناتو بپیوندند و گسترش ناتو را به بخشی برجسته از کانون سیاست خارجی خود تبدیل کرد. [ ۲] کنوانسیون بن - پاریس پایان بخش اشغال آلمان توسط ایالات متحده، فرانسه و بریتانیا در سال ۱۹۵۲ بود.
سه سال بعد، لهستان، مجارستان و جمهوری چک، در میان کشمکش های زیاد در ناتو و مخالفت شدید روسیه، به ناتو پیوستند. چرخه گسترش بعدی با پیوست هفت کشور اروپای مرکزی و شرقی بلغارستان، استونی، لتونی، لیتوانی، رومانی، اسلواکی و اسلوونی رخ داد. این کشورها برای آغاز مذاکرات عضویت در نشست پراگ در سال ۲۰۰۲ فراخوانده شدند و اندکی پیش از نشست استانبول در سال ۲۰۰۴ به ناتو پیوستند. آلبانی و کرواسی در ۱ آوریل ۲۰۰۹، پیش از نشست سران استراسبورگ - کهل در سال ۲۰۰۹ به ناتو پیوستند. تازه ترین کشورهای عضوی که به ناتو پیوسته اند مونته نگرو در ۵ ژوئن ۲۰۱۷ و مقدونیه شمالی در ۲۷ مارس ۲۰۲۰ هستند.
wiki: گسترش ناتو