گریز جوی ( انگلیسی: Atmospheric escape ) به از دست رفتن گازهای اتمسفر یک سیاره و ورود آن ها به فضای بیرونی گفته می شود. عوامل متعددی می توانند باعث گریز جوی شوند که بر این اساس می توان این فرایند را به سه دسته گریز گرمایی ( حرارتی ) ، گریز غیرگرمایی ( یا فراگرمایی ) و فرسایش برخوردی تقسیم کرد. اهمیت نسبی هر یک از فرایندها به سرعت گریز سیاره، ترکیب اتمسفر آن و فاصله سیاره از خورشید بستگی دارد. گریز جوی زمانی روی می دهد که انرژی جنبشی مولکولی بر انرژی پتانسیل گرانشی غلبه می کند. به بیان دیگر گریز یک مولکول زمانی می تواند رخ دهد که سرعت حرکت آن از سرعت گریز سیاره بیشتر شود. تقسیم بندی مقدار گریز جوی در سیاره های فراخورشیدی برای تعیین وجود اتمسفر و احتمال وجود حیات در آن لازم است.
گرانش سطحی سیارات با یکدیگر تفاوت زیادی دارد. برای نمونه نیروی گرانش زیاد سیاره بزرگی مانند مشتری گازهای سبکی مانند هیدروژن و هلیوم را نگه می دارد که این گازها از اجرامی با گرانش کمتر فرار می کنند. همچنین فاصله از خورشید تعیین کننده انرژی در دسترس جهت گرم شدن گازهای اتمسفری است که برخی از مولکول های آن با افزایش جنبش گرمایی از سرعت گریز سیاره فراتر رفته و می توانند از چنگ گرانش سیاره فرار کنند؛ بنابراین اجرام سرد و دور از خورشید مانند تیتان، تریتون و پلوتو با وجود داشتن گرانش نسبی ضعیف، قادر به نگه داری اتمسفر خود هستند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگرانش سطحی سیارات با یکدیگر تفاوت زیادی دارد. برای نمونه نیروی گرانش زیاد سیاره بزرگی مانند مشتری گازهای سبکی مانند هیدروژن و هلیوم را نگه می دارد که این گازها از اجرامی با گرانش کمتر فرار می کنند. همچنین فاصله از خورشید تعیین کننده انرژی در دسترس جهت گرم شدن گازهای اتمسفری است که برخی از مولکول های آن با افزایش جنبش گرمایی از سرعت گریز سیاره فراتر رفته و می توانند از چنگ گرانش سیاره فرار کنند؛ بنابراین اجرام سرد و دور از خورشید مانند تیتان، تریتون و پلوتو با وجود داشتن گرانش نسبی ضعیف، قادر به نگه داری اتمسفر خود هستند.
wiki: گریز جوی