گریت ریتولد

گریت توماس ریتولد یا خریت توماس ریتولد ( به هلندی: Gerrit Thomas Rietveld ) ( زادهٔ ۲۴ ژوئن ۱۸۸۸ میلادی – درگذشتهٔ ۲۵ ژوئن ۱۹۵۴ میلادی ) یک طراح اثاث و معمار اهل هلند بود. او یکی از اعضای مهم جنبش هنری د استایل بود. او برای صندلی آبی و قرمز و خانه ریتولد شرودر مشهور است که یک میراث جهانی یونسکو است. [ ۱]
گریت توماس ریتولد در ۲۴ ژوئن ۱۸۸۸ در اوترخت از پدری نجار متولد شد. او در ۱۱ سالگی مدرسه را ترک کرد تا نزد پدرش شاگردی کند و در مدرسه شبانه ثبت نام کرد. [ ۲] سپس بین سالهای ۱۹۰۶ تا ۱۹۱۱ به عنوان طراح در جواهر فروشی C. J. Begeer فعالیت هنری خود را ادامه داد. [ ۳]
گریت ریتولد پس از آموختن طراحی، نقاشی و مدل سازی در سال ۱۹۱۷ کارگاه مبلمان خود را افتتاح کرد و پس از آن به عنوان کابینت ساز شروع به فعالیت کرد. [ ۴]
او در سال ۱۹۱۷ صندلی قرمز و آبی خود را طراحی کرد که به یک مبلمان برجسته مبلمان مدرن تبدیل شد. سپس با هدف سادگی در ساختار، شروع به تولید انبوه بیشتر مبلمانهای خود به صورت دست ساز کرد. [ ۵] ریتولد در سال ۱۹۱۸ کارخانه تولید مبلمان خود را راه اتدازی کرد و پس از تأثیرپذیری از جنبش د استایل رنگ صندلی خود را تغییر داد و در سال ۱۹۱۹ به معماری روی آورد و به عضویت این جنبش درآمد. ارتباطاتی که او در د استایل برقرار کرد این امکان را برایش فراهم آورد تا در خارج از هلند نمایشکاه هایی برگزار کند. در سال ۱۹۲۳، والتر گریپوس از ریتولد برای نمایشگاه در باوهاوس دعوت کرد. [ ۶]
او خانه شرودر را در سال ۱۹۲۴ برای تروس شرودر در اوترخت طراحی کرد. در ساخت این خانه خانم شرودر و ریتولد همکاری تنگاتنگی داشتند به طوری که انتخاب سایت با نظر ریتولد انجام شد. خانه در نگاه اول همچون کمپوزیستی از صفحاتی تخت و خطوطی عمودی و افقی به نظر می رسد که به واسطه رنگ از یکدیگر متمایز شده اند. این عناصر عمدتاً به رنگ های آبی، قرمز، زرد – رنگ های اصلی و سیاه بندکشی ها، قاب در و پنجره و ستون های فلزی به رنگ های سیاه، قرمز وزرد رنگ آمیزی شده اند. این خانه در سال ۲۰۰۰ به میراث جهانی یونسکو اضافه شد. طراحی ریتولد در خانه شرودر تأثیر زیادی بر دختر تروس، هان شرودر، که به یکی از اولین معماران زن در هلند است گذاشت. [ ۷]
ریتولد در سال ۱۹۲۸ از د استایل جدا شد و با سبک معماری کاربردی تری شناخته شد که به آن معماری مدرن ( Nieuwe Zakelijkheid ) یا ( Nieuwe Bouwen ) می گویند. در همان سال او به کنگرهٔ جهانی معماران مدرن پیوست. از اواخر دهه ۱۹۲۰ او به مسکن اجتماعی، روشهای ارزان قیمت تولید، مواد جدید، پیش ساخته و استاندارد توجه داشت. در سال ۱۹۲۷ او در حال آزمایش اسلبهای بتونی پیش ساخته به عنوان ماده ای بسیار غیر معمول در آن زمان بود. در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ تمامی کارهای او از افراد خصوصی بود و دهه ۱۹۵۰ بود که وی توانست ایده های مترقی خود در مورد مسکن اجتماعی، در پروژه های اوترخت و ریوویک عملی کند. [ ۸]