گروه برکوکیه

[ویکی فقه] بَرْکوکیّه، ظاهراً گروهی از رَزامیّه که در دوستی ابومسلم خراسانی افراط می کردند هستند.
رزامیّه امامت را پس از ابوالعباس سفّاح، حق ابومسلم می دانستند و کشته شدن و مرگ او را می پذیرفتند؛ اما گروهی از ایشان به نام «ابو مسلمیّه»، تندروی کرده، می گفتند که روح خدا در ابومسلم حلول کرده و او تبدیل به خدا شده است.
آنها معتقد بودند که ابومسلم نمرده است و نخواهد مرد و می گفتند آن که کشته شد شیطانی بود که به صورت ابومسلم درآمده بود.
به گفته بغدادی، این گروه را در مرو و هرات برکوکیه می گفتند.
مسعودی گوید: خرّمیان پس از شنیدن خبر قتل ابومسلم، در خراسان و جبال ، به جنبش درآمدند و اینها «مُسْلِمیّه» خوانده می شوند و به امامت ابومسلم معتقدند.
بعضی از ایشان گفتند که ابومسلم نمرده است و نخواهد مرد تا آن که ظهور کند و زمین را از عدل و داد پر کند.
به گفته مسعودی، بیشتر خرّمیه در زمان او (۳۳۲) کردکیّه و لودشاهیّه اند.
مسعودی در التّنبیه والاشراف ضمن برشمردن طوایف خرّمیه، از «کودکیه» و «کودشاهیه» (نسخه بدل: کردکیه، کورکیه) نیز نام می برد.
احتمالات در کلمه برکوکیه
شهرستانی «کودکیّه» و «ابومسلمیّه» را از فِرَق مزدکیّه می شمارد.
از گفته او، مبنی براینکه در نظر مزدکیان «کودک» (جوان، برنا) از جمله مدبّران عالم بوده است، می توان چنین نتیجه گرفت که خرّمیه و ابومسلمیه و کودکیه و برکوکیه همه با مزدکیان مربوط و شعبه ای از ایشان بوده اند.
احتمالاً در نظر خرّمیان یا مزدکیانِ پس از ابومسلم، «کودکِ» مدبّر عالم همان «ابومسلم» است و به همین سبب ایشان را «کودکیه» نیز خوانده اند.
بنابراین، می توان گفت که «کورکیه» و «کردکیه» و «بَرکوکیه» نیز تحریف کودکیه اند؛ زیرا همه عناوینِ یک مصداق اند.
همچنین شاید در زبان مردم هرات و مرو، کلمه «بر» معنی خاص داشته که به کودکیه افزوده شده و آن را به صورت «برکودکیه» درآورده؛ و آن نیز به «برکوکیه» بدل شده است.