گروه اعزامی بورک و ویلز

گروه اعزامی بورک و ویلز ( انگلیسی: Burke and Wills expedition ) عنوان منتسب به یک گروه اکتشافات زمینی استرالیا مربوط به سال های ۱۸۶۰ تا ۱۸۶۱ می باشد که توسط رابرت اوهارا بورک و ویلیام جان ویلز رهبری گردید. در طی این سفر اکتشافی که به ابتکار دولت ویکتوریای استرالیا صورت گرفت، ۷ عضو شرکت کردند. آنها در صدد عبور از عرض استرالیا و طی نمودن این مسیر بودند که از طریق ملبورن در جنوب، با هدف رسیدن به خلیج کارپنتاریا در شمال برنامه ریزی شده بود. این مسیر شامل فاصله ای در حدود ۳۲۵۰ کیلومتر می گردید. [ ۱] در آن زمان اغلب نواحی استرالیا توسط افراد غیر بومی مورد بررسی قرار نگرفته بود و به همین ترتیب، برای مهاجران عمدهٔ اروپایی ناشناخته بود.
گروه اعزامی و مکتشف، در زمستان ملبورن را ترک نمود. آب و هوای نامناسب و جاده های نامرغوب و ناچیز، به همراه واگن های شکسته، باعث ایجاد وقفه و تاخیر در روزهای آغازین مسافرت آنها بود و برنامهٔ مسافرت را به کندی پیش می برد. پس از تقسیم گروه در منیندی، نیو ساوت ولز و بر روی رودخانه دارلینگ، بورک پیشرفت و ترقی خوبی داشت. او در ابتدای تابستان به کوپر کریک رسید. گروه، یک انبار توشه را در کوپر ایجاد کرد. بورک و ویلز به همراه ۲ نفر دیگر از مردان گروه به سمت ساحل شمالی رفتند ( هر چند زمین های باتلاقی مانع آنها در رسیدن به خط ساحلی شمالی بود ) .
سفر بازگشت به دلیل تاخیرهای حاصله و باران های موسمی افراد را به ستوه آورد و هنگامی که آنها به انبار توشه در کوپر کریک رسیدند متوجه شدند که فقط چند ساعت پیش انبار رها شده بود. بورک و ویلز در حوالی ۳۰ ژوئن ۱۸۶۱ درگذشتند. چندین عملیات امدادرسانی صورت گرفت که همگی آنها منجر به کشفیات جدید جغرافیایی گردید. همهٔ افراد گروه جان خود را از دست دادند و فقط یک سرباز ایرلندی به نام جان کینگ، توانست از این سفر نجات یافته و به ملبورن باز گردد.
کشف طلا در ویکتوریا به سال ۱۸۵۱ باعث ایجاد تب طلای ویکتوریا و به دنبال آن هجوم خیل عظیمی از مهاجران گردید. با افزایش جمعیت محلی از ۲۹۰۰۰ تن در سال ۱۸۵۱ به ۱۳۹۹۱۶ تن در سال ۱۸۶۱ ( سیدنی در همان زمان جمعیتی بالغ بر ۹۳۶۸۶ تن داشت ) [ ۲] کوچ نشین بسیار توانگر گردید و ملبورن به سرعت در حال تبدیل شدن به بزرگترین شهر استرالیا و دومین شهر بزرگ امپراتوری بریتانیا بود.