گرزم

گَرزَم
(یا: کرزم، قَرزْم، کردم) در شاهنامۀ فردوسی دو تن بدین نام خوانده شده اند؛ ۱. دلاوری ایرانی، از خویشان یا ندیمان گشتاسب. گرزم که بدخواه اسفندیار بود، از این رو به گُشتاسب گفت که اسفندیار را اندیشۀ برانداختن پدر در سر است. گشتاسب نیز بفرمود تا اسفندیار را در گُنبَدان دژ به بند کشند، اما، درپی عقب نشینی لشکریان گشتاسب در کارزار با اَرجاسپ، هنگامی که گشتاسب، با پیشگویی جاماسپ، فرزند را به یاری خواند، اسفندیار چون بر فراز کشتۀ گرزم رسید، به زاری بر او گریست. در اَوِستا، به خلاف شاهنامه، از گرزم به نیکی یاد می شود؛ ۲. پهلوانی تورانی، که در نبرد هفت دلاوران به فرماندهی رستم، با گُرگین میلاد او را با نیزه ای بر خاک افکند؛ اما گیو بر وی خروشید و کمربند او را گرفت و از جای کند و با خنجر به دو نیم کرد.