گردشگری در شیراز

شیراز یکی از مقاصد محبوب گردشگری برای گردشگران داخلی و خارجی است. این شهر به دلیل داشتن جاذبه های فراوان تاریخی، مذهبی، طبیعی و فرهنگی و همچنین موقعیت اقتصادی و خدماتی به ویژه از نظر آموزش عالی و خدمات درمانی همیشه مورد توجه گردشگران ایران و جهان و متقاضیان منطقه ای خدمات برتر بوده است. [ ۱] [ ۲] شیراز مطابق پیش نویس برنامه ملی توسعه گردشگری با داشتن بیش از ۱۵۰ جاذبه تاریخی، فرهنگی و طبیعی مرکز پنجمین منطقه گردشگری کشور شامل استان های فارس، اصفهان، کهگیلویه و بویراحمد و بوشهر است. [ ۱]
شیراز به عنوان یکی از مهم ترین مراکز گردشگری و توریستی ایران مطرح بوده و با جاذبه های تاریخی فراوان برای گردشگران داخلی و خارجی شناخته شده است.
از جاذبه های تاریخی شهر شیراز می توان به دروازه قرآن، آرامگاه حافظ، آرامگاه خواجوی کرمانی، آرامگاه سعدی، ارگ کریم خان، باغ جهان نما، باغ ارم، باغ تخت، باغ چهل تن، باغ دلگشا، باغ عفیف آباد، باغ نارنجستان قوام، باغ هفت تن، خانه صالحی، چاه مرتاض علی، عمارت باغ ایلخانی، عمارت دیوانخانه، عمارت کلاه فرنگی باغ نظر، مسجد نصیرالملک، قصر ابونصر، قلعهٔ کک ها، مدرسهٔ آقاباباخان، مدرسهٔ خان، موزهٔ پارس، موزهٔ هفت تنان و نقش برجسته بهرام در برم دلک اشاره کرد. [ ۳] [ ۴] [ ۵]
در سال ۱۳۷۴ در پروژه بین الحرمین ۷ هکتار از بافت تاریخی شیراز که متشکل از ۸۷ خانه تاریخی، مسجد و مدرسه تاریخی بود تخریب شد. هم اکنون نیز تصمیم بر این است که تحت همان پروژه ۵۷ هکتار دیگر بدون در نظر گرفتن آثار و بناهای ارزشمند تاریخی تخریب و جایش را به پاساژهای تجاری بدهد. [ ۶]
از جاذبه های طبیعی شهر شیراز می توان به آبشار کوهمره سرخی، برم دلک، پارک قلعه بندر، پارک ملی بمو، باغ پرندگان شیراز، پیربناب، چشمهٔ جوشک، چشمهٔ خارگان، چشمهٔ ریچی، دریاچهٔ دشت ارژن، دریاچهٔ مهارلو، رکن آباد، رودخانهٔ قره آغاج، روستای قلات، کوه سبزپوشان، گردشگاه آتشکده، گردشگاه چاه مسکی، گردشگاه چشمه سلمانی و گردشگاه هفت برم اشاره کرد. [ ۷] [ ۸]
چشمه های طبیعی موجود در اطراف شیراز هم از جهت آب درمانی و هم از جهت جذب گردشگر برای صنعت گردشگری استان فارس از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند و صنعت گردشگری این استان را رونق می بخشند. [ ۸]
مقبره امام زادگان متعددی که در شیراز وجود دارد، در طول سده ها ساختار اجتماعی و اقتصادی این شهر را شکل داده است. گفته می شود که در زمان مأمون خلیفهٔ عباسی، تعدادی از فرزندان و نوادگان موسی بن جعفر – امام هفتم شیعیان – به شیراز پناه آورده بودند. برطبق روایت های مختلف، آنان به مرگ طبیعی درگذشتند یا توسط حاکم عباسی کشته شدند. پس از سال ها تعدادی از این مزارها شناسایی شدند و زیارتگاه شیعیان قرار گرفتند. برخی از این امام زادگان - همچون علی بن حمزه - در دورهٔ آل بویه شناسایی شدند؛ ولی برای بعضی دیگر – مانند شاه چراغ – حدود چهارصد سال زمان لازم بود تا توسط حکمرانان سَلغُری شیراز شناسایی شوند. شناسایی بیشتر این مزارها بیش از آن که براساس شواهد و اسناد تاریخی باشد، بر مبنای احادیث و روایات اسلامی بوده است. [ ۹]