گاه شمار لگاریتمی جزیی

دانش مربوط به موقعیت زمین در جهان حاصل ۴۰۰ سال مشاهدات تلسکوپی است که با شروع قرن بیستم بسیار توسعه یافت. در آغاز چنین پنداشته می شد که زمین در مرکز جهان است و جهان تنها شامل سیاراتی می شد که با چشم غیر مسلح قابل رویت بودندو یک کره بیرونی از ستارگان ثابت. [ ۱] پس از پذیرش مدل خورشیدمرکزی در قرن هفدهم، مشاهدات ویلیام هرشل و دیگران نشان داد که خورشید در یک کهکشان دیسک مانند از ستارگان قرار دارد. [ ۲] در قرن بیستم مشاهدات سحابی مارپیچی نشان داد که کهکشان راه شیری یکی از میلیاردها کهکشانی است که در یک جهان در حال انبساط[ ۳] [ ۴] به شکل خوشه ها و ابرخوشه ها در کنار هم گروه بندی شده اند. در اواخر قرن بیستم، ساختار کلی جهان قابل مشاهده واضح تر می شد و مشخص شد که ابرخوشه ها در کنار هم تشکیل شبکه عظیمی از رشته کهکشانها و فضاهای پوچ می دهند. [ ۵] ابرخوشه ها، رشته کهکشان ها و فضاهای پوچ بزرگترین ساختارهای پیوسته قابل مشاهده در جهان هستند. [ ۶] در مقیاس هاس بزرگتر ( بیش از ۱۰۰۰ مگاپارسک ) جهان همگن است یعنی همه بخشهای آن به طور متوسط چگالی، ترکیب و ساختار یکسانی دارند. [ ۷]
از آنجا که می دانیم جهان هیچ مرکز یا لبه ای ندارد هیچ نقطعه مرجع مشخصی برای ترسیم موقعیت کلی زمین وجود ندارد. [ ۸] از آنجا که تعریف جهان قابل مشاهده، ناحیه ای از جهان است که توسط ناظر زمینی قابل مشاهده است، دز نتیجه به دلیل ثابت بودن سرعت نور، زمین در مکز جهان قابل مشاهده زمین است. می توان ارجاعاتی به موقعیت زمین نسبت به ساختارهای مشخصی که در مقیاس های مختلف وجود دارند، بدهیم. هنوز مشخص نشده است که کل جهان متناهی یا نامتناهی است. فرضیه هیا متعددی نیز مطرح شده است که جهان شناخته شده را تنها نمونه ای از یک چندجهانی بزرگتر می دانند؛ هرچند که هیچ شواهد مستقیمی مبنی بر وجود چندجهانی در دست نیست و برخی نیز این فرضیه را ابطال ناپذیر خوانده اند. [ ۹] [ ۱۰]