گاز چوب سوختی است که می تواند در کوره ها، اجاق ها، و وسایل نقلیه به جای سایر سوخت ها استفاده شود. در طول فرایند تولید، زیست توده یا دیگر مواد حاوی کربن در محیطی با اکسیژن محدود از یک ژنراتور گاز چوب به هیدروژن و مونوکسید کربن تبدیل می شوند. استفاده از این گازهای تولیدی، منجر به تولید آب، کربن دی اکسید، و گرما می شوند. این فرایند گاهی با پیرولیز انجام می شود. زیست توده یا زغال سنگ ابتدا به زغال سنگ تبدیل می شود و متان و قطران در محفظه غنی از هیدروکربنهای آروماتیک چند حلقه ای تولید می شود.
گویا اولین دستگاه ساخت گازچوب توسط گوستاو بیشوف در سال ۱۸۳۹ ساخته شد. در سال ۱۹۰۱ توماس هیو پارکر اولین وسیله نقلیه را با گاز چوب ساخت. [ ۱] حدود سال ۱۹۰۰، گاز سنتز ( که از زغال سنگ تولید می شد ) به خانه های شهرها تحویل داده شد. استفاده کردن از گاز طبیعی در سال ۱۹۳۰ شروع شد.
از وسایل نقلیه گاز چوب در زمان جنگ جهانی، به عنوان دستگاهی برای تقسیم کردن سوخت های فسیلی به مردم استفاده می شد. در پایان جنگ فقط در آلمان، حدود ۵۰۰۰۰۰ «تولیدکننده گاز» در حال استفاده بودند. مجهز سازی کامیون ها، اتوبوس ها، تراکتورها، موتورسیکلت ها، کشتی ها و قطارها به واحد گاز سازی چوب در آن زمان رخ داد. در سال ۱۹۴۲، قبل از محبوب شدن فراگیر گازچوب، حدود ۷۳۰۰۰ وسیله نقلیه گاز چوب در سوئد، [ ۲] ۶۵۰۰۰ در فرانسه، ۱۰۰۰۰ در دانمارک و تقریباً ۸۰۰۰ خودرو در سوئیس کار می کرد. فنلاند در سال ۱۹۴۴ دارای ۴۳۰۰۰ «موتور چوبی» بود که ۳۰۰۰۰ آن اتوبوس و کامیون، ۷۰۰۰ وسیله نقلیه شخصی، ۴۰۰۰ تراکتور و ۶۰۰ قایق بود. [ ۳]
اکنون دستگاه های تولید گاز چوب در چین و روسیه در خودروها و به عنوان ژنراتورهای برق برای کاربردهای صنعتی ساخته می شوند. در سواحل شرقی و در بیشتر مناطق غیرشهری در کره شمالی[ ۴] کامیون های تجهیز شده ای در این زمینه وجود دارند.
دستگاه های تولید گازچوب ( گازیفایر ) می توانند منبع تغذیه برای موتورهای احتراق باشند، که در آن تمام سوخت معمولی می تواند با تغییر جزئی در فرایند تولید کربن جایگزین بشود، یا در موتور دیزلی نیز به همین صورت و با روشی دیگر عمل می کند. در موتورهای دیزلی، سوخت دیزل هنوز هم برای احتراق مخلوط گاز نیازمند است، بنابراین یک اتصال «ایست» به صورت مکانیکی و کنترل شده و احتمالاً اتصال «دریچه گاز» باید ساخته شود تا همیشه تحت استاندارد در هر تزریق مقدار کمی سوخت تزریقی به موتور بدهد. در صورت اتصال گازیفایر چوبی می توان از چوب برای تأمین انرژی خودروها با موتورهای احتراق داخلی معمولی استفاده کرد. به دلیل دردسترس نبودن سریع به نفت در طول جنگ جهانی دوم، این شیوه در کشورهای مختلفی اجرا می شد. در زمان های اخیر، گاز چوب به عنوان یک روش تمیز و کارآمد برای گرم کردن و پخت و پز در کشورهای در حال توسعه یا حتی برای تولید برق در ترکیب با موتور احتراق داخلی پیشنهاد شده است. در مقایسه با فناوری جنگ جهانی دوم، گازیفایرها به دلیل استفاده از سیستم های کنترل الکترونیکی پیچیده کمتر به توجه مداوم وابسته شده اند، اما دریافت گاز تمیز از آنها همچنان دشوار است. تصفیه گاز و تغذیه آن به خطوط لوله گاز طبیعی یکی از انواعی است که آن را به زیرساخت های سوخت رسانی موجود پیوند می دهد. مایع شدن توسط فرایند فیشر - تروپش یک احتمال دیگر است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگویا اولین دستگاه ساخت گازچوب توسط گوستاو بیشوف در سال ۱۸۳۹ ساخته شد. در سال ۱۹۰۱ توماس هیو پارکر اولین وسیله نقلیه را با گاز چوب ساخت. [ ۱] حدود سال ۱۹۰۰، گاز سنتز ( که از زغال سنگ تولید می شد ) به خانه های شهرها تحویل داده شد. استفاده کردن از گاز طبیعی در سال ۱۹۳۰ شروع شد.
از وسایل نقلیه گاز چوب در زمان جنگ جهانی، به عنوان دستگاهی برای تقسیم کردن سوخت های فسیلی به مردم استفاده می شد. در پایان جنگ فقط در آلمان، حدود ۵۰۰۰۰۰ «تولیدکننده گاز» در حال استفاده بودند. مجهز سازی کامیون ها، اتوبوس ها، تراکتورها، موتورسیکلت ها، کشتی ها و قطارها به واحد گاز سازی چوب در آن زمان رخ داد. در سال ۱۹۴۲، قبل از محبوب شدن فراگیر گازچوب، حدود ۷۳۰۰۰ وسیله نقلیه گاز چوب در سوئد، [ ۲] ۶۵۰۰۰ در فرانسه، ۱۰۰۰۰ در دانمارک و تقریباً ۸۰۰۰ خودرو در سوئیس کار می کرد. فنلاند در سال ۱۹۴۴ دارای ۴۳۰۰۰ «موتور چوبی» بود که ۳۰۰۰۰ آن اتوبوس و کامیون، ۷۰۰۰ وسیله نقلیه شخصی، ۴۰۰۰ تراکتور و ۶۰۰ قایق بود. [ ۳]
اکنون دستگاه های تولید گاز چوب در چین و روسیه در خودروها و به عنوان ژنراتورهای برق برای کاربردهای صنعتی ساخته می شوند. در سواحل شرقی و در بیشتر مناطق غیرشهری در کره شمالی[ ۴] کامیون های تجهیز شده ای در این زمینه وجود دارند.
دستگاه های تولید گازچوب ( گازیفایر ) می توانند منبع تغذیه برای موتورهای احتراق باشند، که در آن تمام سوخت معمولی می تواند با تغییر جزئی در فرایند تولید کربن جایگزین بشود، یا در موتور دیزلی نیز به همین صورت و با روشی دیگر عمل می کند. در موتورهای دیزلی، سوخت دیزل هنوز هم برای احتراق مخلوط گاز نیازمند است، بنابراین یک اتصال «ایست» به صورت مکانیکی و کنترل شده و احتمالاً اتصال «دریچه گاز» باید ساخته شود تا همیشه تحت استاندارد در هر تزریق مقدار کمی سوخت تزریقی به موتور بدهد. در صورت اتصال گازیفایر چوبی می توان از چوب برای تأمین انرژی خودروها با موتورهای احتراق داخلی معمولی استفاده کرد. به دلیل دردسترس نبودن سریع به نفت در طول جنگ جهانی دوم، این شیوه در کشورهای مختلفی اجرا می شد. در زمان های اخیر، گاز چوب به عنوان یک روش تمیز و کارآمد برای گرم کردن و پخت و پز در کشورهای در حال توسعه یا حتی برای تولید برق در ترکیب با موتور احتراق داخلی پیشنهاد شده است. در مقایسه با فناوری جنگ جهانی دوم، گازیفایرها به دلیل استفاده از سیستم های کنترل الکترونیکی پیچیده کمتر به توجه مداوم وابسته شده اند، اما دریافت گاز تمیز از آنها همچنان دشوار است. تصفیه گاز و تغذیه آن به خطوط لوله گاز طبیعی یکی از انواعی است که آن را به زیرساخت های سوخت رسانی موجود پیوند می دهد. مایع شدن توسط فرایند فیشر - تروپش یک احتمال دیگر است.
wiki: گاز چوب