گادولینیُم ( Gadolinium ) یک عنصر شیمیایی با نماد Gd و عدد اتمی ۶۴ است. گادولینیم پیش از اکسیده شدن، یک فلز نقره ای مایل به سفید است. این عنصر، کمی چکش خوار است و یک عنصر کمیاب زمین و شکل پذیر است. گادولینیم با اکسیژن یا رطوبت اتمسفر به آرامی واکنش می دهد و یک پوشش سیاه تشکیل می دهد. گادولینیم، زیر نقطهٔ کوری ۲۰ درجه سلسیوس ( ۶۸ درجه فارنهایت ) فرومغناطیس است، [ ۴] با جاذبه ای بیشتر از میدان مغناطیسی نیکل. بالاتر از این دما، پارامغناطیسترین عنصر است. در طبیعت، تنها به صورت اکسید شده یافت می شود و پس از جداسازی، معمولاً ناخالصی های سایر عناصر کمیاب را به دلیل خواص شیمیایی مشابه آن ها به همراه دارد.
گادولینیم در سال ۱۸۸۰ توسط ژان چارلز دو ماریگناک کشف شد که اکسید آن را با استفاده از طیف سنجی شناسایی کرد. نام آن برگرفته از کانی گادولینیت، یکی از کانی هایی است که گادولینیم در آن یافت می شود، که خود به نام شیمی دان فنلاندی یوهان گادولین نامگذاری شده است. گادولینیم خالص نخستین بار توسط شیمی دان پل - امیل لکو د بویسباودران در حدود سال ۱۸۸۶ جداسازی شد. [ ۵] [ ۶] [ ۷]
گادولینیم دارای ویژگی های متالورژیکی غیرمعمولی است، به حدی که یک درصد گادولینیم می تواند به طور قابل توجهی کارایی و مقاومت در برابر اکسیداسیون را در دماهای بالای آهن، کروم و فلزات مرتبط، بهبود بخشد. گادولینیم به عنوان یک فلز یا یک نمک، نوترون ها را جذب می کند و بنابراین گاهی برای محافظت در رادیوگرافی نوترونی و در رآکتورهای هسته ای استفاده می شود.
یون های گادولینیم ( III ) در نمک های محلول در آب برای پستانداران بسیار سمی هستند. با این حال، چنگالش گادولینیم ( III ) از قرار گرفتن گادولینیم ( III ) در معرض جاندار جلوگیری می کند و بیشتر آن پیش از این که بتواند در بافت ها رسوب کند توسط کلیههای سالم، دفع می شود. [ ۸] به دلیل خواص پارامغناطیس، محلول های کمپلکس های گادولینیم آلی کِلات شده به عنوان مادهٔ حاجب اِم آرآی مبتنی بر گادولینیم به صورت داخل وریدی در تشخیص پزشکی استفاده می شوند. مقادیر متفاوتی در بافت های مغز، ماهیچه قلب، کلیه، سایر اندام ها و پوست رسوب می کند که عمدتاً به نحوهٔ عملکرد کلیه، ساختار کِلات ها ( خطی یا ماکروسیکلیک ) و دوز تجویز شده بستگی دارد.
گادولینیم عنصری خاکی کمیاب از لانتانیدهاست. عدد اتمی آن ۶۴ و در گروه IIIB و دوره هفتم جدول تناوبی جای دارد. جرم اتمی آن ۱۵۷٫۲۵ و ظرفیت آن ۳ است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگادولینیم در سال ۱۸۸۰ توسط ژان چارلز دو ماریگناک کشف شد که اکسید آن را با استفاده از طیف سنجی شناسایی کرد. نام آن برگرفته از کانی گادولینیت، یکی از کانی هایی است که گادولینیم در آن یافت می شود، که خود به نام شیمی دان فنلاندی یوهان گادولین نامگذاری شده است. گادولینیم خالص نخستین بار توسط شیمی دان پل - امیل لکو د بویسباودران در حدود سال ۱۸۸۶ جداسازی شد. [ ۵] [ ۶] [ ۷]
گادولینیم دارای ویژگی های متالورژیکی غیرمعمولی است، به حدی که یک درصد گادولینیم می تواند به طور قابل توجهی کارایی و مقاومت در برابر اکسیداسیون را در دماهای بالای آهن، کروم و فلزات مرتبط، بهبود بخشد. گادولینیم به عنوان یک فلز یا یک نمک، نوترون ها را جذب می کند و بنابراین گاهی برای محافظت در رادیوگرافی نوترونی و در رآکتورهای هسته ای استفاده می شود.
یون های گادولینیم ( III ) در نمک های محلول در آب برای پستانداران بسیار سمی هستند. با این حال، چنگالش گادولینیم ( III ) از قرار گرفتن گادولینیم ( III ) در معرض جاندار جلوگیری می کند و بیشتر آن پیش از این که بتواند در بافت ها رسوب کند توسط کلیههای سالم، دفع می شود. [ ۸] به دلیل خواص پارامغناطیس، محلول های کمپلکس های گادولینیم آلی کِلات شده به عنوان مادهٔ حاجب اِم آرآی مبتنی بر گادولینیم به صورت داخل وریدی در تشخیص پزشکی استفاده می شوند. مقادیر متفاوتی در بافت های مغز، ماهیچه قلب، کلیه، سایر اندام ها و پوست رسوب می کند که عمدتاً به نحوهٔ عملکرد کلیه، ساختار کِلات ها ( خطی یا ماکروسیکلیک ) و دوز تجویز شده بستگی دارد.
گادولینیم عنصری خاکی کمیاب از لانتانیدهاست. عدد اتمی آن ۶۴ و در گروه IIIB و دوره هفتم جدول تناوبی جای دارد. جرم اتمی آن ۱۵۷٫۲۵ و ظرفیت آن ۳ است.
wiki: گادولینیم