کوییدیچ بازی ای خیالی در سری داستان های هری پاتر نوشته جی کی رولینگ و بازی محبوب جادوگران است. بازیکنان کوییدیچ با جاروی پرنده پرواز کرده و بازی می کنند و کلاً این بازی در هوا و با جاروی پرنده انجام می شود. این بازی دارای توپ های کوچک و بزرگ است که هر کدام امتیاز مشخصی برای تیم دارند.
کوییدیچ در یک زمین بیضی شکل بازی می شود که در هر سمت شمال و جنوب آن، سه حلقهٔ گل وجود دارد. این بازی هفت بازیکن دارد که یکی از آنها از سه حلقهٔ تیمش مراقبت می کند تا بازیکنان حریف توپی را وارد آن نکنند. سه بازیکن مهاجم مسئول وارد کردن توپ سرخگون به داخل دروازهٔ حریف هستند. هر تیم دو بازیکن مدافع دارد که با چماقی چوبی، دو توپ آهنین و محکم بازدارنده را به سمت حریف پرتاب می کنند تا او را از مسیر منحرف کنند. آخرین بازیکن جستجوگر است که وظیفه دارد آخرین و چهارمین توپ را بگیرد. این توپ، یک توپ طلایی کوچک و بالدار به نام «گوی زرین» است که هر جستجوگر با گرفتن آن ۱۵۰ امتیاز نصیب تیم خود می کند و در عین حال گرفتن گوی زرین به منزلهٔ پایان بازی است. وارد کردن توپ سرخگون در یکی از سه حلقهٔ حریف ده امتیاز دارد.
• دروازه بان
• نقش دروازه بانی در بازی کوییدیچ از قرن سیزدهم تا به حال وجود داشته که در این مدت دستخوش تغییراتی شده است.
• در سدهٔ ۱۶۰۰ محوطهٔ گل زنی به کوییدیچ اضافه شد که محوطهٔ نیم دایره ای جلوی سه دروازه است. دروازه بانان حق دارند برای ترساندن حریف یا پاس های بلند و گرفتن توپ از حریف از این محوطه خارج شوند.
• مدافعان با چماق های چوبی خود توپ بازدارنده را به سمت حریف می فرستند و او را از مسیر منحرف می کنند.
• آنها وظیفه دارند بازیکنان تیم خود را نیز از ضربات توپ های بازدارنده حفظ کنند.
• مدافعین در هر تیم باید بیشترین قدرت بدنی را داشته باشند.
• مهاجمان وظیفه دارند توپ سرخگون را با پاس کاری زیاد داخل حلقه های حریف کنند.
• جستجوگرها وظیفه دارند گوی زرین را بگیرند و با این کار ۱۵۰ امتیاز به دست می آورند و همچنین بازی را پایان می دهند. در تاریخ بسیاری از تیم های شکست خورده با گرفتن گوی زرین برنده شده اند.
• بازیکن جستجوگر باید سبک، تیزبین و تیزپرواز باشد و بهترین جاروی تیم نصیب جستجوگر می شود. همچنین باید بتواند با یک دست یا حتی بدون گرفتن جارو پرواز کند.
• بازیکنان جستجوگر از همهٔ بازیکنان بیشتر در معرض خطرند زیرا اگر مصدوم شوند هیچ بازیکن ذخیره ای به جای آنها نمی تواند وارد زمین شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکوییدیچ در یک زمین بیضی شکل بازی می شود که در هر سمت شمال و جنوب آن، سه حلقهٔ گل وجود دارد. این بازی هفت بازیکن دارد که یکی از آنها از سه حلقهٔ تیمش مراقبت می کند تا بازیکنان حریف توپی را وارد آن نکنند. سه بازیکن مهاجم مسئول وارد کردن توپ سرخگون به داخل دروازهٔ حریف هستند. هر تیم دو بازیکن مدافع دارد که با چماقی چوبی، دو توپ آهنین و محکم بازدارنده را به سمت حریف پرتاب می کنند تا او را از مسیر منحرف کنند. آخرین بازیکن جستجوگر است که وظیفه دارد آخرین و چهارمین توپ را بگیرد. این توپ، یک توپ طلایی کوچک و بالدار به نام «گوی زرین» است که هر جستجوگر با گرفتن آن ۱۵۰ امتیاز نصیب تیم خود می کند و در عین حال گرفتن گوی زرین به منزلهٔ پایان بازی است. وارد کردن توپ سرخگون در یکی از سه حلقهٔ حریف ده امتیاز دارد.
• دروازه بان
• نقش دروازه بانی در بازی کوییدیچ از قرن سیزدهم تا به حال وجود داشته که در این مدت دستخوش تغییراتی شده است.
• در سدهٔ ۱۶۰۰ محوطهٔ گل زنی به کوییدیچ اضافه شد که محوطهٔ نیم دایره ای جلوی سه دروازه است. دروازه بانان حق دارند برای ترساندن حریف یا پاس های بلند و گرفتن توپ از حریف از این محوطه خارج شوند.
• مدافعان با چماق های چوبی خود توپ بازدارنده را به سمت حریف می فرستند و او را از مسیر منحرف می کنند.
• آنها وظیفه دارند بازیکنان تیم خود را نیز از ضربات توپ های بازدارنده حفظ کنند.
• مدافعین در هر تیم باید بیشترین قدرت بدنی را داشته باشند.
• مهاجمان وظیفه دارند توپ سرخگون را با پاس کاری زیاد داخل حلقه های حریف کنند.
• جستجوگرها وظیفه دارند گوی زرین را بگیرند و با این کار ۱۵۰ امتیاز به دست می آورند و همچنین بازی را پایان می دهند. در تاریخ بسیاری از تیم های شکست خورده با گرفتن گوی زرین برنده شده اند.
• بازیکن جستجوگر باید سبک، تیزبین و تیزپرواز باشد و بهترین جاروی تیم نصیب جستجوگر می شود. همچنین باید بتواند با یک دست یا حتی بدون گرفتن جارو پرواز کند.
• بازیکنان جستجوگر از همهٔ بازیکنان بیشتر در معرض خطرند زیرا اگر مصدوم شوند هیچ بازیکن ذخیره ای به جای آنها نمی تواند وارد زمین شود.
wiki: کوییدیچ