کنوانسیون بین المللی حمایت از تمامی اشخاص در برابر ناپدیدشدن اجباری ( انگلیسی: International Convention for the Protection of All Persons from Enforced Disappearance ) یک قرارداد بین المللی حقوق بشرمرتبط با سازمان ملل متحد است. این قرارداد برای حمایت از تمامی تمامی ناپدید شدگان اجباری در نظرگرفته شده و در قانون بین الملل جنایت علیه بشریت تعریف شده است. این قطعنامه توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۲۰ دسامبر ۲۰۰۶ تصویب شد و در تاریخ ۶ فوریه ۲۰۰۷ به امضای دبیرکل رسید. در ۲۳ دسامبر ۲۰۱۰[ ۳] به قانون لازم الاجرا تبدیل گردید، این کنوانسیون در اوت ۲۰۱۷ توسط ۹۶ کشور جهان امضا شده و ۵۷ کشور بر آن صحه گذارده اند. [ ۲]
این پیمان نامه مشابه الگوی کنوانسیون ملل متحد علیه شکنجه می باشد که روی موازینی توافق شده است و شامل ۴۵ ماده می باشد و از جمله شامل رعایت قانون آیین دادرسی، نقض حقوق افراد بازداشت شده، از جمله متهمانی که بدون اتهام در زندان نگه داشته می شوند، استفاده گسترده نظام مند از بازداشت خودسرانه و ناپدید شدن اجباری، عدم دسترسی متهم به وکیل منتخب خود، عدم صدور احکام وثیقه برای بازداشت شدگان، شرایط بد زندان، گزارش های شکنجه و تجاوز و دیگر انواع خشونت جنسی بازداشت شدگان، تکنیک های خشن بازجویی و استفاده از فشار روی خویشان و نزدیکان، شامل دستگیری آنها، به منظور اخذ اعترافات دروغین که در محاکمه آن افراد از آن استفاده می شود می باشد. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین پیمان نامه مشابه الگوی کنوانسیون ملل متحد علیه شکنجه می باشد که روی موازینی توافق شده است و شامل ۴۵ ماده می باشد و از جمله شامل رعایت قانون آیین دادرسی، نقض حقوق افراد بازداشت شده، از جمله متهمانی که بدون اتهام در زندان نگه داشته می شوند، استفاده گسترده نظام مند از بازداشت خودسرانه و ناپدید شدن اجباری، عدم دسترسی متهم به وکیل منتخب خود، عدم صدور احکام وثیقه برای بازداشت شدگان، شرایط بد زندان، گزارش های شکنجه و تجاوز و دیگر انواع خشونت جنسی بازداشت شدگان، تکنیک های خشن بازجویی و استفاده از فشار روی خویشان و نزدیکان، شامل دستگیری آنها، به منظور اخذ اعترافات دروغین که در محاکمه آن افراد از آن استفاده می شود می باشد. [ ۴]
