کنفوسیوسیسم جدید ( انگلیسی: New Confucianism ) ، جنبش فکری کنفوسیوسیسم است که در اوایل قرن بیستم در چین جمهوری خواه آغاز شد و در چین معاصر پس از دوران مائو در جریان جنبش چهارم مه توسعه یافت، [ ۱] و مقداری تحت تأثیر نئوکنفوسیوسیسم سلسله های سونگ و مینگ است. [ ۲]
این جنبش نومحافظه کار و از سنت های متعدد چینی است و حاوی مضامین مذهبی است. از برخی عناصر کنفوسیوسیسم جامعه حمایت می کند؛ مانند هماهنگی اجتماعی، زیست محیطی و سیاسی. [ ۱] در ترکیب با فلسفه های غربی مانند خردگرایی و اومانیسم به کار گرفته می شود. [ ۲] فلسفه های آن نقطه کانونی بحث بین دانشمندان کنفوسیوسی در سرزمین اصلی چین، تایوان، هنگ کنگ و ایالات متحده است.
اولین نسل از کنفوسیوسیان جدید ( ۱۹۲۱–۱۹۴۹ ) در پاسخ به جنبش چهارم ماه مه و موضع شمایل شکنانه آن علیه کنفوسیوسیسم پدید آمد. کنفوسیوسیسم با اتهام غیرعلمی بودن و مغایر با پیشرفت چین مدرن، مورد حمله قرار گرفت. یکی از چهره های برجسته در این دوران شیونگ شیلی بود که در جوانی به مطالعه عمیق بودیسم پرداخت اما بعداً به اصلاح چارچوب فلسفی کنفوسیوس پرداخت.
شیونگ با وام گرفتن از مکتب وانگ یانگ مینگ، یک سیستم متافیزیکی برای جنبش جدید کنفوسیوس ایجاد کرد و معتقد بود که یادگیری چینی برتر از یادگیری غربی است. شخصیت دیگری، فنگ یولان، پیرو مکتب نئوکنفوسیوس ژو هسی، به دنبال احیای فلسفه چینی بود که تحت تأثیر پرسش ها و تکنیک های فلسفه مدرن غرب قرار گرفته بود.
با شروع رژیم کمونیستی در چین در سال ۱۹۴۹، بسیاری از روشن فکران برجسته سرزمین اصلی چین به تایوان، هنگ کنگ و ایالات متحده مهاجرت کردند. چهره های ممتاز این نسل دوم ( ۱۹۵۰–۱۹۷۹ ) شامل افرادی مانند مو زونگسان، تانگ جونی و ژو فوگوان هستند که هر سه شاگرد شیونگ شیلی بودند. مو، پای بند بر سنت های فلسفی کلاسیک چین بود و استدلال می کرد که ایمانوئل کانت، از بسیاری جهات، یک کنفوسیوسی غربی است. این سه نفر همراه با کیان مو نیو کالج آسیا را در هنگ کنگ تأسیس کردند. یکی از برجسته ترین فارغ التحصیلان این کالج یو یینگ جه بود. آن ها همراه با ژانگ جونمی، در سال ۱۹۵۸ «مانیفست کنفوسیوس جدید» را منتشر کردند تا باورهای خود را تثبیت کنند و توجه دیگران را به جنبش فلسفی خود جلب کنند.
در اوایل قرن بیست و یکم، برجسته ترین نمایندگان جنبش کنفوسیوسیسم جدید در خارج از چین، دانشجویان مو زونگسان بودند. یکی از برجسته ترین آن ها، تو وی مینگ، این ایده را ترویج کرد که کنفوسیوسیسم دارای سه دوره است: کنفوسیوسیسم کلاسیک پیش از هان، نئوکنفوسیوسیسم سونگ - مینگ، و کنفسیوسیسم جدید. نسل سوم در زمینه سازی کنفوسیوسیسم در بخش غیرآسیایی مانند کنفوسیوسم بوستون و دانشمندان غربی مانند تام. تئودور دی باری نقش به سزایی داشته است. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین جنبش نومحافظه کار و از سنت های متعدد چینی است و حاوی مضامین مذهبی است. از برخی عناصر کنفوسیوسیسم جامعه حمایت می کند؛ مانند هماهنگی اجتماعی، زیست محیطی و سیاسی. [ ۱] در ترکیب با فلسفه های غربی مانند خردگرایی و اومانیسم به کار گرفته می شود. [ ۲] فلسفه های آن نقطه کانونی بحث بین دانشمندان کنفوسیوسی در سرزمین اصلی چین، تایوان، هنگ کنگ و ایالات متحده است.
اولین نسل از کنفوسیوسیان جدید ( ۱۹۲۱–۱۹۴۹ ) در پاسخ به جنبش چهارم ماه مه و موضع شمایل شکنانه آن علیه کنفوسیوسیسم پدید آمد. کنفوسیوسیسم با اتهام غیرعلمی بودن و مغایر با پیشرفت چین مدرن، مورد حمله قرار گرفت. یکی از چهره های برجسته در این دوران شیونگ شیلی بود که در جوانی به مطالعه عمیق بودیسم پرداخت اما بعداً به اصلاح چارچوب فلسفی کنفوسیوس پرداخت.
شیونگ با وام گرفتن از مکتب وانگ یانگ مینگ، یک سیستم متافیزیکی برای جنبش جدید کنفوسیوس ایجاد کرد و معتقد بود که یادگیری چینی برتر از یادگیری غربی است. شخصیت دیگری، فنگ یولان، پیرو مکتب نئوکنفوسیوس ژو هسی، به دنبال احیای فلسفه چینی بود که تحت تأثیر پرسش ها و تکنیک های فلسفه مدرن غرب قرار گرفته بود.
با شروع رژیم کمونیستی در چین در سال ۱۹۴۹، بسیاری از روشن فکران برجسته سرزمین اصلی چین به تایوان، هنگ کنگ و ایالات متحده مهاجرت کردند. چهره های ممتاز این نسل دوم ( ۱۹۵۰–۱۹۷۹ ) شامل افرادی مانند مو زونگسان، تانگ جونی و ژو فوگوان هستند که هر سه شاگرد شیونگ شیلی بودند. مو، پای بند بر سنت های فلسفی کلاسیک چین بود و استدلال می کرد که ایمانوئل کانت، از بسیاری جهات، یک کنفوسیوسی غربی است. این سه نفر همراه با کیان مو نیو کالج آسیا را در هنگ کنگ تأسیس کردند. یکی از برجسته ترین فارغ التحصیلان این کالج یو یینگ جه بود. آن ها همراه با ژانگ جونمی، در سال ۱۹۵۸ «مانیفست کنفوسیوس جدید» را منتشر کردند تا باورهای خود را تثبیت کنند و توجه دیگران را به جنبش فلسفی خود جلب کنند.
در اوایل قرن بیست و یکم، برجسته ترین نمایندگان جنبش کنفوسیوسیسم جدید در خارج از چین، دانشجویان مو زونگسان بودند. یکی از برجسته ترین آن ها، تو وی مینگ، این ایده را ترویج کرد که کنفوسیوسیسم دارای سه دوره است: کنفوسیوسیسم کلاسیک پیش از هان، نئوکنفوسیوسیسم سونگ - مینگ، و کنفسیوسیسم جدید. نسل سوم در زمینه سازی کنفوسیوسیسم در بخش غیرآسیایی مانند کنفوسیوسم بوستون و دانشمندان غربی مانند تام. تئودور دی باری نقش به سزایی داشته است. [ ۳]
wiki: کنفوسیوسیسم جدید