کنش گرایی

[ویکی فقه] کنش گرایی (روان شناسی). کنش گرایی یا کارکردگرایی، یکی از مکاتب روان شناسی است که به کارکرد ذهن یا استفاده از آن توسط موجود زنده در سازگاری با محیط خود سر و کار دارد. مکتب کنش گرایی، در پایان قرن نوزدهم توسط "جان دیویی" و "جیمز رولند آنجل" پدید آمد و در دهه اول قرن بیستم در آمریکا حامیان بسیاری پیدا کرد.
افراد و مکاتب گوناگونی در مکتب کنش گرایی مؤثر بودند که در ادامه اشاره می شود.
← تحقیقات و آثار چارلز داروین
افرادی مثل ویلیام جیمز و استانلی هال در رشد و شکوفایی کنش گرایی تأثیر بسزایی داشتند.
← تلاش های ویلیام جیمز
مکتب کنش گرایی، بیشتر به عمل و فرآیندهای پدیدۀ آگاهی علاقه مند بود تا به ساخت آن. به علاوه، مرکز این علاقه، تبیین فایده یا هدف فرایندهای روانی برای موجود زنده، در تلاش مداوم برای تطبیق با محیط بود.در سال ۱۸۹۴ جان دیویی (John Dewey) و جیمز آنجل (James Angell) در دانشگاه تازه تاسیس شیکاگو شروع به کار کردند و تاثیر مضاعف این دو شخصیت به مقیاس گسترده ای موجب گردید تا دانشگاه مذکور رهبری جریان کنش گرایی را به خود اختصاص دهد. جان دیویی، شدیدا تحت تاثیر نظریه تکامل قرار داشت و فلسفه اش بر مفهوم تغییر اجتماعی مبتنی بود. مقاله کوتاه او به نام "مفهوم قوس بازتاب در روان شناسی" اولین کوششی بود که کنش گرایی را در مسیر خود راه انداخت.
لاندین، رابرت، نظریه ها و نظام های روان شناسی، یحیی سید محمدی، تهران، نشر ویرایش، ۱۳۷۸، ج۱، ص۱۱۰.
...