کنسرتو پیانو شماره ۳ (بتهوون). کنسرتو پیانو شماره ۳ ( انگلیسی: Piano Concerto No. 3 ) در دو مینور، اپوس ۳۷، اثرِ لودویگ فان بتهوون است. این کنسرتو به خاطر تکنیکِ نوازندگی و آهنگسازی، یکی از بهترین آثار موسیقی کلاسیک است. [ ۱]
معمولاً تصور می شود که «کنسرتو پیانو شماره ۳» در سال ۱۸۰۰ ساخته شده است، گرچه سال تألیف آن توسط برخی از موسیقیدانان معاصر مورد تردید قرار گرفته است. این کنسرتو نخستین بار در ۵ آوریل ۱۸۰۳ با همراهی آهنگساز به عنوان تک نواز پیانو اجرا شد. [ ۲] در همان کنسرت، سمفونی شماره ۲ بتهوون و اوراتوریوی «مسیح در کوه زیتون»[ الف] نیز به اجرا درآمد. [ ۳] این اثر در سال ۱۸۰۴ منتشر شد و به شاهزاده «لوئیس فردیناند از پروس»[ ب] اهدا شد. اولین تم اصلی این کنسرتو یادآور تمِ کنسرتو پیانو شماره ۲۴ ( موتسارت ) است.
سازهای ارکستر عبارتند از: پیانو، ۲ فلوت، ۲ ابوا، ۲ کلارینت در سی بمل، ۲ فاگوت، ۲ هورن در می بمل، ۲ ترومپت در دو، تیمپانی و ارکستر زهی.
این کنسرتو هم مانند آثار کلاسیک و رمانتیک در سه موومان ساخته شده است:
موومان اول به عنوان اثری دارای ساختار قدرتمند در استفادهٔ سراسری ( مستقیم و غیرمستقیم ) از تم، شناخته می شود.
گشایش ارکسترال: در اکسپوزیسیونِ ارکسترال ( گشایش ) ، «تم اول» توسط زهی ها معرفی می شود و در طولِ قطعه مورد استفاده قرار می گیرد و تم چندین بار بسط و گسترش می یابد. در بخش سوم، کلارینت ها و ویولن اول ها «تم دوم» را معرفی می کنند که ابتدا در گام نسبی می بمل ماژور، سپس در تونیک اصلی، دو ماژور و در انتها به دو مینور خاتمه می یابد.
گشایش دوم: در اکسپوزیسیونِ دوم، پیانو با موتیف بالاروندهٔ گام وارد می شود. نقش و ساختار گشایشِ دوم، شبیه «گشایشِ ارکسترال» است.
بسط و گسترش: در این قسمت پیانو با گام های مشابهِ «گشایش دوم» وارد می شود، اما این بار به جای دو مینور، در ر ماژور است و موسیقی این بخش به طور کلی آرام است.
بازگشت: ارکستر «تم اول» را مانند گشایش، در فورتیسیمو و با استفاده از سازهای بادی و آکورد نهم کوچک آغاز می کند. برای بازگشت به «تم دوم»، بتهوون به دو ماژور مدولاسیون می کند و سپس برای ورود به کادنزا، بلافاصله انتقالِ تیره ای از دو ماژور به دو مینور رخ می دهد.
کادنزا: بتهوون برای این موومان یک کادنزا نوشت. این کادنزا بعضی اوقات طوفانی است و به یک سری از تریل ها ختم می شود که با پیانیسیمو آرام می گیرند. بسیاری از پیانیست های دیگر مانند: فاضل سای، ویلهلم کمپف، کلارا شومان، فرانتس لیست، ایگناتس مشه لس و شارل والنتین آلکان، کادنزای جایگزین برای این موومان نوشتند.
معمولاً تصور می شود که «کنسرتو پیانو شماره ۳» در سال ۱۸۰۰ ساخته شده است، گرچه سال تألیف آن توسط برخی از موسیقیدانان معاصر مورد تردید قرار گرفته است. این کنسرتو نخستین بار در ۵ آوریل ۱۸۰۳ با همراهی آهنگساز به عنوان تک نواز پیانو اجرا شد. [ ۲] در همان کنسرت، سمفونی شماره ۲ بتهوون و اوراتوریوی «مسیح در کوه زیتون»[ الف] نیز به اجرا درآمد. [ ۳] این اثر در سال ۱۸۰۴ منتشر شد و به شاهزاده «لوئیس فردیناند از پروس»[ ب] اهدا شد. اولین تم اصلی این کنسرتو یادآور تمِ کنسرتو پیانو شماره ۲۴ ( موتسارت ) است.
سازهای ارکستر عبارتند از: پیانو، ۲ فلوت، ۲ ابوا، ۲ کلارینت در سی بمل، ۲ فاگوت، ۲ هورن در می بمل، ۲ ترومپت در دو، تیمپانی و ارکستر زهی.
این کنسرتو هم مانند آثار کلاسیک و رمانتیک در سه موومان ساخته شده است:
موومان اول به عنوان اثری دارای ساختار قدرتمند در استفادهٔ سراسری ( مستقیم و غیرمستقیم ) از تم، شناخته می شود.
گشایش ارکسترال: در اکسپوزیسیونِ ارکسترال ( گشایش ) ، «تم اول» توسط زهی ها معرفی می شود و در طولِ قطعه مورد استفاده قرار می گیرد و تم چندین بار بسط و گسترش می یابد. در بخش سوم، کلارینت ها و ویولن اول ها «تم دوم» را معرفی می کنند که ابتدا در گام نسبی می بمل ماژور، سپس در تونیک اصلی، دو ماژور و در انتها به دو مینور خاتمه می یابد.
گشایش دوم: در اکسپوزیسیونِ دوم، پیانو با موتیف بالاروندهٔ گام وارد می شود. نقش و ساختار گشایشِ دوم، شبیه «گشایشِ ارکسترال» است.
بسط و گسترش: در این قسمت پیانو با گام های مشابهِ «گشایش دوم» وارد می شود، اما این بار به جای دو مینور، در ر ماژور است و موسیقی این بخش به طور کلی آرام است.
بازگشت: ارکستر «تم اول» را مانند گشایش، در فورتیسیمو و با استفاده از سازهای بادی و آکورد نهم کوچک آغاز می کند. برای بازگشت به «تم دوم»، بتهوون به دو ماژور مدولاسیون می کند و سپس برای ورود به کادنزا، بلافاصله انتقالِ تیره ای از دو ماژور به دو مینور رخ می دهد.
کادنزا: بتهوون برای این موومان یک کادنزا نوشت. این کادنزا بعضی اوقات طوفانی است و به یک سری از تریل ها ختم می شود که با پیانیسیمو آرام می گیرند. بسیاری از پیانیست های دیگر مانند: فاضل سای، ویلهلم کمپف، کلارا شومان، فرانتس لیست، ایگناتس مشه لس و شارل والنتین آلکان، کادنزای جایگزین برای این موومان نوشتند.
کنسرتو پیانو شماره ۳ (راخمانینف). کنسرتو پیانو شماره ۳ ( انگلیسی: Piano Concerto No. 3 ) سومین کنسرتو پیانو در گام «ر مینور» ( اپوس ۳۰ ) از آهنگساز و پیانیست مشهور، سرگئی راخمانینف می باشد که در سال ۱۹۰۹ تصنیف گردید. این کنسرتو، همچون کنسرتو پیانو شماره ۲، به لحاظ تکنیک نوازندگی زیبا و دشوار از اهمیت بسزایی در میان کنسرتوهای موسیقی کلاسیک برخوردار است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف