اوراتوریو

دانشنامه آزاد فارسی

اوراتوریو (oratorio)
موسیقی ای نمایشی بر روی متن های مذهبی بدون نمایش اپراگونه که پارتیتور آن برای ارکستر، کر، و تک خوان ها نوشته شده باشد. ریشه های آن را در لائوده اسپیریتوآلیمی توان یافت که در قرن ۱۶، اوراتوری (گروه موسیقی محراب) سان فیلیپ نریآن را در رم اجرا کرد؛ کاوالییریپیدایش نخستین اوراتوریو به معنای واقعی را در قرن ۱۷ صورت داد. این فرم در آثاری همچوناوراتوریوی کریسمساثر یوهان سباستیان باخو مسیحاثر هَندلبه کمال رسید. این واژه را گاهی به نمایش موسیقایی غیرمذهبی ای نیز اطلاق می کنند که در آن عمل نمایشی صورت نمی گیرد یا بسیار اندک است، مثل اُدیپوس شاه(۱۹۲۶ـ۱۹۲۷) اثر ایگور استراوینسکیو قدیس فرانچسکو اهل آسیزی(۱۹۷۵ـ۱۹۸۳) اثر مسیان. در اوراتوریوهای اولیه، اغلب رنگی از نمایشی آیینی و روحانی نیز به چشم می خورد، و خود باخ با کرال های پاسیون قدیس متّیهمکاری تماشاگران را وارد کار کرد. در ۱۹۹۳ جاناتان میلر، شیوه های ساده ای را با جلوه ای گویا دوباره وارد اجرایی از پاسیون به روایت سن ماتیو، در لندن کرد.

پیشنهاد کاربران

بپرس