کنسرتو پیانو شماره ۱ (بتهوون). کنسرتو پیانو شماره ۱ ( انگلیسی: Piano Concerto No. 1 ) اثر لودویگ فان بتهوون در دو ماژور اپوس ۱۵، در سال ۱۷۹۵ ساخته شده و در سال ۱۸۰۰ مورد بازبینی قرار گرفته است. اولین اجرا در ۱۸ دسامبر ۱۷۹۵ در وین با همراهی بتهوون به عنوان نوازندهٔ پیانو برگزار شد. [ ۱] این اثر در سال ۱۸۰۱، با اهداء بتهوون به شاگردش پرنسس «آنا لوئیز باربارا اودزالچی»[ الف] منتشر شد. [ ۲]
اگرچه این نخستین کنسرتو پیانو بتهوون بود که منتشر شد، اما در واقع سومین تلاش وی در این فرم بود، پس از یک کنسرتوی پیانو منتشر نشده در «می بمل ماژور شماره ۰» ( که نباید با کنسرتو می بمل مشهور «امپراتور» بتهوون اشتباه گرفته شود ) و کنسرتو پیانو شماره ۲ که در سال ۱۸۰۱ و بعد از کنسرتوی شماره ۱ در لایپزیک منتشر شد. کنسرتوی شماره ۲ یک سال قبل از شماره ۱ ساخته شده بود ( ۱۷۹۴ ) ، و چند ماه قبل از این کنسرتو ( ۹ مارس ۱۷۹۵ ) اجرا گردیده و به خاطر تجدید نظری که در سال ۱۸۰۰ صورت گرفت، کنسرتو شماره ۲ نام گرفت، و این کنسرتو شماره ۱ نامگذاری شد. [ ۳] [ ۱]
سازهای ارکستر عبارتند از: ۲ فلوت، ۲ ابوا، ۲ کلارینت، ۲ فاگوت، ۲ هورن، ۲ ترومپت، تیمپانی و ارکستر زهی. در موومان دوم، فلوت، ابوا، ترومپت و تیمپانی در سکوت کامل هستند.
این کنسرتو همانند «شماره ۲» در سبک های هایدن و موتزارت نوشته شده است. [ ۴] اما تغییرات ناگهانی در هارمونی، نشاندهندهٔ شخصیتِ موسیقایی بتهوون است. کنسرتو به فرم سونات پایبند است و از سه موومان تشکیل می شود:
موومان اول در فرم سونات است، با یک کادنزا و کدا که به ارکستر در اکسپوزیسیون اضافه شده است. تم اصلی بارها و بارها تکرار می شود و چندین تم فرعی نیز وجود دارد. تم اصلی در اکسپوزیسیون با گام های مختلف در ارکستر تغییر می کند ولی «تم دوم» بیشتر در سل ماژور است. بخش بسط و گسترش از می بمل ماژور آغاز شده و به دو مینور مدولاسیون می شود که با گلیساندو در اکتاو پایان می گیرد. بخش ری اکسپوزیسیون در دو ماژور است.
سه گزینهٔ «کادنزا» برای این موومان وجود دارد که طول و دشواری آن ها متفاوت است، و «کدا» فقط توسط ارکستر اجرا می شود.
طول اجرا از ۱۴ تا ۱۸ دقیقه متفاوت است.
موومان دوم در لا بمل ماژور است که نسبت به گام اصلیِ کنسرتو ( دو ماژور ) ، گامِ نسبتاً دوری محسوب می شود. اگر طبق سنتِ کلاسیک رعایت شود، باید در زیرنمایان ( فا ماژور ) یا نمایان ( سل ماژور ) باشد. کلارینت نقش مهمی در این موومان دارد و به اندازهٔ پیانو، نقش زیادی در این موومان ایفا می کند.
اگرچه این نخستین کنسرتو پیانو بتهوون بود که منتشر شد، اما در واقع سومین تلاش وی در این فرم بود، پس از یک کنسرتوی پیانو منتشر نشده در «می بمل ماژور شماره ۰» ( که نباید با کنسرتو می بمل مشهور «امپراتور» بتهوون اشتباه گرفته شود ) و کنسرتو پیانو شماره ۲ که در سال ۱۸۰۱ و بعد از کنسرتوی شماره ۱ در لایپزیک منتشر شد. کنسرتوی شماره ۲ یک سال قبل از شماره ۱ ساخته شده بود ( ۱۷۹۴ ) ، و چند ماه قبل از این کنسرتو ( ۹ مارس ۱۷۹۵ ) اجرا گردیده و به خاطر تجدید نظری که در سال ۱۸۰۰ صورت گرفت، کنسرتو شماره ۲ نام گرفت، و این کنسرتو شماره ۱ نامگذاری شد. [ ۳] [ ۱]
سازهای ارکستر عبارتند از: ۲ فلوت، ۲ ابوا، ۲ کلارینت، ۲ فاگوت، ۲ هورن، ۲ ترومپت، تیمپانی و ارکستر زهی. در موومان دوم، فلوت، ابوا، ترومپت و تیمپانی در سکوت کامل هستند.
این کنسرتو همانند «شماره ۲» در سبک های هایدن و موتزارت نوشته شده است. [ ۴] اما تغییرات ناگهانی در هارمونی، نشاندهندهٔ شخصیتِ موسیقایی بتهوون است. کنسرتو به فرم سونات پایبند است و از سه موومان تشکیل می شود:
موومان اول در فرم سونات است، با یک کادنزا و کدا که به ارکستر در اکسپوزیسیون اضافه شده است. تم اصلی بارها و بارها تکرار می شود و چندین تم فرعی نیز وجود دارد. تم اصلی در اکسپوزیسیون با گام های مختلف در ارکستر تغییر می کند ولی «تم دوم» بیشتر در سل ماژور است. بخش بسط و گسترش از می بمل ماژور آغاز شده و به دو مینور مدولاسیون می شود که با گلیساندو در اکتاو پایان می گیرد. بخش ری اکسپوزیسیون در دو ماژور است.
سه گزینهٔ «کادنزا» برای این موومان وجود دارد که طول و دشواری آن ها متفاوت است، و «کدا» فقط توسط ارکستر اجرا می شود.
طول اجرا از ۱۴ تا ۱۸ دقیقه متفاوت است.
موومان دوم در لا بمل ماژور است که نسبت به گام اصلیِ کنسرتو ( دو ماژور ) ، گامِ نسبتاً دوری محسوب می شود. اگر طبق سنتِ کلاسیک رعایت شود، باید در زیرنمایان ( فا ماژور ) یا نمایان ( سل ماژور ) باشد. کلارینت نقش مهمی در این موومان دارد و به اندازهٔ پیانو، نقش زیادی در این موومان ایفا می کند.
کنسرتو پیانو شماره ۱ (برامس). پیانو کنسرتو شماره ۱ ( انگلیسی: Piano Concerto No. 1 ) اپوس ۱۵، نخستین کنسرتوی پیانوی یوهان برامس است که برای پیانو به همراهی ارکستر تنظیم گردیده است. تصنیف کنسرتو شماره ۱ در تاریخ ۱۸۵۸ به اتمام رسید و در ادامهٔ همان سال، نخستین اجرای آن در هانوفر بر روی صحنه رفت.
کنسرتو پیانو شماره ۱ (چایکوفسکی). کنسرتو پیانو شمارهٔ ۱ در سی بمل مینور، اپوس ۲۳، نخستین کنسرتو پیانو پیوتر ایلیچ چایکوفسکی است که از نوامبر ۱۸۷۴ تا فوریهٔ ۱۸۷۵ تصنیف گشت. این کنسرتو پیانو نخست با انتقاد تند نیکلای روبینشتاین روبرو گردید، ولی اجرای آن در آمریکا موجب شهرت آن گشت. به گونه ای که امروزه در میان محبوب ترین ساخته های چایکوفسکی جای دارد.
چایکوفسکی کار ساخت نخستین کنسرتو پیانو خود را از اواخر سال ۱۸۷۴ میلادی آغاز کرد. او در آن زمان سی وپنج ساله بود و علاوه بر تدریس در کنسرواتوار مسکو، به مقاله نویسی برای مجله های هنری نیز می پرداخت.
چایکوفسکی در ۲ ژانویهٔ ۱۸۷۵ کنسرتو پیانو خود را با پیانو برای نیکلای روبینشتاین اجرا کرد. روبینشتاین به شدت کنسرتو پیانو را مورد انتقاد قرار داد و آن را قابل اجرا ندانست. چایکوفسکی که از این رفتار رنجیده بود، کنسرتو پیانو خود را به جای روبینشتاین به هانس فن بلو تقدیم کرد که پیش تر موسیقی چایکوفسکی را مورد ستایش قرار داده بود.
در ۲۱ فوریه سازبندی کنسرتو پیانو به پایان رسید و چایکوفسکی پس از چاپ آن در ماه مه، نسخه ای را برای فُن بلو فرستاد. فُن بلو نیز آن را در طی سفرش به آمریکا، در ۲۵ اکتبر در تالار موسیقی بستون و بار دیگر در ۲۲ نوامبر در تالار انجمن سمفونیک نیویورک به اجرا گذاشت. استقبال از کنسرتو پیانو در سن پترزبورگ نیز بالا بود. [ ۱]
کنسرتو پیانو شمارهٔ ۱ برای دو فلوت، دو ابوا، دو کلارینت، دو فاگوت، چهار هورن، دو ترومپت، سه ترومبون، تیمپانی، پیانو سولو و سازهای زهی تصنیف شده است.
پیانو کنسرتو شمارهٔ ۱ از سه موومان تشکیل شده است:
• آلگرو نن تروپو ئه مولتو مائستوزو —آلگرو کن اسپیرتیو ( سی بمل مینور – سی بمل ماژور )
• آندانتینو سمپلیچه — آلگرو ویواچه آسای/پرستیسیمو ( ر بمل ماژور )
• آلگرو کن فوئوکو ( سی بمل مینور – سی بمل ماژور )
کنسرتو پیانو شمارهٔ ۱ چایکوفسکی از موفق ترین کنسرتوها و از محبوب ترین ساخته های چایکوفسکی است. [ ۲] اجرای این کنسرتو پیانو به طور معمول در حدود ۳۰ تا ۳۵ دقیقه زمان می برد که بیش تر آن به موومان نخست تعلق دارد.
کنسرتو دارای مقدمهٔ شکوهمندی است که با نغمهٔ شیپور و تقطیع ارکستر آغاز می شود. [ ۳] پس از مقدمه در قسمت آلگرو کن اسپیرتیو، جمله ای شتاب آلود با پیانو نواخته می شود که گفته شده چایکوفسکی آن را در آواز گدایی نابینا شنیده و به خاطر سپرده است. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفچایکوفسکی کار ساخت نخستین کنسرتو پیانو خود را از اواخر سال ۱۸۷۴ میلادی آغاز کرد. او در آن زمان سی وپنج ساله بود و علاوه بر تدریس در کنسرواتوار مسکو، به مقاله نویسی برای مجله های هنری نیز می پرداخت.
چایکوفسکی در ۲ ژانویهٔ ۱۸۷۵ کنسرتو پیانو خود را با پیانو برای نیکلای روبینشتاین اجرا کرد. روبینشتاین به شدت کنسرتو پیانو را مورد انتقاد قرار داد و آن را قابل اجرا ندانست. چایکوفسکی که از این رفتار رنجیده بود، کنسرتو پیانو خود را به جای روبینشتاین به هانس فن بلو تقدیم کرد که پیش تر موسیقی چایکوفسکی را مورد ستایش قرار داده بود.
در ۲۱ فوریه سازبندی کنسرتو پیانو به پایان رسید و چایکوفسکی پس از چاپ آن در ماه مه، نسخه ای را برای فُن بلو فرستاد. فُن بلو نیز آن را در طی سفرش به آمریکا، در ۲۵ اکتبر در تالار موسیقی بستون و بار دیگر در ۲۲ نوامبر در تالار انجمن سمفونیک نیویورک به اجرا گذاشت. استقبال از کنسرتو پیانو در سن پترزبورگ نیز بالا بود. [ ۱]
کنسرتو پیانو شمارهٔ ۱ برای دو فلوت، دو ابوا، دو کلارینت، دو فاگوت، چهار هورن، دو ترومپت، سه ترومبون، تیمپانی، پیانو سولو و سازهای زهی تصنیف شده است.
پیانو کنسرتو شمارهٔ ۱ از سه موومان تشکیل شده است:
• آلگرو نن تروپو ئه مولتو مائستوزو —آلگرو کن اسپیرتیو ( سی بمل مینور – سی بمل ماژور )
• آندانتینو سمپلیچه — آلگرو ویواچه آسای/پرستیسیمو ( ر بمل ماژور )
• آلگرو کن فوئوکو ( سی بمل مینور – سی بمل ماژور )
کنسرتو پیانو شمارهٔ ۱ چایکوفسکی از موفق ترین کنسرتوها و از محبوب ترین ساخته های چایکوفسکی است. [ ۲] اجرای این کنسرتو پیانو به طور معمول در حدود ۳۰ تا ۳۵ دقیقه زمان می برد که بیش تر آن به موومان نخست تعلق دارد.
کنسرتو دارای مقدمهٔ شکوهمندی است که با نغمهٔ شیپور و تقطیع ارکستر آغاز می شود. [ ۳] پس از مقدمه در قسمت آلگرو کن اسپیرتیو، جمله ای شتاب آلود با پیانو نواخته می شود که گفته شده چایکوفسکی آن را در آواز گدایی نابینا شنیده و به خاطر سپرده است. [ ۴]
