کنسرتو برای فلوت هارپ و ارکستر (موتسارت). کنسرتو برای فلوت، هارپ و ارکستر در دو ماژور ک. ۲۹۹، اثر ولفگانگ آمادئوس موتسارت که آن را در سال ۱۷۷۸ نوشته است. این قطعه در کنار کنسرتو پیانوی شماره ۱۰ ک. ۳۶۵ و سینفونیا کنسرتانته ک. ۳۶۴ تنها کنسرتوهای موتسارت هستند که برای دو تکنواز نوشته شده اند و تنها قطعه ای از موتزارت است که هارپ در آن به کار رفته است. این قطعه یکی از محبوب ترین قطعات «دابل» در رپرتوارها بوده است و در ضبط های استودیویی سازهای فلوت و هارپ نیز به وفور یافت می شود.
اتمام نگارش آن به آوریل ۱۷۷۸ و اقامت ۶ ماههٔ موتزارت در پاریس بازمی گردد. قطعه توسط Adrien - Louis de Bonnières, duc de Guînes، یک فلوتیست معروف برای تمرین توسط خودش و دخترش که مشغول فراگرفتن هارپ بوده، درخواست شده است. در مورد اجراهای اولیهٔ آن اطلاعات زیادی در دست نیست ولی احتمال دارد که همین دختر و پدر اولین نوازندگان آن بوده باشند. در دوران کلاسیک هارپ ( چنگ ) هنوز در دست توسعه بود و عملاً یک پیانوی کشیده شده محسوب می شد و یک ساز رسمی ارکستر به حساب نمی آمد. به همین دلیل ترکیب آن با فلوت یک ترکیب بسیار عجیب محسوب می شد، هرچند امروزه قطعات زیادی برای این دو ساز وجود دارند که توسط آهنگسازان قرن ۱۹ ام نوشته شده اند. این قطعه اساساً در فرم سینفونیا کنسرتانته است که در آن زمان محبوب بوده است. اما امروزه به عنوان کنسرتو در اجراها نواخته می شود و معمولاً با هدف نشان دادن توانایی های فلوتیست ها و هارپیست های خود ارکستر نوازنده آن را می نوازند! پارت هارپ آن بیشتر به یک پیانو می ماند، زیرا ترکیب های ۵ و ۱۰ تایی بسیاری در آن دیده می شود که برای نوازندهٔ هارپ به هیچ وجه آسان نیستند! موتزارت خود برای قطعه کادانسی ننوشته است ( البته آلفرد اینشتاین معتقد است که این کادانس ها "گم شده اند" ) اما تعدادی کادانس بسیار محبوب برای آن نوشته شده است که در اکثر اوقات نواخته می شوند مانند کادانس های Carl Reinecke و André Previn. دست خط اصلی آن نیز در کتابخانهٔ دانشگاه یاگیلونیا در کراسکو نگهداری می شود. پارتیتور این قطعه شامل ابوا، هورن و سازهای زهی در کنار سولیست ها می شود. سولیست ها در این قطعه علاوه بر پارت های خود، هر از چندگاهی نیز با ارکستر هم نوازی می کنند و گاهی نیز قطعه تبدیل به یک دوئت بین فلوت و هارپ می شود. از نظر هارمونیک و فرم، این قطعه از استادارد کنسرتوهای موتزارت ( فرم سونات به شکل سریع – آرام – سریع ) تبعیت می کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاتمام نگارش آن به آوریل ۱۷۷۸ و اقامت ۶ ماههٔ موتزارت در پاریس بازمی گردد. قطعه توسط Adrien - Louis de Bonnières, duc de Guînes، یک فلوتیست معروف برای تمرین توسط خودش و دخترش که مشغول فراگرفتن هارپ بوده، درخواست شده است. در مورد اجراهای اولیهٔ آن اطلاعات زیادی در دست نیست ولی احتمال دارد که همین دختر و پدر اولین نوازندگان آن بوده باشند. در دوران کلاسیک هارپ ( چنگ ) هنوز در دست توسعه بود و عملاً یک پیانوی کشیده شده محسوب می شد و یک ساز رسمی ارکستر به حساب نمی آمد. به همین دلیل ترکیب آن با فلوت یک ترکیب بسیار عجیب محسوب می شد، هرچند امروزه قطعات زیادی برای این دو ساز وجود دارند که توسط آهنگسازان قرن ۱۹ ام نوشته شده اند. این قطعه اساساً در فرم سینفونیا کنسرتانته است که در آن زمان محبوب بوده است. اما امروزه به عنوان کنسرتو در اجراها نواخته می شود و معمولاً با هدف نشان دادن توانایی های فلوتیست ها و هارپیست های خود ارکستر نوازنده آن را می نوازند! پارت هارپ آن بیشتر به یک پیانو می ماند، زیرا ترکیب های ۵ و ۱۰ تایی بسیاری در آن دیده می شود که برای نوازندهٔ هارپ به هیچ وجه آسان نیستند! موتزارت خود برای قطعه کادانسی ننوشته است ( البته آلفرد اینشتاین معتقد است که این کادانس ها "گم شده اند" ) اما تعدادی کادانس بسیار محبوب برای آن نوشته شده است که در اکثر اوقات نواخته می شوند مانند کادانس های Carl Reinecke و André Previn. دست خط اصلی آن نیز در کتابخانهٔ دانشگاه یاگیلونیا در کراسکو نگهداری می شود. پارتیتور این قطعه شامل ابوا، هورن و سازهای زهی در کنار سولیست ها می شود. سولیست ها در این قطعه علاوه بر پارت های خود، هر از چندگاهی نیز با ارکستر هم نوازی می کنند و گاهی نیز قطعه تبدیل به یک دوئت بین فلوت و هارپ می شود. از نظر هارمونیک و فرم، این قطعه از استادارد کنسرتوهای موتزارت ( فرم سونات به شکل سریع – آرام – سریع ) تبعیت می کند.
