کنستانتینوس هفتم

کنستانتین هفتم ( به یونانی: Κωνσταντῖνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος ) ( به انگلیسی: Constantine VII Porphyrogennetos ) ملقب به کنستانتین هفتم پُرفیروژنیتوس ( به معنای زادهٔ اتاق بنفش ) ( زادهٔ ۲ سپتامبر ۹۰۵ — درگذشتهٔ ۹ نوامبر ۹۵۹ ) امپراتور بیزانس به طور مشترک از ۹۰۸ تا ۹۴۵ و سپس به تنهایی از ۹۴۵ تا هنگام مرگش در ۹۵۹ بود. کنستانتین پسر لئوی ششم، امپراتور بیزانس از چهارمین همسرش زوئه کاربونوپسینا و برادرزادهٔ امپراتور الکساندر بود. او در «اتاق بنفش» کاخ امپراتوری که مزین به سنگ سماق ( پُرفیری ) بوده و کودکان مشروع امپراتوران در آن به دنیا می آمدند زاده شد و لقب پُرفیروژنیتوسِ کنستانتین نیز اشاره به این موضوع دارد، هرچند که مادرش زوئه در هنگام تولد او هنوز با لئوی ششم ازدواج نکرده بود. همچنین تولد او در اتاق بنفش امتیازی برای او محسوب می شد تا در فهرست جانشینان امپراتور قرار گیرد زیرا پسران امپراتورانی که در این اتاق زاده نمی شدند در مقامی پایین تر نسبت به بنفش زادگان داشتند.
کنستانتین هفتم همچنین به خاطر نوشتن چهار کتاب لاتین با عناوین De Thematibus[ ۱] ، De Administrando Imperio[ ۲] ، De cerimoniis aulae Byzantinae[ ۳] و Vita Basilii[ ۴] که به توصیف شرایط امپراتوری بیزانس در آن دوره می پردازد مشهور است.
کنستانتین در سپتامبر ۹۰۵ در قسطنطنیه و پیش از ازدواج مادرش زوئه با لئوی ششم به صورت نامشروع زاده شد. با این حال به منظور مشروع سازی تولد او مادرش او را در «اتاق بنفش» کاخ امپراتوری به دنیا آورد و لئو که سرانجام صاحب پسری شده بود پس از تولد او با زوئه که چهارمین همسر او می شد و این موضوع خود خلاف قوانین کلیسایی بود ازدواج کرد. کنستانتین سپس به طور نمادین در ۱۵ مه ۹۰۸ و هنگامی که تنها ۲ سال بیشتر نداشت به امپراتوری مشترک با پدرش لئو و عمویش الکساندر منصوب شد. لئو در ۹۱۲ و الکساندر در ۹۱۳ درگذشتند و کنستانتین با نایب السلطنتی اسقف اعظم نیکلاس میستیکوس در ۷ سالگی بر تخت امپراتوری نشست.
نیکلاس میستیکوس مجبور به صلح با سیمئون، تزار بلغارستان شد و او را به عنوان امپراتور بلغارستان به رسمیت شناخت و همین موضوع سبب شد تا او توسط زوئه از نایب السطنتی کنستانتین برکنار شود. با این حال زوئه نیز در ارتباط با بلغارها ناتوان بود و پس از آنکه حامی اصلیش ژنرال لئو فوکاس در ۹۱۷ از آنها شکست خورد، دریاسالار رومانوس لاکاپنوس در ۹۱۹ نایب السلطنتی کنستانتین را برعهده گرفت و دخترش هلنا را به ازدواج او درآورد. رومانوس سپس با استفاده از موقعیت پیش آمده در دسامبر ۹۲۰ با عنوان رومانوس یکم به عنوان امپراتور مشترک با کنستانتین تاجگذاری کرد و یک سال بعد پسر بزرگش کریستوفر را نیز به امپراتوری مشترک با خود رساند و دو پسر دیگرش را نیز تا ۹۲۴ به فرمانروایی مشترک با خود منصوب نمود. کنستانتین بدین ترتیب بار دیگر در سایهٔ دیگر امپراتوران قرار گرفت اما او مرد جوانی باهوش با علاقه مندی های گوناگون بود و این سال ها را نیز صرف مطالعهٔ تشریفات درباری نمود.