کل یوم عاشورا

[ویکی شیعه] کُلُّ یَومٍ عاشورا و کُلُّ أرضٍ کَربَلا (همه روزها عاشورا و همه زمین ها کربلاست) عبارتی معروف که بعضی آن را به امام صادق (ع) نسبت داده اند و بعضی از عالمان دینی نیز در سخنان خود از آن استفاده کرده اند. به گفته برخی از پژوهش گران، این جمله در هیچ یک از منابع حدیثی شیعه نیامده است.
این که نخستین بار چه کسی این عبارت را به کار برده مشخص نیست. علی شریعتی در کتاب حسین وارث آدم، آن را به امام صادق (ع) نسبت داده است. هم چنین این عبارت در سخنان برخی از عالمان دینی نیز به کار رفته است. امام خمینی در سخنرانی ها و پیام های خود این عبارت را به کار برده است و نیز آیت الله خامنه ای در سخنان خود بدون آن که آن را حدیث بداند به این عبارت اشاره کرده است. چنان که مرتضی مطهری نیز این عبارت را استفاده کرده و به حدیث بودن یا نبودن آن اشاره نکرده است.
برخی پژوهشگران برآنند که این عبارت نه تنها در احادیث نیامده، بلکه مخالف باورهای شیعیان است زیرا هیچ سرزمینی ارزش کربلا را ندارد و هیچ روزی نیز قابل مقایسه با روز عاشورا نیست.به نظر می رسد این سخن از زیدیه سرچشمه گرفته باشد و نمی تواند با شیعه اثنی عشری نسبتی داشته باشد.

[ویکی اهل البیت] هر روز عاشورا و هر سرزمین، کربلاست. «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا». این جمله و شعار، نشان دهنده پیوستگی و تداوم خط درگیری حق و باطل در همه زمان ها و مکان هاست.
عاشورا و کربلا، یکی از بارزترین حلقه های این زنجیره طولانی است. همیشه حق و باطل رو در روی همند و انسانهای آزاده، وظیفه پاسداری از حق و پیکار با باطل را بر عهده دارند و بی تفاوت گذشتن از کنار صحنه حق و باطل، بی دینی است.
امام خمینی قدس سره بارها به این نکته مهم توجه دادند، از جمله در ایام جنگ تحمیلی: « امروز ، روز عاشورای حسینی است ، امروز ایران کربلاست ، حسینیان آماده باشید.» و در پیامی به مناسبت 17 شهریور فرمود: «عاشورا، قیام عدالتخواهان با عددی قلیل و ایمان و عشقی بزرگ، در مقابل ستمگران کاخ نشین و مستکبران غارتگر بود و دستور آن بود که این برنامه، سرلوحه زندگی امت در هر روز و در هر سرزمین باشد. روزهایی که بر ما گذشت، عاشورای مکرر بود و میدان ها و خیابان ها و کوی و برزنهایی که خون فرزندان اسلام در آن ریخت، کربلای مکرر».
«17 شهریور، مکرر عاشورا و میدان شهدا مکرر کربلا و شهدای ما مکرر شهدای کربلا و مخالفان ما مکرر یزید و وابستگان او هستند». نبرد عاشورا، گرچه از نظر زمان، کوتاهترین درگیری بود (نیم روز) ولی از نظر امتداد، طولانی ترین درگیری با ستم و باطل است و تا هر زمان که هر آرزومندی آرزو کند که کاش در کربلا بود و در یاری امام شهیدان، به فوز عظیم شهادت می رسید (یا لیتنا کنا معکم فنفوز فوزا عظیما)، جبهه کربلا گرم و درگیری عاشورا دایر است.
آن گونه که حسین علیه السلام، وارث حضرت آدم و حضرت ابراهیم و حضرت نوح و حضرت موسی و حضرت عیسی و حضرت محمد علیهم السلام است، پیروان عاشورایی او نیز وارث خط سرخ جهاد و شهادت اند و پرچم کربلا را بر زمین نمی نهند و این جوهر تشیع در بعد سیاسی است.
شیعه باید آبها را گل کند خط سوم را به خون کامل کند خط سوم خط سرخ اولیاست کربلا بارزترین منظور ماست شیعه یعنی تشنه جام بلا شیعگی یعنی قیام کربلا شیعه یعنی بازتاب آسمان بر سر نی جلوه رنگین کمان از لب نی بشنوم صوت تو را صوت «انی لا اری الموت » تو را شیعه یعنی سالک پا در رکاب تا که خورشید افکند از رخ نقاب این سخن کوتاه کردم والسلام شیعه یعنی تیغ بیرون از نیام.
یکی از نویسندگان محقق می نویسد: ما یقین داریم که اگر حسین علیه السلام در زمان ما بود از قدس، جنوب لبنان و بیشتر مناطق اسلامی کربلای دومی می ساخت و همان موضعی را می گرفت که در برابر معاویه و یزید ایستاد و از همه مدعیان اسلام و تشیع و از آنان که بر قدس و جنوب لبنان می گریند و در اعلامیه ها، سخنرانی ها و صفحه مطبوعات بر سر فلسطین و لبنان معامله می کنند و در خیابان ها و مجامع، سلاح با خود حمل می کنند، بیش از تعدادی که در کربلای اول کنار آن حضرت ایستادند و یاریش کردند، او را یاری نمی کردند.
این دیدگاه، رد کننده نظریه ای است که کربلا و قیام حسینی را تکلیفی خاص امام می داند که نمی توان از آن تبعیت کرد. وقتی ابا عبدالله الحسین علیه السلام ضرورت قیام بر ضد سلطه ستمگری را که حلال را حرام می کند و عهد الهی را شکسته، برخلاف سنت پیامبر عمل می کند و تجاوزکارانه عمل می نماید، در خطبه خویش می آورد و این صفات را در سلطه یزیدی محقق می داند، در پایان می افزاید «فلکم فی اسوة » در کار من برای شما الگوی تبعیت است، این می رساند که گستره زمین و زمان، کربلا و عاشوراست و همیشه و همه جا باید با الهام از این مکتب، بر ضد ستم قیام کرد و در راه آزادی و عزت، فداکاری نمود.