کفش

کَفش پاافزاری برای محافظت و راحتی پای انسان به هنگام انجام کارهای گوناگون است. [ ۱]
پای انسان دارای استخوان های بیشتری نسبت به هر اندام دیگری از بدن است و در برابر خطرهای محیطی همچون سنگ های تیز و تغییر دما آسیب پذیر است که کفش در برابر این آسیب ها از پا محافظت می کند. [ ۱] طراحی کفش ها در طول زمان تغییرات بسیاری پیدا کرده، که ظاهر آن در اصل با کارکرد آن بستگی داشته است. [ ۱] کفش های امروزی در سبک، پیچیدگی و هزینه تفاوت گسترده ای دارند. [ ۱] فرم کفش های نخستین به عملکرد آنان گره خورده بود، اما با گذشت زمان کفش ها نیز به کالاهای مد تبدیل شدند. برخی از کفش ها نیز به عنوان تجهیزات ایمنی استفاده می شوند، مانند چکمه هایی که در کارگاه های صنعتی پوشیده می شوند. امروزه در طراحی کفش ها، زیبایی و کاربرد آن در نظر گرفته می شود. مد به طرح کفش اثر بسیاری دارد و چکمه های بلند زنانه، پاشنه بلندهای زنانه، کفش های اسپرت پسرانه، کفش های ورزشی مانند فوتبال نمونه هایی از اثر مد بر کفش هستند. کفش های امروزی از نظر سبک، پیچیدگی و هزینه بسیار گوناگون هستند. کفش های مد روز ساخته شده توسط طراحان معروف ممکن است از مواد گران قیمت ساخته شده باشند، از روند ساخت و فروش پیچیده ای استفاده کنند و با مبالغ زیادی به فروش برسند. [ ۲]
کفش واژه ای پارسی است که در پارسی میانه نیز به همین شکل «کفش» بوده است. [ ۳] به سازنده و تعمیرکنندهٔ کفش، کفش گر یا کَفّاش گفته می شود. کفاش به قیاس کلمه های عربی ساخته شده است و در منابع کهن تر فارسی نظیر شاهنامه کفش گر به کار رفته است.
برخی از گونه های کفش های تاریخی به این شرح است:
• صندل مصری: این گونه از صندل ها که قدمت آن ها به ۱۲۰۰ سال پیش از میلاد مسیح بازمی گردد، دو نوع بوده است یکی نوک تیز و دیگری ساده.
• کفش یونانی: این کفش ها که به صورت لاانگشتی بوده اند، توسط سربازان و مردان آزاد استفاده می شده است که قدمت آن به ۱۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح بازمی گردد.
• پادوکای هندی: این نوع کفش قدیمی ترین نوع کفش هندی ها به شمار می رود و زمان استفادهٔ آن ها به قبل از دورهٔ راما و ودا بازمی گردد.
• لیلی فوت چینی: این کفش ها مربوط به چین بوده و با توجه به اینکه داشتن پاهای کوچک معیار زیبایی شمرده می شد، این کفش ها اغلب کوچکتر از اندازهٔ پاهای معمولی بوده اند.

کفش (فیلم ۱۹۱۶). کفش ( انگلیسی: Shoes ) یک فیلم به کارگردانی لوئیس وبر است که در سال ۱۹۱۶ منتشر شد.
این اثر داستان زنی از طبقه کارگر را باز می گوید که برای به دست آوردن کفشی مد روز داوطلبانه به اغوای مرد ثروتمندی فرومایه تن در می دهد. وبر در این فیلم به گونه ای چشمگیر در قیاس با زمان خودش، از احساسات شدید پرهیز می کند. سویه اجتماعی فیلم و روایت همذات پندارانه اش امروز نیز نیرومند به نظر می رسد. [ ۱]

کَفش
چاروق تمام چرم
چاروق تمام چرم
چاروق تمام چرم
چاروق تمام چرم
چاروق تمام چرم
پوشش پا. کفش هایی بدون رویه، چرمی و بنددار تا زیر زانو، مثل چارق های روستاییان امروزی، و نیز کفش های ساده و بدون بند که در دورۀ مادها و هخامنشیان پوشیده می شد. کفش ها در دورۀ اشکانیان و ساسانیان ساق بلند، ساده، بنددار و ساق کوتاه، مثل گالش های امروزی روستاییان بود. کفش های شاهان تزییناتی از سنگ های قیمتی داشت. کفش های زنان اموی، عباسی، و فاطمی آراسته به انواع جواهرات بود. خلفای اموی کفش هایی از چرم و جلو نوک دار، خلفای عباسی کفش هایی ساده مرصع به سگک، مردم عادی دورۀ سامانی کفش هایی پاشنه کوتاه، نوک تیز و برگشته به عقب، زنان دوره های طاهریان، صفاریان، و سامانیان از نمد نقش دار زردوزی، و سپاهیان آل بویه کفش هایی ساق بلند می پوشیدند. در دوره های غزنویان، سلجوقیان، و خوارزمشاهیان کفش هایی چرمی، چوبی، پاشنه دار، ساده، گالش مانند و از نمد پوشیده می شد. در روزگار ایلخانان کفش های رویه کوتاه و کفش هایی از پارچه های گلدار و رنگی رایج بود. زنانشان کفش هایی ساده، بدون پاشنه و گاه ساق بلند می پوشیدند. کفش در دورۀ صفویه، با پاشنه، بی پاشنه، غالباً رویه کوتاه و تخت چرمی بود. پاپوش دیگر این دوره پاتابه یا مچ پیچ یا ساق پیچ بود. کفش زنان این دوره با پاشنه یا ساغری های نوک برگشتۀ بدون پاشنه بود. کفش های زنان دورۀ افشاریه و زندیه از پارچۀ مخمل گلدوزی مزین به یراق و ابریشم، ساغری نوک برگشته و پاشنه دار بود. کفش ها در دورۀ اول حکومت قاجار پشت باز بود و پاشنۀ پا از کفۀ کفش بیرون می زد. در دورۀ دوم حکومت قاجار، به دلیل ارتباط با اروپاییان، کفش های روباز اروپایی با چرم سیاه مُد شد. در اندرونی شاه زنان از کفش های مخملی زردوزی به نام پاپوش استفاده می کردند. رفته رفته کفش های اروپایی و غربی در میان درباریان و اشراف و سپس مردم رایج شد.