کشتی هواشناسی به کشتی هایی گفته می شد که به عنوان سکوی هواشناسی برای مشاهدات هواشناسی سطح اقیانوس و هوا به کار می رفت. این کشتی ها معمولاً در اقیانوس ثابت بودند و حرکت نمی کردند. این کشتی ها در آغاز در اقیانوس اطلس شمالی و اقیانوس آرام شمالی قرار داشتند و گزارش های خود را از راه امواج رادیویی می فرستاند. علاوه بر گزارش هواشناسی این کشتی ها برای عملیات جستجو و نجات و پشتیبانی از پروازهای ترااطلسی انجام می گرفت و همچنین به عنوان سکوهای پژوهشی برای اقیانوس نگاری، آلودگی سطح دریاها، کمک به پیش بینی وضع هوا هم به وسیلهٔ پیش بینی کنندگان هوا و هم به وسیلهٔ الگوهای جوی کامپیوتری به کار می رفتند. کشتی های پژوهشی عمدتاً در زمینهٔ اقیانوس نگاری شامل اقیانوس نگاری فیزیکی و یکپارچه سازی اطلاعات اقلیمی و هواشناختی در علم سامانه زمین فعالیت می کردند.
ایدهٔ کشتی ثابت برای نخستین بار در سال ۱۹۲۱ به وسیلهٔ متئو - فرانس برای پشتیبانی از کشتی ها و هوانوردی مابین دو سوی اقیانوس اطلس پیشنهاد شده. این کشتی ها در خلال جنگ جهانی دوم حالت تدافعی نداشتند و همین بابت از دست رفتن چندین کشتی و کشته شدن بسیاری شد. به طور کلی در جنگ جهانی دوم وجود کشتی های هواشناسی برای اروپا و آمریکای شمالی آنقدر سودمند بود که پس از جنگ در سال ۱۹۴۸ سازمان بین المللی هوانوردی کشوری ( ایکائو ) شبکه ای از کشتی های هواشناسی ایجاد نمود. این شبکه شامل ۱۳ فروند کشتی بود که از سوی کانادا، ایالات متحده و اروپا به آب انداخته شده بود. بعداً این تعداد به ۹ فروند کاهش پیدا کرد. توافق نامهٔ کاربری از کشتی های هواشناسی در سال ۱۹۸۵ به وسیلهٔ جامعه بین المللی به پایان رسید.
مشاهدات کشتی های هواشناسی ثابت کرد که این کشتی ها در پژوهش های باد و موج سودمندند، زیرا کشتی های تجاری به دلایل امنیتی از داشتن سیستم های هواشناسی خودداری می کردند، ولی کشتی های هواشناسی چنین مشکلی نداشتند. این کشتی ها در نظارت بر توفان های دریایی از جمله توفندها نیز کمک بزرگی بودند. در آغاز دههٔ ۱۹۷۰ کشتی های هواشناسی به گونهٔ گسترده ای جای خود را به بویه های هواشناسی دادند، زیرا هزینهٔ کشتی ها بسیار زیاد بود. برچیدن کشتی های هواشناسی اثری منفی در پیش بینی های هواشناسی گذاشت که همین اثر منفی منجر به ناتوانی در پیش بینی توفان بزرگ ۱۹۸۷ شد. آخرین کشتی هواشناسی پلارفرونت یا ایستگاه هواشناسی ام ( مایک ) نام داشت که در تاریخ یکم ژانویه ۲۰۱۰ برچیده شد. مشاهدات هواشناسی کشتی ها هنوز از سوی کشتی های تجاری به صورت داوطلبانه و در مسیرهای عادی تجاری انجام می شود که به برنامهٔ وس معروف است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفایدهٔ کشتی ثابت برای نخستین بار در سال ۱۹۲۱ به وسیلهٔ متئو - فرانس برای پشتیبانی از کشتی ها و هوانوردی مابین دو سوی اقیانوس اطلس پیشنهاد شده. این کشتی ها در خلال جنگ جهانی دوم حالت تدافعی نداشتند و همین بابت از دست رفتن چندین کشتی و کشته شدن بسیاری شد. به طور کلی در جنگ جهانی دوم وجود کشتی های هواشناسی برای اروپا و آمریکای شمالی آنقدر سودمند بود که پس از جنگ در سال ۱۹۴۸ سازمان بین المللی هوانوردی کشوری ( ایکائو ) شبکه ای از کشتی های هواشناسی ایجاد نمود. این شبکه شامل ۱۳ فروند کشتی بود که از سوی کانادا، ایالات متحده و اروپا به آب انداخته شده بود. بعداً این تعداد به ۹ فروند کاهش پیدا کرد. توافق نامهٔ کاربری از کشتی های هواشناسی در سال ۱۹۸۵ به وسیلهٔ جامعه بین المللی به پایان رسید.
مشاهدات کشتی های هواشناسی ثابت کرد که این کشتی ها در پژوهش های باد و موج سودمندند، زیرا کشتی های تجاری به دلایل امنیتی از داشتن سیستم های هواشناسی خودداری می کردند، ولی کشتی های هواشناسی چنین مشکلی نداشتند. این کشتی ها در نظارت بر توفان های دریایی از جمله توفندها نیز کمک بزرگی بودند. در آغاز دههٔ ۱۹۷۰ کشتی های هواشناسی به گونهٔ گسترده ای جای خود را به بویه های هواشناسی دادند، زیرا هزینهٔ کشتی ها بسیار زیاد بود. برچیدن کشتی های هواشناسی اثری منفی در پیش بینی های هواشناسی گذاشت که همین اثر منفی منجر به ناتوانی در پیش بینی توفان بزرگ ۱۹۸۷ شد. آخرین کشتی هواشناسی پلارفرونت یا ایستگاه هواشناسی ام ( مایک ) نام داشت که در تاریخ یکم ژانویه ۲۰۱۰ برچیده شد. مشاهدات هواشناسی کشتی ها هنوز از سوی کشتی های تجاری به صورت داوطلبانه و در مسیرهای عادی تجاری انجام می شود که به برنامهٔ وس معروف است.
wiki: کشتی هواشناسی