کشتی اقیانوس پیما گونه ای کشتی است که برای ترابری مسافران از یک بندر دریاهای آزاد به بندری دیگر در مسافت های طولانی و بنا بر جدول زمانی تعیین شده ای استفاده می شود. اقیانوس پیماها ممکن است برای مقاصد دیگر همچون جابه جایی نامه ها، کالاها و گشت وگذار و تفریح نیز استفاده شوند.
کشتی های باری که طبق برنامه حرکت می کنند، گاهی لاینر نیز نامیده می شوند. این دسته شامل کشتی هایی که در تجارت در دریای کوتاه مشغول هستند، یا کشتی های کروز اختصاصی که خود سفر، و نه حمل ونقل، هدف اصلی سفر است، نمی شود. همچنین شامل بخاری های ولگرد، حتی آنهایی که برای جابجایی تعداد محدودی از مسافران مجهز هستند، نمی شود. برخی از شرکت های حمل و نقل خود را به عنوان «خطوط» و کشتی های کانتینری خود را، که اغلب در مسیرهای تعیین شده بر اساس برنامه های تعیین شده فعالیت می کنند، به عنوان «لاینر» یاد می کنند.
کشتی های اقیانوس پیما معمولاً به شدت با تخته آزاد بالا ساخته می شوند تا در برابر دریاهای مواج و شرایط نامساعدی که در اقیانوس های آزاد با آن مواجه می شوند، مقاومت کنند. علاوه بر این، آنها اغلب با پوشش بدنه ضخیم تری نسبت به کشتی های کروز طراحی می شوند و ظرفیت های زیادی برای سوخت، غذا و سایر مواد مصرفی در سفرهای طولانی دارند.
اولین کشتی های اقیانوس پیما در اواسط قرن نوزدهم ساخته شدند. نوآوری های تکنولوژیکی مانند موتور بخار و بدنه فولادی باعث شد تا کشتی های بزرگ تر و سریع تر ساخته شوند و رقابت بین قدرت های جهانی آن زمان، به ویژه بین بریتانیا، امپراتوری آلمان و تا حدودی فرانسه به وجود آمد. زمانی که شکل غالب سفر بین قاره ها بود، کشتی های اقیانوس پیما با ظهور هواپیماهای مسافت طولانی پس از جنگ جهانی دوم تا حد زیادی منسوخ شدند. پیشرفت در تکنولوژی خودرو و راه آهن نیز نقش داشت. پس از بازنشستگی ملکه الیزابت ۲ در سال ۲۰۰۸، تنها کشتی که هنوز به عنوان یک کشتی اقیانوس پیما در خدمت است RMS Queen Mary 2 است.
کشتی های اقیانوس پیما برای بیش از یک قرن، از اواسط قرن نوزدهم تا زمانی که در دهه ۱۹۵۰ جایگزین هواپیماهای مسافربری شدند، روش اصلی سفرهای بین قاره ای بودند. علاوه بر مسافران، خطوط هوایی، پست و محموله حمل می کردند. کشتی هایی که برای حمل پست سلطنتی بریتانیا قرارداد بسته بودند از نام RMS استفاده می کردند. لاینرها نیز روش ترجیحی برای جابجایی طلا و سایر محموله های با ارزش بودند. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکشتی های باری که طبق برنامه حرکت می کنند، گاهی لاینر نیز نامیده می شوند. این دسته شامل کشتی هایی که در تجارت در دریای کوتاه مشغول هستند، یا کشتی های کروز اختصاصی که خود سفر، و نه حمل ونقل، هدف اصلی سفر است، نمی شود. همچنین شامل بخاری های ولگرد، حتی آنهایی که برای جابجایی تعداد محدودی از مسافران مجهز هستند، نمی شود. برخی از شرکت های حمل و نقل خود را به عنوان «خطوط» و کشتی های کانتینری خود را، که اغلب در مسیرهای تعیین شده بر اساس برنامه های تعیین شده فعالیت می کنند، به عنوان «لاینر» یاد می کنند.
کشتی های اقیانوس پیما معمولاً به شدت با تخته آزاد بالا ساخته می شوند تا در برابر دریاهای مواج و شرایط نامساعدی که در اقیانوس های آزاد با آن مواجه می شوند، مقاومت کنند. علاوه بر این، آنها اغلب با پوشش بدنه ضخیم تری نسبت به کشتی های کروز طراحی می شوند و ظرفیت های زیادی برای سوخت، غذا و سایر مواد مصرفی در سفرهای طولانی دارند.
اولین کشتی های اقیانوس پیما در اواسط قرن نوزدهم ساخته شدند. نوآوری های تکنولوژیکی مانند موتور بخار و بدنه فولادی باعث شد تا کشتی های بزرگ تر و سریع تر ساخته شوند و رقابت بین قدرت های جهانی آن زمان، به ویژه بین بریتانیا، امپراتوری آلمان و تا حدودی فرانسه به وجود آمد. زمانی که شکل غالب سفر بین قاره ها بود، کشتی های اقیانوس پیما با ظهور هواپیماهای مسافت طولانی پس از جنگ جهانی دوم تا حد زیادی منسوخ شدند. پیشرفت در تکنولوژی خودرو و راه آهن نیز نقش داشت. پس از بازنشستگی ملکه الیزابت ۲ در سال ۲۰۰۸، تنها کشتی که هنوز به عنوان یک کشتی اقیانوس پیما در خدمت است RMS Queen Mary 2 است.
کشتی های اقیانوس پیما برای بیش از یک قرن، از اواسط قرن نوزدهم تا زمانی که در دهه ۱۹۵۰ جایگزین هواپیماهای مسافربری شدند، روش اصلی سفرهای بین قاره ای بودند. علاوه بر مسافران، خطوط هوایی، پست و محموله حمل می کردند. کشتی هایی که برای حمل پست سلطنتی بریتانیا قرارداد بسته بودند از نام RMS استفاده می کردند. لاینرها نیز روش ترجیحی برای جابجایی طلا و سایر محموله های با ارزش بودند. [ ۱]
wiki: کشتی اقیانوس پیما