کشت پایا

کشت پایا[ ۱] ( به انگلیسی: Permaculture ) ( از ترکیب دو واژۀ permanent و culture ) شامل مجموعه ای از اصول طراحی مبتنی بر تفکر، شبیه سازی یا کاربرد مستقیم الگوهای انعطاف پذیری است که در اکوسیستم های طبیعی مشاهده و یافت می شود. [ ۲]
کشت پایا یک نظام کشاورزی و اصول طراحی اجتماعی به حساب می آید که به موجب آن به صورت مستقیم یا شبیه سازی شده از الگو یا ویژگی های مشاهده شده در اکوسیستم طبیعی استفاده می شود. توسعهٔ کشت پایا از ۱۹۷۸ آغاز شد. این اصطلاح را دیوید هولمرجن و بیل ملیسون برای نخستین بار به کار بردند. [ ۳]
کشت پایا از شاخه های متعددی مانند طراحی اکولوژیک، مهندسی اکولوژیک، طراحی مبتنی بر محیط زیست، ساخت و مدیریت منابع چند گانهٔ آب تشکیل شده است. این زیر شاخه های کشت پایا معماری پایدار را توسعه می دهند. همچنین حافظ نظام کشاورزی مبتنی بر اکوسیستم طبیعی و گونه های گیاهی و جانوری منطقه می باشند.
میلسون می گوید: کشت پایا نگرش هم گامی به جای حرکت علیه طبیعت، مشاهدهٔ عمیق و پیوسته به جای اقدام سطحی و شتابزده و توجه پیوسته به گیاهان و جانوران با همهٔ کارکردهای آن ها به جای تشویق کشت تک محصوله برای یک ناحیه می باشد. [ ۴]
در سال ۱۹۲۹، راسل اسمیت عنوان فرعی بدیعی را برای کتاب خود یعنی ثمرات درخت برگزید: کشاورزی پایدار. او در این کتاب از تجربهٔ خود در زمینهٔ استفاده از میوه های گوناگون و دانه های غلات به عنوان محصولاتی که برای تغذیه انسان و جانواران به کار می روند، سخن می گوید. اسمیت به جهان به دید یک کل با اجزای به هم مرتبط نگاه می کند. به اعتقاد او در این جهان باید نظام کشت و زرع با حرکت طبیعت یکسان سازی و هماهنگ شود. کتاب اسمیت الهام بخش افرادی بوده است که به کشاورزی پایدار می اندیشند. برای نمونه می توان به تویوهیکو کاگاوا که پیشگام راه اندازی کشاورزی جنگلی بوده است، اشاره نمود.
تعریف پذیرفته شدهٔ کشاورزی پایدار، در کتاب آب برای هر زمین نوشته پ. آ یئومانس نیز مورد تأیید قرار گرفته است. یئومانس در دههٔ ۴۰ رویکردی مشاهده محور را برای بهره برداری از زمین های کشاورزی در استرالیا معرفی نمود. او همچنین در دههٔ بعد طراحی خطوط کلیدی را به عنوان راه حلی برای مدیریت تأمین و توزیع منابع آبی پایه ریزی نمود.
فعالیت های سوآرت برندی نخستین گام ها در راه کشاورزی پایدار بود که توسط هولمگرن نوشته شد. از دیگر فعالیت های این دوره می توان به اقدامات روت استوت و استر دینز اشاره کرد که پایه گذار روش کشاورزی بدون حفر بودند. همچنین می توان از ماسانوبو فوکوکا نام برد که در اواخر ۱۹۳۰ در ژاپن، پشتیبانی از طرح باغ داری بدون شخم همچنین کشاورزی طبیعی را آغاز کرد.