کشاورزی نوبتی یا کشاورزی متناوب یکی از روش های کشت و کار در اراضی موقت است که زمینی که معمولاً از طریق روش بریدن و سوزاندن از جنگل جدا شده، بعد از استفاده برای کشاورزی، برای بازگشت به وضعیت سبزینگی طبیعی پیشین رها می شود.
در کشاورزی نوبتی به خاک فرصت کافی برای تجدید قوا داده می شود و در این میان گیاهان طبیعی مجدداً به صورت خودبخودی رشد می کنند. گاهی دوره های غیر کاشت را بحالت آیش باقی می گذارند و هیچگونه زراعتی انجام نمی دهند. اراضی رها شده پس از مدت معینی دوباره پاکسازی می گردند و تحت کاشت گیاهان اهلی واقع می شوند. دوره کشت و کار معمولاً زمانی به پایان می رسد که نشانه هایی از تخلیه عناصر غذایی قابل دسترس گیاهان و غلبه علف های هرز در خاک دیده شوند. دوره های کشت و کار معمولاً کوتاه تر از دوره های استراحت تحت آیش بمنظور بازیابی حاصلخیزی می باشند.
کشتزارهای تحت آیش نیز بدون تولید محسوب نمی شوند بلکه از گیاهان رویش یافته جهت تهیّه حصار مزارع و خانه ها، ساختمان سازی، سوخت، تهیه کاهگِل، ریسمان، پوشاک، ابزار، وسایل حمل و داروهای گیاهی بهره می گیرند. گاهی اقدام به کاشت درختان میوه و آجیلی در اراضی تحت آیش می نمایند و بدینگونه آن ها را در ضمن سال های استراحت به باغ های میوه تبدیل می سازند بنابراین اینگونه اراضی در ضمن سال های آیش تراشیده و سوزانده نمی شوند. بسیاری از گونه های گیاهی که در دورهٔ رهاسازی اراضی رشد می یابند، از توانایی تثبیت ازت برخوردارند. رشد گیاهان در دوره آیش باعث جذب پرندگان و حیوانات وحشی می شود و زمینهٔ شکار را برای ساکنان منطقه فراهم می سازد. این گیاهان همچنین از فرسایش خاک سطحی در اراضی مرتفع و شیبدار می کاهند و با جذب عناصر غذایی از اعماق خاک باعث آزادسازی آن ها در خاک سطحی می گردند.
در مناطق محدودی از جزایر اقیانوس آرام از جمله «فیجی» و «هاوایی» به نمونه هایی از فرسایش خاک برخورد می کنیم بطوری که نشان دهنده استفاده از کشاورزی نوبتی در اراضی شیبدار می باشند. خاک ها از شیب ها شسته می شوند و در ته درّه ها به عنوان آبرفتهای لجنی غنی از مواد حاصلخیز رسوب می یابند. اینگونه محیط های جدید باعث توسعه کشتزارهای متراکم و آبیاری شونده می گردند که نشانگر تحوّل کشاورزی نوبتی به کشاورزی متراکم یا فشرده هستند. این موضوعات مرتبط با رشد جمعیت و بهبود مدیریت اراضی محسوب می شوند و اصولاً مبتنی بر کاشت سیب زمینی شیرین قرار دارند. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر کشاورزی نوبتی به خاک فرصت کافی برای تجدید قوا داده می شود و در این میان گیاهان طبیعی مجدداً به صورت خودبخودی رشد می کنند. گاهی دوره های غیر کاشت را بحالت آیش باقی می گذارند و هیچگونه زراعتی انجام نمی دهند. اراضی رها شده پس از مدت معینی دوباره پاکسازی می گردند و تحت کاشت گیاهان اهلی واقع می شوند. دوره کشت و کار معمولاً زمانی به پایان می رسد که نشانه هایی از تخلیه عناصر غذایی قابل دسترس گیاهان و غلبه علف های هرز در خاک دیده شوند. دوره های کشت و کار معمولاً کوتاه تر از دوره های استراحت تحت آیش بمنظور بازیابی حاصلخیزی می باشند.
کشتزارهای تحت آیش نیز بدون تولید محسوب نمی شوند بلکه از گیاهان رویش یافته جهت تهیّه حصار مزارع و خانه ها، ساختمان سازی، سوخت، تهیه کاهگِل، ریسمان، پوشاک، ابزار، وسایل حمل و داروهای گیاهی بهره می گیرند. گاهی اقدام به کاشت درختان میوه و آجیلی در اراضی تحت آیش می نمایند و بدینگونه آن ها را در ضمن سال های استراحت به باغ های میوه تبدیل می سازند بنابراین اینگونه اراضی در ضمن سال های آیش تراشیده و سوزانده نمی شوند. بسیاری از گونه های گیاهی که در دورهٔ رهاسازی اراضی رشد می یابند، از توانایی تثبیت ازت برخوردارند. رشد گیاهان در دوره آیش باعث جذب پرندگان و حیوانات وحشی می شود و زمینهٔ شکار را برای ساکنان منطقه فراهم می سازد. این گیاهان همچنین از فرسایش خاک سطحی در اراضی مرتفع و شیبدار می کاهند و با جذب عناصر غذایی از اعماق خاک باعث آزادسازی آن ها در خاک سطحی می گردند.
در مناطق محدودی از جزایر اقیانوس آرام از جمله «فیجی» و «هاوایی» به نمونه هایی از فرسایش خاک برخورد می کنیم بطوری که نشان دهنده استفاده از کشاورزی نوبتی در اراضی شیبدار می باشند. خاک ها از شیب ها شسته می شوند و در ته درّه ها به عنوان آبرفتهای لجنی غنی از مواد حاصلخیز رسوب می یابند. اینگونه محیط های جدید باعث توسعه کشتزارهای متراکم و آبیاری شونده می گردند که نشانگر تحوّل کشاورزی نوبتی به کشاورزی متراکم یا فشرده هستند. این موضوعات مرتبط با رشد جمعیت و بهبود مدیریت اراضی محسوب می شوند و اصولاً مبتنی بر کاشت سیب زمینی شیرین قرار دارند. [ ۱]
wiki: کشاورزی نوبتی