کشاورزی طبیعی (organic farming)
کشاورزی بدون استفاده از
کود شیمیایی، مانند نیترات یا فسفات، یا آفت کش هایی مانند علف کش، حشره کش، و قارچ کش، و یا سایر مواد شیمیایی کشاورزی، مانند هورمون ها، محرک های رشد یا تنظیم کننده های میوه. مواد غذایی تولیدشده با مهندسی ژنتیک طبیعی به شمار نمی روند. در این روش، به جای کود شیمیایی مصنوعی از کود گیاهی، کود حیوانی، جلبک ها و علف های هرز دریایی یا دیگر مواد حاصل از موجودات زنده استفاده می کنند و از این رو به آن «طبیعی» می گویند. کشت گیاهی مثل یونجه، که نیتروژن خاک را تثبیت می کند، و سپس زیر خاک کردن آن از طریق شخم زدن، نیز باعث حاصل خیزی خاک می شود. بعضی از عاملان کشاورزی طبیعی از مواد شیمیایی موجود در طبیعت، مانند نیکوتین یا پیرت روم، حشره کشی حاصل از چند گونه گل داودی، برای نابودکردن آفات استفاده می کنند، اما مبارزه با این آفات به روش های غیرشیمیایی ترجیح داده می شود. این روش ها عبارت اند از حذف دستی آفات (وجین)، هم کشت کردن (کاشتن دو گیاه گوناگون در رج های متناوب در
مزرعه به منظور جلوگیری از آفت زدن)، ایجاد موانع فیزیکی و مکانیکی در راه هجوم آفات، رعایت تناوب زراعی، بهبود روش های کشت، و مبارزۀ بیولوژیکی. گیاهان هرز را با استفاده از کج بیل زدن و پوشاندن پای درخت یا بوته با کود، کاه یا ورقه های پلاستیک سیاه یا سوزاندن ازبین می برند. مواد غذایی تولیدشده به روش های کشاورزی طبیعی حداقل پسماند آفت کش ها را دارد و از این رو آلودگی محیط زیست بسیار کاهش می یابد. در این روش ها، نیروی کار بیشتر و درنتیجه هزینۀ بیشتری لازم است، اما به سوخت فسیلی کمتری نیاز دارد و خاک حاصل خیزتر می شود. بررسی های جدید حاکی از آن است که میزان فرسایش خاک در کشاورزی متعارف چهاربرابر کشاورزی طبیعی است، گرچه زیان های حاصل از فرسایش به مرور زمان آشکار می شود.
