کرهٔ دایسون ( به انگلیسی: Dyson sphere ) یک ابرسازهٔ فرضی است که به طور کامل یک ستاره را فرا می گیرد و قسمت بزرگی از توان خروجی آن را به دام می اندازد. این مفهوم یک آزمایش فکری برای نشان دادن این است که چطور زمانی اتفاق می افتد که یک تمدن با توانایی پرواز فضایی به انرژی نیازمند است و این انرژی به تنهایی از منابع سیارهٔ مادر قابل تأمین نیست. تنها کسری از انرژی منتشرشده از یک ستاره به سیارهٔ دور آن می رسد. ساختن سازه هایی که یک ستاره را در برمی گیرند به یک تمدن امکان می دهد انرژی بسیار بیشتری برداشت کنند.
ایدهٔ کره دایسون، نتیجهٔ یک آزمایش فکری توسط فیزیکدان و ریاضیدان فریمن دایسون است. زمانی که او استدلال کرد که همهٔ تمدن های تکنولوژیکی، به طور مدام نیازهایشان را برای انرژی افزایش می دهند. او بیان کرد که اگر تمدن انسان به اندازهٔ طولانی، نیازهای انرژی اش را توسعه دهد زمانی فرا می رسد که اندازهٔ آن برابر کل انرژی خروجی خورشید خواهد شد. او سامانه ای از سازه های در مدار ( که او در ابتدا آن را پوسته نامید ) را پیشنهاد کرد که برای در سر راه قرار گرفتن و جمع آوری همه انرژی تولید شده توسط خورشید، طراحی شده اند. طرح دایسون، جزئیات چگونگی ساخت این سامانه را مطرح نمی کند، بلکه تنها بر روی مسئلهٔ جمع آوری انرژی تمرکز می کند، بر این اساس که چنین ساختاری بوسیلهٔ طیف تابشی غیرمعمول آن نسبت به یک ستاره، قابل تمایز است. مقاله او که با نام جستجو برای منبع ستاره ای مصنوعی با تابش فروسرخ در سال ۱۹۶۰ در مجله ساینس منتشر شد از این جهت این که برای نخستین بار مفهوم کره دایسون را فرمول بندی کرد مورد توجه است.
اگرچه چنین ابرساختارهایی از نظر تئوری امکان پذیر است، ساخت یک کره دایسون پایدار در حال حاضر بسیار فراتر از ظرفیت مهندسی بشر است. تعداد وسایل نقلیه مورد نیاز برای به دست آوردن، انتقال و نگهداری یک کره کامل دایسون بسیار فراتر از قابلیت های صنعتی امروزی بشر می باشد. جورج دورسکی ( George Dvorsky ) برای غلبه بر این محدودیت در کوتاه مدت، استفاده از ربات های خود تکثیر شونده را پیشنهاد می کند. [ ۱] برخی پیشنهاد کرده اند که چنین زیستگاه هایی را می توان در اطراف کوتوله های سفید و حتی تپ اخترها ساخت. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفایدهٔ کره دایسون، نتیجهٔ یک آزمایش فکری توسط فیزیکدان و ریاضیدان فریمن دایسون است. زمانی که او استدلال کرد که همهٔ تمدن های تکنولوژیکی، به طور مدام نیازهایشان را برای انرژی افزایش می دهند. او بیان کرد که اگر تمدن انسان به اندازهٔ طولانی، نیازهای انرژی اش را توسعه دهد زمانی فرا می رسد که اندازهٔ آن برابر کل انرژی خروجی خورشید خواهد شد. او سامانه ای از سازه های در مدار ( که او در ابتدا آن را پوسته نامید ) را پیشنهاد کرد که برای در سر راه قرار گرفتن و جمع آوری همه انرژی تولید شده توسط خورشید، طراحی شده اند. طرح دایسون، جزئیات چگونگی ساخت این سامانه را مطرح نمی کند، بلکه تنها بر روی مسئلهٔ جمع آوری انرژی تمرکز می کند، بر این اساس که چنین ساختاری بوسیلهٔ طیف تابشی غیرمعمول آن نسبت به یک ستاره، قابل تمایز است. مقاله او که با نام جستجو برای منبع ستاره ای مصنوعی با تابش فروسرخ در سال ۱۹۶۰ در مجله ساینس منتشر شد از این جهت این که برای نخستین بار مفهوم کره دایسون را فرمول بندی کرد مورد توجه است.
اگرچه چنین ابرساختارهایی از نظر تئوری امکان پذیر است، ساخت یک کره دایسون پایدار در حال حاضر بسیار فراتر از ظرفیت مهندسی بشر است. تعداد وسایل نقلیه مورد نیاز برای به دست آوردن، انتقال و نگهداری یک کره کامل دایسون بسیار فراتر از قابلیت های صنعتی امروزی بشر می باشد. جورج دورسکی ( George Dvorsky ) برای غلبه بر این محدودیت در کوتاه مدت، استفاده از ربات های خود تکثیر شونده را پیشنهاد می کند. [ ۱] برخی پیشنهاد کرده اند که چنین زیستگاه هایی را می توان در اطراف کوتوله های سفید و حتی تپ اخترها ساخت. [ ۲]
wiki: کره دایسون