کردهای ترکیه

کردها در کشور ترکیه گروهی از ترکیب جمعیتی این کشور را تشکیل می دهند و دو سوم آن ها در کردستان ترکیه و بقیه در ناحیه آناتولی مرکزی و استانبول و آنکارا و ازمیر ساکن هستند. کردهای ترکیه در استان های زیادی از شرق، جنوب شرقی و حتی مرکز ترکیه مستقر هستند. در برآورد ۲۰۱۲ مؤسسه آمار ترک استات ( The Turkish Statistical Institute ( TurkStat ) ) ، جمعیت کردهای ترکیه بیش از ۲۲ میلیون نفر ( ۲۲٬۶۹۱٬۸۲۴ ) و بیش از سی و پنج درصد از جمعیت ۷۴٬۷۰۰٬۰۰۰ نفری ترکیه ( سال ۲۰۱۲ ) را تشکیل می دهد. [ ۳] ۱۷ استان ترکیه کردنشین است و البته بخش زیادی از کردهای مهاجر در استان های دیگر و ازجمله استانبول، آنکارا و ازمیر و جمعیت محدودی هم در آناتولی مرکزی ساکن هستند. شاخص های توسعه این مناطق وضعیت بسیار نامناسبی را به تصویر می کشد. نرخ مهاجرت به خارج از محل زندگی نیز بسیار بالا است. نرخ بیکاری در این مناطق بیش از دیگر مناطق کشور است و در سال دو هزار و ده بالای ده درصد بود. بخش صنعت و حتی گردشگری در این استان ها از رونقی برخوردار نیست. شاخص توسعه انسانی و نیز فقر عمومی در این مناطق بالاتر از معدل کشوری است. [ ۴] از سال ۱۹۹۰ مهاجرت اجباری از جنوب شرقی ترکیه، میلیون ها کرد را به شهرهایی مانند استانبول، آنکارا و ازمیر آورد. [ ۵] جمعیت کردها در استانبول بین ۳ تا ۴ میلیون نفر تخمین زده می شود ( سال ۱۹۹۷ ) . [ ۶] [ ۱] [ ۷] همچنین طبق تخمین دیگری جمعیت کردها در استانبول، آنکارا، ازمیر و سایر شهرهای بزرگ ( به جز استان های کردنشین ترکیه ) در حدود ۳۵ درصد کل جمعیت کردهای ترکیه است که چیزی حدود ۶ تا ۸ میلیون می باشد. [ ۸]
از زمان روی کار آمدن جمهوری ترکیه در ۱۹۲۳، کشتارهایی همچون کشتار درسیم و کشتار زیلان گه گاه در برابر کردها صورت گرفته است. دولت ترکیه در تلاشی برای انکار وجود کردها، تا سال ۱۹۹۱ آنان را «ترک های کوهستانی» می نامید و واژه هایی همچون «کرد»، «کردستان»، و «کردی» به طور رسمی در دولت ترکیه ممنوع شدند. پس از کودتای نظامی ۱۹۸۰، زبان کردی به طور رسمی در محافل عمومی و خصوصی ممنوع گشت. بسیاری از کسانی که به این زبان تکلم می کردند، مطلب منتشر می ساختند یا آواز می خواندند، دستگیر و به زندان افکنده شدند. از سال ۱۹۹۱ که این ممنوعیت برداشته شد، جمعیت کرد ترکیه در تلاش بودند تا زبان کردی در مدارس تدریس شود. از دهه ۱۹۸۰، جنبش کردها هم شامل فعالیت های سیاسی صلح جویانه برای کسب حقوق شهروندی ساده در ترکیه و شامل شورش های مسلحانه و جنگ های چریکی، نظیر حمله به غیرنظامیان و پایگاه های نظامی ترکی بوده است که هدف از آنها تشکیل یک حکومت کردی مستقل بوده است. بر طبق یک نظرخواهی در ترکیه، ۵۹ درصد کسانی که خودشان را کرد معرفی کردند، بر این باور بوده اند که کردها در ترکیه به دنبال تشکیل حکومتی مستقل نیستند ( در مقابل حدود ۷۱ درصد ترک ها بر این باور بوده اند که کردها قصد جدایی دارند ) .