کدری بحرانی

کدری بحرانی پدیده ای است که در منطقه یک گذار فاز مداوم یا مرتبه دوم به وجود می آید. در اصل توسط چارلز کاگنارد د لا تور در سال ۱۸۲۳ در مخلوط های الکل و آب گزارش شد، اهمیت آن توسط توماس اندروز در سال ۱۸۶۹ به دنبال آزمایش ها وی در مورد انتقال گاز مایع در کربن دی اکسید شناخته شد، از آن زمان نمونه های دیگری کشف شده است. این پدیده معمولاً در مخلوط های مایع دوتایی مانند متانول و سیکلوهگزان نشان داده می شود. با نزدیک شدن به نقطه بحرانی، اندازه های منطقه گاز و مایع شروع به نوسان می کنند.
در سال ۱۹۰۸، ماریان اسمولوخوفسکی، فیزیکدان لهستانی اولین کسی بود که پدیده کدری بحرانی را به نوسانات چگالی زیاد نسبت داد. در سال ۱۹۱۰ آلبرت انیشتین نشان داد که رابطه بین چشمه بحرانی و پراکندگی رایلی کمی است .
• یک فیلم مرور زمان از شیوع بحرانی در یک مخلوط باینری
• شرح کار انیشتین در مورد روشنایی روز و شیری بحرانی ، با منابع
• پدیده های بحرانی
• تغییرات فازی