یکی از روش های دندانپزشکی ترمیمی، کامپوزیت کردن دندان است.
کامپوزیت های دندانی ( "کامپوزیت های پایه رزین" یا به عبارت ساده تر "پرکننده های بر پایه رزین" ) دسته ای از رزین های مصنوعی هستند که در دندان پزشکی به عنوان ماده مستحکم کننده یا چسب استفاده می شوند. رزین های کامپوزیتی دندان دارای خواص مطلوبی هستند که با توجه به ویژگی های خاص حفره دندانی بیمار می توانند استفاده شوند. این دسته از کامپوزیت ها به دلیل داشتن ویژگی های میکرو مکانیکی مناسب برای پر کردن حفره های کوچک که در آن پر کننده های آمالگام به اندازه کافی مؤثر نیست ( به علت خواص ماکرو مکانیکی آمالگام ) استفاده کرد. . رزین های مصنوعی به عنوان مواد ترمیم کننده تکامل یافته اند، زیرا آن ها غیرقابل حل هستند، ظاهر خوبی برای دندان ایجا می کنند، نسبت به هیدرولیز حساس نیستند، و نیز به راحتی شکل دهی می شوندو به اندازه کافی ارزان هستند. رزین های کامپوزیتی اغلب از Bis - GMA و دیگر مونومرهای دی متاکریلات ( TEGMA, UDMA, HDDMA ) ، و نیز مواد پرکننده مانند سیلیکا و یک مادهٔ شروع کننده واکنش ( که با نور فعال می شود ) مثل Dimethylglyoxime تشکیل می شوند. مجموعهٔ این ترکیبات به منظور رسیدن به خواص فیزیکی و شیمیایی معینی تهیه می شوند. به منظور رسیدن به خواص مد نظر دندان پزشک می توان درصد ترکیبات را تغییر داد.
بسیاری از مطالعات میزان پایداری ترمیم کننده های کامپوزیتی پایه رزین را با میزان پایداری ترمیم کننده های آمالگام نقره - جیوه مقایسه کرده اند. بسته به مهارت دندانپزشک، مشخصات حفر دندانی بیمار و نوع و مکان آسیب، میزان ماندگاری ترمیم کننده های کامپوزیتی می تواند طول عمر مشابه با آمالگام داشته باشد. ( نگاه کنید به طول عمر و عملکرد بالینی ) در مقایسه با آمالگام، ظاهر ترمیم کننده های کامپوزیتی پایه رزین بسیار بهتراست.
به طور سنتی کامپوزیت های مبتنی بر رزین توسط واکنش شیمیایی پلیمریزاسیون بین دو مخلوط خمیری تهیه می شوند. یک مخلوط خمیری حاوی یک فعال کننده و یک آغازکننده واکنش ( بنزوئیل پراکسید ) است. [ ۱] برای غلبه بر معایب این روش، مانند ماندگاری کوتاه مدت، کامپوزیت رزین هایی در دهه ۱۹۷۰ معرفی شدند که با نور واکنش می دهند. [ ۲] برای اولین بار به منظور شروع واکنش ها، از نور فرابنفش استفاده می کردند، اما این روش دارای عمق درمان محدود بود و اثرات نامطلوبی برای بیماران و پزشکان داشت. [ ۲] به همین دلیل، مدتی بعد به منظور انجام واکنش پلیمریزاسیون مناسب بین ترکیبات کامپوزیتی استفاده از نور مرئی جای گزین نور فرابنفش شد. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکامپوزیت های دندانی ( "کامپوزیت های پایه رزین" یا به عبارت ساده تر "پرکننده های بر پایه رزین" ) دسته ای از رزین های مصنوعی هستند که در دندان پزشکی به عنوان ماده مستحکم کننده یا چسب استفاده می شوند. رزین های کامپوزیتی دندان دارای خواص مطلوبی هستند که با توجه به ویژگی های خاص حفره دندانی بیمار می توانند استفاده شوند. این دسته از کامپوزیت ها به دلیل داشتن ویژگی های میکرو مکانیکی مناسب برای پر کردن حفره های کوچک که در آن پر کننده های آمالگام به اندازه کافی مؤثر نیست ( به علت خواص ماکرو مکانیکی آمالگام ) استفاده کرد. . رزین های مصنوعی به عنوان مواد ترمیم کننده تکامل یافته اند، زیرا آن ها غیرقابل حل هستند، ظاهر خوبی برای دندان ایجا می کنند، نسبت به هیدرولیز حساس نیستند، و نیز به راحتی شکل دهی می شوندو به اندازه کافی ارزان هستند. رزین های کامپوزیتی اغلب از Bis - GMA و دیگر مونومرهای دی متاکریلات ( TEGMA, UDMA, HDDMA ) ، و نیز مواد پرکننده مانند سیلیکا و یک مادهٔ شروع کننده واکنش ( که با نور فعال می شود ) مثل Dimethylglyoxime تشکیل می شوند. مجموعهٔ این ترکیبات به منظور رسیدن به خواص فیزیکی و شیمیایی معینی تهیه می شوند. به منظور رسیدن به خواص مد نظر دندان پزشک می توان درصد ترکیبات را تغییر داد.
بسیاری از مطالعات میزان پایداری ترمیم کننده های کامپوزیتی پایه رزین را با میزان پایداری ترمیم کننده های آمالگام نقره - جیوه مقایسه کرده اند. بسته به مهارت دندانپزشک، مشخصات حفر دندانی بیمار و نوع و مکان آسیب، میزان ماندگاری ترمیم کننده های کامپوزیتی می تواند طول عمر مشابه با آمالگام داشته باشد. ( نگاه کنید به طول عمر و عملکرد بالینی ) در مقایسه با آمالگام، ظاهر ترمیم کننده های کامپوزیتی پایه رزین بسیار بهتراست.
به طور سنتی کامپوزیت های مبتنی بر رزین توسط واکنش شیمیایی پلیمریزاسیون بین دو مخلوط خمیری تهیه می شوند. یک مخلوط خمیری حاوی یک فعال کننده و یک آغازکننده واکنش ( بنزوئیل پراکسید ) است. [ ۱] برای غلبه بر معایب این روش، مانند ماندگاری کوتاه مدت، کامپوزیت رزین هایی در دهه ۱۹۷۰ معرفی شدند که با نور واکنش می دهند. [ ۲] برای اولین بار به منظور شروع واکنش ها، از نور فرابنفش استفاده می کردند، اما این روش دارای عمق درمان محدود بود و اثرات نامطلوبی برای بیماران و پزشکان داشت. [ ۲] به همین دلیل، مدتی بعد به منظور انجام واکنش پلیمریزاسیون مناسب بین ترکیبات کامپوزیتی استفاده از نور مرئی جای گزین نور فرابنفش شد. [ ۲]
wiki: کامپوزیت های دندانی